Even zitten en bijkletsen. Laten weten dat ik nog leef (wat je noemt …). Het heeft er momenteel meer van weg dat ik geleefd word en dat ziet er zo nóg een week of twee uit.
In week 2 van dit jaar werd mijn moeder opgenomen in het ziekenhuis. Na drie weken bleek het niet echt realistisch te zijn dat ze nog terug thuis ging wonen en ging ze in “kort verblijf” naar een WZC in afwachting van de oplevering van een gerenoveerde kamer in het WZC waar ze was ingeschreven in case of.
Vorige week maandag zou ze verhuizen naar haar definitieve stek, maar net vóór het weekend bleek ineens bijna de helft van de residenten positief te testen. Waaronder – uiteraard – ook mijn moeder. Gevolg: ze moest daar eerst nog haar quarantaine uitzitten. Teleurstelling van mijn kant, want ik zag ook wel dat ze daar beter ASAP weg kon zijn. Een hoop stress van haar kant, want waar ze haar “voorarrest” uitzat zou je niet graag je laatste jaren slijten. Zelfs na verschillende interventies van de huisartsen en een kwade brief van mij, bleken ze na 3 weken nog steeds niet in staat haar dialyse-dieet te respecteren in de keuken en haar medicatie correct voor te bereiden zoals door de artsen voorgeschreven. Gelukkig scheelt er bij mijn moeder nog niks tussen de oren (al probeerden sommige verplegenden dat wel te insinueren om hun fouten te verdoezelen). Vandaag is dus de échte verhuis. Hoop ik.
In de tussentijd hebben Manlief en ik niet stil gezeten. Het huis heb ik – met wat raad en bijstand van de ERA-verkoper die ons huis in Kruibeke in no time aan een nieuwe eigenaar hielp – in minder dan een week verkocht gekregen. Mijn moeder heb ik direct aan het werk gezet met pen en papier om op te lijsten welke meubels en snuisterijen ze mee wilde nemen. Haar herhaaldelijk moeten herinneren aan het feit dat ze een kàmer aan het stofferen was, geen grote villa … En dat wat nièt op het lijstje staat, onherroepelijk een nieuwe bestemming krijgt en wel zo snel mogelijk. Vorige week ben ik even flink ingestort toen ik thuis kwam in het afgiftemagazijn van een kringloopwinkel. Om bij de frieten in de diepvriezer te kunnen, moest ik de groentenla van de koelkast blokkeren met bakken, tassen en manden vol beeldjes, vaasjes, kandelaartjes, kadertjes, … Ons hele huis stond vol rommel. Die is dus afgelopen week ook al grotendeels weggewerkt. En laat haar gisteren dan naar één van die prulletjes vragen. Volgens Manlief zit het in een bak die nog ginds staat. Fingers crossed!
Bovendien wordt dan nog van ons verwacht dat allerlei snuisterijen die ze niet kan meenemen, in ons huis een plaats krijgen. Alhoewel er een paar dingen zijn die wij zelf graag zien én die in ons interieur passen, kiest zij dan natuurlijk dingen uit waar wij niets mee hebben. Ik heb dus nieuwe schoenen nodig. Voor de schoendoos, wel te verstaan. Daar kan ik die prutsen dan in stoppen en ze alleen in het daglicht halen als ze op bezoek komt. Anders hebben wij er op den duur nog ambras over.
Het is een periode van rennen om alle administratie rond te krijgen, want uiteraard gaat het dan ineens allemaal snoeihard. Naar het WZC om haar definitief als inwoner in te schrijven, naar de afspraak met de koper voor het tekenen van het compromis, naar de notaris om nog wat andere zaken te regelen.
Maar het houdt niet op als ik ’s avonds eenmaal thuis kwam. De zoons namen met graagte de wasmachine en de droogkast van oma over. Die stop je niet in het handschoenbakje van een personenauto, dus: bestelwagen regelen, signalisatieborden regelen (en afhalen en terugbrengen), alles wat mee moet naar haar kamer zoveel mogelijk bijeen zetten in één kamer zodat de verhuizers makkelijk kunnen werken en er geen last minute-fouten kunnen gebeuren. Die firma kan dan pas een week of twee later komen, zodat de signalisatie weer aangevraagd, gehaald en terug gebracht moet worden.
En dan kom je tot de ontdekking dat dat huis van in de kelder tot aan de nok van het dak vol steekt met foto-albums, vakantiefilms (die al jaren niet meer bekeken zijn) en muziekcassettes (die al jaren aan elkaar gekleefd zitten). Elke kast en elke lade die je opentrekt zit er vol mee. Dat moet dus allemààl naar beneden, naar buiten, …
Gelukkig was de koper nogal erg geïnteresseerd in het overblijvend meubilair, dus kasten uitbreken en naar beneden sjouwen hoeft niet. Ook het bed mag blijven staan, mét matras. Dus: kleine container geregeld. Uiteraard mét signalisatieborden die gehaald … Juist, ja. En laat ik je zeggen: dat zijn er met een losse, betonnen voet. Als je die in en uit de auto moet tillen, kan je best een pan spek met eieren nemen als ontbijt!
Manlief gaat vandaag dus nog maar eens een paar tientallen keren met zware bakken rommel van de zolder naar beneden zeulen. Intussen probeer ik mijn moeder geïnstalleerd te krijgen op haar nieuwe stek. Dat wordt ook nog een dingetje, want traditioneel zal al mijn werk van de afgelopen twee weken niet goed genoeg zijn. Dus op mijn meeneemlijstje voor vandaag prijkt bovenaan: kauwgom. Om heel hard op te kauwen als het me teveel wordt. En haar gewassen en gestreken goed, natuurlijk. Onze strijk doe ik al maar binnen bij de strijkdienst …
Volgende week maandag (en dinsdag?) vullen we de container. En dan trek ik de deur achter mij dicht. Die gaat nog enkel ééns in de week open om te kijken of er post achter ligt. En dan kunnen we allebei instorten. Manlief zijn knieprothesen zijn ver versleten, denk ik. En mijn rug kan niet veel meer verslechten. Ik maak vandaag vast een eerste afspraak bij de fysio.
In afwachting van eindelijk weer eens wat tijd om in onze neus te peuteren, kan ik al eens nadenken over en uitkijken naar de invulling van de eerste opgave van Saturn9’s nieuwe fotochallenge. Dat belooft: ik begin al meteen met een achterstand …
Affodil houdt de natuur in de kijker 