Terug van weggeweest…

We waren er even tussenuit, naar Texel. Door alle drukte en onzekerheden in de eerste helft van het jaar was er maar één keuze: 12 dagen in het huisje van vorig jaar of thuis blijven. Nu is er op dat huisje zelf weinig aan te merken: ruim, licht, gezellig en wijds uitzicht tot aan de duinenrij, ettelijke km verder.

Maar er zijn ook minder leuke kanten aan. Het staat nogal ver overal vandaan, dus moet je telkens de auto nemen. Een fiets huren is – vooral in (eeuwigdurende) tijden van wegenwerken en omleidingen verre van aantrekkelijk, want de rit begint en eindigt langs een heel drukke baan. Van huis uit wandelen is ook geen optie.
Het matras is een pak zachter dan wij gewend zijn en vooral: dan wat mijn rug nodig heeft. Dus ik was na 12 nachten gesloopt en moest een paar keer mijn toevlucht nemen tot Tramadol om overeind te blijven zonder mijn tanden stuk te bijten.

Maar wat we het meeste gemist hebben was wifi. Ik weet het, de meesten proberen tegenwoordig niet teveel online te komen tijdens de vakantie. Maar het probleem dat zich voor ons stelt, is dat we zonder wifi ’s avonds geen foto’s en/of films kunnen bewerken. Manlief wilde op de regenmomenten wat aan zijn teksten verder werken, maar ook Word deed het niet vanwege registratieproblemen na een update. Er is dus nogal veel tv gekeken.

Vroeg op en met Jeppe naar het strand voor een wandeling. De ruimte voor jezelf. Heerlijk!

Waar we géén klagen over hadden, was het weer. Op een dag of twee na hadden we best veel zon, zachte temperaturen en weinig wind. En er zaten ook dagen tussen waarop de “vangst” best wel uitgebreid was. Ondanks de aanwezigheid van honderden opdringerige twitchers dan nog.

Normaal zorg ik er bij de reservatie altijd voor dat er geen Dutch Birding weekend in komt, maar daar kon ik nu niet omheen. Toen ik op zaterdagochtend naar de bakker om verse broodjes reed, kwam er zelfs politie aan te pas om die streeplijstjunkies aan te sporen hun auto’s beter te parkeren. Niemand kon er langs. Aan beide kanten van een smalle baan (waar dan nog alle N-Z verkeer langs moest) stonden de auto’s slordig weggegooid. Een zijweg was geblokkeerd. En midden op de weg stonden ze te discussiëren met grote gebaren. Na een melding van een “specialleke” springt iedereen weer in zijn auto en racen ze je de broek van je kont om er bij te zijn. Ze staan te gluren op privé-grond waar schapen of koeien rondlopen, klimmen op en over afrasteringen en gedragen zich als geoefende aso’s.

Desondanks was de balans positief. We konden de stress van de eerste helft van het jaar afschudden. We hebben beelden kunnen maken die nog in onze collectie ontbraken. We zijn vooral veel buiten geweest, wat midden oktober geen evidentie is.

De watersnippen waren goed gelukt dit jaar. Mooie vogels in hun nadrukkelijk gestreepte pak. Al vind ik ze wel een beetje “overdressed” met die grote snavel.

Bij thuiskomst moesten we even met de ogen knipperen toen we de tuin zagen. Véél rood van sierappeltjes en bloemen, alles leek nog een late scheut gekregen te hebben. En als het zo doorgaat met het weer, eten we met Kerst aardbeien uit eigen tuin, want de plantjes zijn terug aan het bloeien en de weinige bijen en hommels krijgen er maar geen genoeg van.

De komende dagen bewerk ik de overige foto’s en films en plaats ze op Natuur in beeld . Maar eerst de was wegwerken en uitzieken van een mega-verkoudheid.

Italiaantje doen …

We zouden gisteren middag gauw een “Italiaantje doen”, dan moest ik niet achter de potten en pannen staan. De zon scheen, er stond een windscherm zodat de servetten nog nét bleven liggen, dus installeerden we ons aan het uiterste droge randje van de Bierkaai in Hulst. Het bioskoopmonster aan de overkant zag er iets minder intimiderend uit nu op de benedenverdieping ramen zichtbaar waren. Niet meer zo lelijk, maar mooi wordt het nooit.

De kelner had onze glazen nog niet neer gezet of we kregen gezelschap.

