Hoewel ik onderhand drie jaar met pensioen ben, zit ik nog dikwijls in de nachtploeg: de groep van mensen die met een paar uur slaap toekomen (of ook niet) en dan maar in alle stilte op de golven van het internet surfen. En dan kom je soms van die dingen tegen die oude wonden openrukken. Zoals dit artikel in De Morgen.
Hoe vertrouwd ben ik met dit probleem! Hoe “dicht bij mijn bed” is het. Vóór mijn trouwen woonde ik hier dichter bij dan me lief is. Mijn vader werkte bij SVK en -zoals zoveel van zijn collega’s, gezinsleden van collega’s en bewoners van de buurt – is hij uiteindelijk ook overleden aan de gevolgen van dit misdadig ontkennen.
Aan het artikel hoeft niks toegevoegd. Het is klaar, duidelijk en veel te waar. Er vallen namen die ik maar al te goed ken. Ik zou een andere namenlijst kunnen neerpennen, zo lang als mijn arm, van levens die ze op hun geweten hebben. En ja, ergens delen hun slachtoffers in die schuld door hun lijdzaamheid. De volgzaamheid in het Waasland is bijna legendarisch en daar hebben de asbestmoordenaars hun voordeel mee gedaan.
Nu 44 jaar geleden koos ik als onderwerp van mijn eindwerk “asbest”. Ik benaderde het vanuit scheikundige hoek: formule, manier van voorkomen, eigenschappen, gebruik. Uiteindelijk had ik wel een opleiding laborant scheikunde gevolgd, dus…
Maar ik kon niet voorbijgaan aan de loodzware tol en de gewetenloze hebzucht van hen die er alle belang bij hadden/nog hebben om te doen alsof er (letterlijk) geen vuiltje aan de lucht is. Er ontstonden dus 2 versies van dat eindwerk: één dat stopte bij de eigenschappen en het gebruik. Voor de promotor die zelf één van die schuldigen was. En één voor de commissie die het eindwerk moest beoordelen. Met een appendix, die ik samen met onze toenmalige huisarts schreef. Hij bezorgde me – anonieme – cijfers en gegevens over wat asbest teweeg brengt in het lichaam van een mens.
Asbest werd één van mijn stokpaardjes toen ik de laatste 17 jaar van mijn loopbaan in de preventie zat. En ook nu nog word ik er dikwijls mee geconfronteerd. Door berichtjes van mijn moeder, die alweer van een oud-collega van mijn vader het slechtste nieuws heeft gekregen. Of door een item in het journaal over die andere dodenfirma die dan wel schuldig is bevonden in beroep, maar zijn schuldvordering gedecimeerd ziet dankzij de lobbyisten en chantage met verlies van arbeidsplaatsen.
Het ligt niet in mijn aard om iemand slecht toe te wensen. Maar ik kan toch alleen maar hopen dat ook de schuldigen die hun aandeel in al dat leed blijven ontkennen uiteindelijk aan den lijve zullen ondervinden wat de gevolgen zijn van hun hebzucht. Mogen zij terechtkomen in een fanatiek-christelijke kliniek die elke vorm van euthanasie weigert uit te voeren. Hun ontkenning is even gruwelijk en crimineel als de bewering dat de holocaust niet bestaan heeft.
