We waren er even tussenuit, naar Texel. Door alle drukte en onzekerheden in de eerste helft van het jaar was er maar één keuze: 12 dagen in het huisje van vorig jaar of thuis blijven. Nu is er op dat huisje zelf weinig aan te merken: ruim, licht, gezellig en wijds uitzicht tot aan de duinenrij, ettelijke km verder.
Maar er zijn ook minder leuke kanten aan. Het staat nogal ver overal vandaan, dus moet je telkens de auto nemen. Een fiets huren is – vooral in (eeuwigdurende) tijden van wegenwerken en omleidingen verre van aantrekkelijk, want de rit begint en eindigt langs een heel drukke baan. Van huis uit wandelen is ook geen optie.
Het matras is een pak zachter dan wij gewend zijn en vooral: dan wat mijn rug nodig heeft. Dus ik was na 12 nachten gesloopt en moest een paar keer mijn toevlucht nemen tot Tramadol om overeind te blijven zonder mijn tanden stuk te bijten.
Maar wat we het meeste gemist hebben was wifi. Ik weet het, de meesten proberen tegenwoordig niet teveel online te komen tijdens de vakantie. Maar het probleem dat zich voor ons stelt, is dat we zonder wifi ’s avonds geen foto’s en/of films kunnen bewerken. Manlief wilde op de regenmomenten wat aan zijn teksten verder werken, maar ook Word deed het niet vanwege registratieproblemen na een update. Er is dus nogal veel tv gekeken.


Waar we géén klagen over hadden, was het weer. Op een dag of twee na hadden we best veel zon, zachte temperaturen en weinig wind. En er zaten ook dagen tussen waarop de “vangst” best wel uitgebreid was. Ondanks de aanwezigheid van honderden opdringerige twitchers dan nog.
Normaal zorg ik er bij de reservatie altijd voor dat er geen Dutch Birding weekend in komt, maar daar kon ik nu niet omheen. Toen ik op zaterdagochtend naar de bakker om verse broodjes reed, kwam er zelfs politie aan te pas om die streeplijstjunkies aan te sporen hun auto’s beter te parkeren. Niemand kon er langs. Aan beide kanten van een smalle baan (waar dan nog alle N-Z verkeer langs moest) stonden de auto’s slordig weggegooid. Een zijweg was geblokkeerd. En midden op de weg stonden ze te discussiëren met grote gebaren. Na een melding van een “specialleke” springt iedereen weer in zijn auto en racen ze je de broek van je kont om er bij te zijn. Ze staan te gluren op privé-grond waar schapen of koeien rondlopen, klimmen op en over afrasteringen en gedragen zich als geoefende aso’s.
Desondanks was de balans positief. We konden de stress van de eerste helft van het jaar afschudden. We hebben beelden kunnen maken die nog in onze collectie ontbraken. We zijn vooral veel buiten geweest, wat midden oktober geen evidentie is.

Bij thuiskomst moesten we even met de ogen knipperen toen we de tuin zagen. Véél rood van sierappeltjes en bloemen, alles leek nog een late scheut gekregen te hebben. En als het zo doorgaat met het weer, eten we met Kerst aardbeien uit eigen tuin, want de plantjes zijn terug aan het bloeien en de weinige bijen en hommels krijgen er maar geen genoeg van.
De komende dagen bewerk ik de overige foto’s en films en plaats ze op Natuur in beeld . Maar eerst de was wegwerken en uitzieken van een mega-verkoudheid.