Eerst behoedzaam, maar allengs wisten we hun vertrouwen te winnen. Alleszins van Pa (of was het Ma?). Die schuifelde via de reling centimeter voor centimeter dichter bij de onzin die ik uitkraamde. Telkens ik stopte met praten kwam de kauw een stapje dichter en maande me om verder te vertellen, waarbij hij/zij weer even ver opschoof om te luisteren. Het spelletje had zo uren kunnen doorgaan, ware het niet dat de frietjes en het brood op tafel kwamen. Toen was er maar één vraag meer: “Mag ik ook …?”

En tot hoeveel kan je al tellen ..?

De klassieke vraag (in “mijn tijd” toch) van oudere mensen aan een kleine uk. Eind vorige maand hadden de meeste tuinvogeltellers – jammer genoeg – geen hogere wiskunde nodig om het aantal gevederde gasten te kennen, maar al met al viel het toch mee. En de officiële resultaten van onze omgeving stroken wonderwel met onze eigen bevindingen. Op de mezen na, die – naar wat ik al eerder hoorde van de natuurliefhebbers in die buurt- vooral aan de andere kant van het dorp zitten, omwille van landschapskenmerken.
(Wat me ook meeviel: er zitten nogal wat tellers in onze buurt: elk oranje bolletje is een waarnemer en de grotere bollen vertegenwoordigen meerdere tellers).

En de resultaten van de “Cloôsterse” jury zijn: …

Inderdaad, de vinken zijn ten onzent de winnaars, zoals we al eerder vermoedden en zoals m.n. Menck ook opmerkte. Nazicht op de trek-telverslagen van voorgaande jaren (*), valt het op dat o.a. vinken en pimpelmezen uit het hoge noorden massaal afzakken richting Nederland. Hier in Zeeland en – dicht bij ons huis – vooral in Zeeuws-Vlaanderen kunnen boeren meedoen aan een wildebloemenproject. Ze krijgen een vergoeding per m² boord die ze met wildeplantenzaad inzaaien rondom hun teelten. Hier en daar liggen – meestal scheef aangesneden – stukjes poldergrond in de oksel van een dijkgracht, zodat die moeilijk te bewerken zijn en meer moeite dan opbrengst genereren. Die worden steeds vaker integraal ingezaaid t.b.v. de natuur en hier en daar toegankelijk gemaakt als pluktuin. Niet alleen insecten, maar ook insecteneters profiteren daar in de zomertijd van. De verdroogde plantenresten blijven ter plekke staan/liggen doorheen de winter, zodat insecten daarin kunnen overwinteren en zaadetende trekkers van mondvoorraad voorzien worden. Een sterk uitvergrootte versie van een “verwaarloosde” wintertuin zoals de onze, dus.

Wilde-bloemen-land.

Als daar dan nog een rij bomen langs staat zoals op deze foto, zijn “de kleintjes” helemaal happy. Eten op de grond, een vluchtplaats bij verstoring en meestal zoet water binnen vliegbereik. Wat kan je als reiziger meer wensen?

NB1: de plaats op de foto was deze winter goed voor groepen vinken van meerdere honderden exemplaren. Naast “gewone” vinken waren er ook kepen en groenlingen bij. Ook vanmorgen zaten er nog zeker zo’n 200 – 300 stuks.

NB2: de “assistent-teller” van 30 januari is helemaal naar verwachting dicht in de buurt gebleven. Deze week zat er een “spookvlieger” op het raam van de tekenkamer:

Aan de afmetingen te oordelen, waarschijnlijk een merel of lijster, die tegen het raam aan geknald is, ondanks de stickers die er op aangebracht zijn.

Vanochtend kwam Manlief buiten en uit de struiken tegen de schutting kwam warempel de sperwer gevlogen om een aanval te plaatsen op een niet goed uitgeslapen mus. De afloop van de jacht kennen we niet maar dat de sluipschutter nu ook een struikrover geworden is, was voor ons weer een nieuwtje. Wat ik me hierbij dan afvraag: had de jager zich gisteravond al in die struik geposteerd voor een paar uurtjes nachtrust? Zo dicht bij de grond (de struiken zijn naast kaal ook nog niet zo groot (max. 2-3m)? De reden waarom ik me dat afvraag is, dat Jeppe bij het laatste plasje van de dag zo intens stond te speuren in die richting en zijn snufferd overuren draaide. Wordt vervolgd (hopelijk met nieuwe info).

(*) 5 oktober 1912 en 19 oktober 2018

Wie resultaten van elders in Nederland wil bekijken, vul je postcode in op deze pagina.

Natuurpunt presenteert de resultaten in een iets andere vorm. Wie die eens wil bekijken, kan terecht op hun pagina onder “infographic”

Kijk eens naar het vogeltje …

Dit weekend was tuinvogeltelweekend. Enfin, er mag nog tot maandagmiddag 12u geteld worden, maar dan ben ik op pad en met andere dingen bezig.

Dus telden we zaterdag en zondag (vrijdag kwam er ook al niets van in huis). De vangst (figuurlijk !!!) was niet eens zo slecht. Van elke soort moet je wel het hoogste aantal TEGELIJKERTIJD WAARGENOMEN vogels doorgeven. Als die verlegen pimpelmees elke keer een zaadje pikt, er mee achter het schuurtje gaat zitten en terugkomt (x 10), heb je geen 10 pimpelmezen gezien, maar 1 sukkel.

Zaterdag voormiddag:

• 3 spreeuwen
• 2 bosduiven
• 2 tortels
• 3 huismussen
• 5 merels
• 5 vinken
• 1 groenling
  

Zaterdag namiddag:

• 3 spreeuwen
• 3 tortels
• 3 huismussen
• 4 merels
• 1 keep

Zondag voormiddag:

• 2 spreeuwen
• 2 tortels
• 16 vinken
• 1 merel
• 1 roodborst
• 1 koolmees
• 1 sperwer

Sperwer (die kwam mee helpen tellen, maar als ge die laat doen, hebt ge niets over aan ’t einde van de dag 🙄 )

Of we …

… het zien zitten om ook een paar zomer-ganzentellingen te doen? Vroegen ze van Sovon. Het hoeft niet per sé in de wintertelgebieden die ons toegewezen zijn. Gewoon op waarnemingen.nl  invullen welke ganzen en hoeveel we waar gezien hebben als we er op uit trekken. En zeker ook een keer tellen op 18 juli.

Voor ons is dat een even goede reden als een andere om de kijkers en het fotomateriaal in de auto te laden en naar Luntershoek en de Putting te trekken. Vooral omdat we voor onszelf ook al een paar jaar proberen te volgen hoeveel en welke standganzen er in de streek blijven.

Bij het begin van het Groot Eiland hadden we gelijk prijs: wel 150 grauwtjes, ca. 20 “nonnetjes” (brandganzen) en ruim 30 van die (volgens mij aartslelijke) nijlganzen. We waren dus al niet voor niets op pad gegaan. Maar voor wat ganzen betrof, was dat dan ook alles. Bij de Putting, waar er anders altijd zitten, lag zelfs geen ganzenveer meer.

Maar wij laten ons niet zo gauw ontmoedigen. Er bestaat nog wel ander natuurschoon dan enkel ganzen. Tegen een “snelheid” van pakweg 10 km/u gemiddeld reden we door het Zeeuwse landschap, speurend en luisterend (nogal friskes met het raam open, maar dat moet je er dan bij nemen).

Een grasmus zat vrank en vrij zijn gedacht te zeggen in een bottelstruik langs de kant van de weg.

Elke keer als we dit grasland passeren staat er een (deze?) reiger op datzelfde plaatske. ’t Is dat hij af en toe beweegt of zich verzet, want anders zou ik gaan geloven dat het een opgezette is.

Pa roodborsttapuit kijkt of de kust veilig is.

Ma roodborsttapuit lijkt het niet helemaal te vertrouwen.

Maar de kleine is niet te stuiten: hij heeft lang genoeg in dat te kleine nest gezeten. “Ik vertrek!”

Distels: door iedereen verguisd, maar een wereld op zich. Kevertjes, bijen, vliegen, hommels, vlinders en zelfs vogels zoals de putter (of distelvink, dat zegt het vanzelf) vinden er hun gading.

Een bruine vlek tussen het groen krijgt opeens meer vorm.

Een bezorgde blik opzij …

… en daar beweegt nóg iets.

“Kom kleine, want ik vertrouw het toch niet helemaal”

Bijna aan het oude sas ligt een overjaars kerstcadeau te zonnebaden. Op het eerste moment vroeg ik me af welke eend er op die tak zat. Kwestie dat je een idee van de grootte hebt.

De grasmussen zijn goed gelukt dit jaar.

En je kan ze geen overdreven schuwheid verwijten.

3, 2, 1, …

Lift off! We got a lift off!

Een torenvalk hangt in opperste concentratie boven het grasveld.

Zag ik daar nu een dikke kever?

Nog even mikken en dan in duikvlucht …

 

 

Open kleuterschooldag …

Onze tuin is sinds eergisteren een echte kleuterschool. Zeker zo’n stuk of 4 nesten vol klein grut zijn uitgekieperd tussen onze planten, in de struiken, op de tegels en in/aan de vijver.

Het is aandoenlijk om te zien hoe spreeuwen-, merel- en mussenouders hun kinderen voor het eerst naar “school” brengen en effectief aanwijzen waar alles te vinden is en hoe je het moet gebruiken.

En dan kan het in de tuin zelfs tijdens het siësta-uurtje drukker worden dan op Schiphol:

“Kijk, kroost. Hier boven jullie kopjes hangt zo’n lang, rond ding met zitjes aan. Daar kan je op klauteren om bij het eten te komen. Gedraag jullie als het kan, vecht voor je hap als het moet.”

“En hier is het zwembad. Pas op dat je niet in het diepe valt! Blijf netjes in de speelrand om te plonsen en te drinken.”

“Je moet maar op één ding letten: als wij roepen dat jullie je moeten verstoppen, dan is die rotsperwer er weer. Dan moeten jullie diep in de haag gaan zitten en stilletjes zijn!”

“Oef! De klein mannen zijn naar school. Eindelijk een momentje me-time. Buuf, is er toevallig koffie met gebak vandaag?” 

Nog even een rondje tuin maken en eindigen bij de dienst Security. Jeppe vindt dat de nieuwe wijnrank “Vitis vinifera ‘Solaris’ ” maar beter bewaakt kan worden. Over de goudiep maak ik me een beetje zorgen. Misschien heeft ie gewoon een extra voetbadje nodig, zo af en toe. Ik moet er niet aan denken dat hij olmenziekte zou hebben!

Dagje natuur …

Dit weekend was voor ons het laatste Sovon-telweekend van dit seizoen. Omdat we eigenlijk – op een paar soepganzen na – niets of toch weinig verwachtten, besloten we gewoon alles te noteren wat we tegenkwamen. Alleen de ganzen, zwanen, wulpen (0) en kievitten (1) worden gemeld aan Sovon. De rest is voor waarnemingen.nl. En voor onszelf. Want aan de beestjes leer je je streek kennen.

Jammer genoeg geen foto’s, maar de volgende dagen gaan we met de camera’s op pad i.p.v. potlood en registreerkaarten. Intussen probeer ik é.e.a. te illustreren met bijpassende links.

Buitenbeentje nummer 1 was een Engelse kwikstaart. Manlief dacht eerst aan een citroenkwikstaart, maar bij nader inzien houden we het op eerstgenoemde, wegens een stuk waarschijnlijker dat we die  hier gaan tegenkomen. Je moet niet té excentriek willen zijn.

Zoals verwacht waren er weinig ganzen, maar toch heb ik er nog wel een aantal kunnen noteren. Nog 4 soorten zelfs: grauwe gans, Egyptische of Nijlgans (een exoot, maar tegenwoordig op sommige plaatsen een echte plaag en bovendien behoorlijk agressief),  grote Canadese gans, en zelfs nog een brandgans (een nonnetje, zoals ze ook genoemd worden en als je de afbeelding bekijkt, snap je wel waarom).

Vlakbij de Vlaamse Kreek keek ik even omhoog en wat ik zag was zéker geen buizerd, ook geen kiekendief, iets wat heel even de rillingen over mijn rug joeg (in de loop van de week werd op verschillende plaatsen in Nederland een steppearend gemeld) maar wat uiteindelijk een rode wouw bleek. Een kraai was niet gediend van dit blitzbezoek en ging vol in de clinch met de veel grotere roofvogel. En het was dié die de aftocht blies.

Terwijl we aan de lunch zaten, waren we getuige van een drama. Dhr. en mevr. Merel hebben al veel energie gestoken in een tweede legsel, nadat ze hun eerste jongen eindelijk aan het verstand gebreid hebben dat ze beter niet in onze veranda kunnen gaan zitten. Van deze tweede editie waren er blijkbaar al eieren uitgekomen. Dat wisten de kauwen uit de buurt beter dan wij. Met z’n tweetjes kwamen ze “gezellig” buurten. De éne leidde pa Merel af, en intussen kon zijn compagnon zijn slag slaan. Op het schuurtje van buurman werd de buit goed vastgepakt en meteen naar “huis” gevlogen. Ook jonge kauwen moeten eten …

Na de middag moesten nog een paar boodschappen gedaan worden. Op weg naar huis passeerden we Luntershoek waar ik andermaal de rode wouw meende te zien. Verder weg, maar onmiskenbaar dezelfde zweefvlucht. Deze keer géén aanval van een kraai. Maar deze keer ook een te grote afstand om zeker te zijn en dus werd dit niet ingevoerd op waarnemingen.

Nadat wij het avondeten verorberd hadden, was het de beurt aan de tuin om gesoigneerd te worden. Ik stond net met mijn rug naar de vijver om een hangkorf te gieten, toen Manlief bijna ademloos “sperwer, sperwer” stotterde. Ik vond de afgelopen dagen al dat er opeens zoveel kleine witte pluimpjes op het water dreven. Blijkbaar heeft deze supersonische jager ontdekt dat hier voor zijn jongen wat te halen valt. Hij was in scheervlucht tussen ons huis en het tuinhuis over het hek gevlogen, duikend naar de vijver waar op dat moment nét geen vogeltjes zaten, opzwiepend langs de feeder waar iedereen al in volle paniek weggespat was. Heel even ging hij op de haag zitten, maar toen kreeg hij ons in de gaten en koos eieren voor zijn geld. Zéker op te volgen de komende dagen!

Bijna af …

Als we nog lang in ons kot moeten blijven raakt de tuin helemaal af. Als een tuin ooit helemaal af geraakt, tenminste.

(Eer)gisteren goed doorgewerkt (té volgens mijn rug) en nu kan het groeien. Ik wacht nog op een paar struikjes die ik besteld heb en dan is het welletjes geweest voor dit jaar. Ik had de hand gelegd op de vurig oranje Incalelie voor in de grote kuip aan de lounge. Pas thuis ontdekte ik dat die eigenlijk de juiste afmeting zou moeten krijgen voor het plaatsje dat ik haar nu heb toegewezen. Er zijn nog variëteiten te krijgen die er van kleur bij passen en dus heb ik er nog 2 besteld. Als die in de grond zitten rest enkel het reguliere onderhoudswerk.

 

We hebben al trouwe tooghangers (mede dankzij het restant van de meelwormen, moet ik eerlijk toegeven).

 

 

Vandaag in “de groten hof” …

Deze voormiddag hebben we een toerke gedaan in “onze groten hof”. Een ritje langs Luntershoek, met de camera in de aanslag.

Maar eerst moest Jeppe de beentjes strekken op de opspuiting aan Perkpolder. Gelukkig (nou ja) hing hij bij het oversteken van de zeedijk met zijn neus boven een hoop van een andere hond, anders stond ik daar waarschijnlijk nog te wachten.

Eerst stak een ree de straat over. Waarna ik mijn prijsbeest meteen aanlijnde om voor de hand liggende redenen. Ik hoopte hem weer los te kunnen laten voorbij de plaats waar het geurspoor van de ree ons pad kruiste, maar daar kreeg meneerke niet minder dan 6 hazen in het vizier. Dus nog maar een eindje verder tot we de vlakte op konden. Daar heeft hij mij toch nog een kwartier “aan het lijntje” gehouden omwille van nóg 2 hazen.

Uiteindelijk kreeg ik hem toch mee en konden Manlief en ik er eens op uit. En ook wij hadden redelijk wat prijs:

Een roodborsttapuit:

Een Cetti’s zanger (jammer dat hij net in dit segment wél duidelijk zichtbaar, maar zeer zwijgzaam is):

Een vrouwtje knobbelwaan op minstens 4, maar waarschijnlijk méér eieren, want ze stond efkes op om haar toilet te maken en toen kon ik indiscreet zijn:

Intussen maakte haar meneer van zijn gat tegen een paar ganzen die op kraamvisite kwamen. Waarschijnlijk niet op de 1,5m gelet:

Een rietzanger zat een jolig melodietje te krassen:

De corona op het werk …

Het bleef de afgelopen dagen nog steeds onzeker of “ons ” speldenkussen alleen aan een gedekte tafel kwam aanschuiven, of ook daadwerkelijk van de logeerarrangementen gebruik maakte. Alle twijfel is intussen opgeheven. De volgende beelden zijn voor ons de kroon op het werk:

 

Ik werd er helemaal blij van. Om dit heuglijke feit te vieren, spendeerde ik vanmorgen extra veel tijd aan de wandeling met Jeppe. Niet dat dat een straf was.

De veldleeuweriken gaven een spetterend concert, terwijl de graspiepers en gele kwikstaarten tussen het gras naar insectjes zochten voor hun ontbijt. Uiteraard zijn de volgende beelden vooral leuk als je ook het geluid aan hebt: