… of niet?
Het is maar te hopen dat niet àlles vanuit Amerika naar hier komt …
Advertenties
Tagarchief: krantenkoppen
Ontkennen …
Hoewel ik onderhand drie jaar met pensioen ben, zit ik nog dikwijls in de nachtploeg: de groep van mensen die met een paar uur slaap toekomen (of ook niet) en dan maar in alle stilte op de golven van het internet surfen. En dan kom je soms van die dingen tegen die oude wonden openrukken. Zoals dit artikel in De Morgen.
Hoe vertrouwd ben ik met dit probleem! Hoe “dicht bij mijn bed” is het. Vóór mijn trouwen woonde ik hier dichter bij dan me lief is. Mijn vader werkte bij SVK en -zoals zoveel van zijn collega’s, gezinsleden van collega’s en bewoners van de buurt – is hij uiteindelijk ook overleden aan de gevolgen van dit misdadig ontkennen.
Aan het artikel hoeft niks toegevoegd. Het is klaar, duidelijk en veel te waar. Er vallen namen die ik maar al te goed ken. Ik zou een andere namenlijst kunnen neerpennen, zo lang als mijn arm, van levens die ze op hun geweten hebben. En ja, ergens delen hun slachtoffers in die schuld door hun lijdzaamheid. De volgzaamheid in het Waasland is bijna legendarisch en daar hebben de asbestmoordenaars hun voordeel mee gedaan.
Nu 44 jaar geleden koos ik als onderwerp van mijn eindwerk “asbest”. Ik benaderde het vanuit scheikundige hoek: formule, manier van voorkomen, eigenschappen, gebruik. Uiteindelijk had ik wel een opleiding laborant scheikunde gevolgd, dus…
Maar ik kon niet voorbijgaan aan de loodzware tol en de gewetenloze hebzucht van hen die er alle belang bij hadden/nog hebben om te doen alsof er (letterlijk) geen vuiltje aan de lucht is. Er ontstonden dus 2 versies van dat eindwerk: één dat stopte bij de eigenschappen en het gebruik. Voor de promotor die zelf één van die schuldigen was. En één voor de commissie die het eindwerk moest beoordelen. Met een appendix, die ik samen met onze toenmalige huisarts schreef. Hij bezorgde me – anonieme – cijfers en gegevens over wat asbest teweeg brengt in het lichaam van een mens.
Asbest werd één van mijn stokpaardjes toen ik de laatste 17 jaar van mijn loopbaan in de preventie zat. En ook nu nog word ik er dikwijls mee geconfronteerd. Door berichtjes van mijn moeder, die alweer van een oud-collega van mijn vader het slechtste nieuws heeft gekregen. Of door een item in het journaal over die andere dodenfirma die dan wel schuldig is bevonden in beroep, maar zijn schuldvordering gedecimeerd ziet dankzij de lobbyisten en chantage met verlies van arbeidsplaatsen.
Het ligt niet in mijn aard om iemand slecht toe te wensen. Maar ik kan toch alleen maar hopen dat ook de schuldigen die hun aandeel in al dat leed blijven ontkennen uiteindelijk aan den lijve zullen ondervinden wat de gevolgen zijn van hun hebzucht. Mogen zij terechtkomen in een fanatiek-christelijke kliniek die elke vorm van euthanasie weigert uit te voeren. Hun ontkenning is even gruwelijk en crimineel als de bewering dat de holocaust niet bestaan heeft.
Big Brother voorbij …
Dat onze privacy allang niet meer privé is, daar maken nog weinig mensen zich illusies over, denk ik. Dat we zelf toch wel even moeten nadenken voor we iets op het internet gooien, is intussen ook al bekend. Maar Big Brother gaat nog veel verder!
Artsen, apothekers, ziekteverzekeringsorganisaties, … beschikken (noodgedwongen) over vertrouwelijke informatie die enkel hén én onszelf aangaan. En laat nu net het departement dat over die discretie en vertrouwelijkheid moet waken, ze op de markt willen gooien. “We kunnen daar geld voor vragen, zolang dat terugvloeit naar de patiënt.” aldus Staatssecretaris voor Privacy Philippe De Backer .
Wel meneer De Bakker, als mijn gezondheidsdossier verkocht wordt aan de eerste, de gereedste farmahoer wil ik zélf de prijs bepalen én incasseren. En ù hoeft echt niet te bepalen wie er zaken mee heeft of ik me grieperig voel, dan wel reumaklachten of een maagzweer heb. Die informatie is van generlei waarde voor de farmabloedzuigers. Als ze willen weten hoeveel ze volgend jaar méér kunnen verdienen met het op de markt brengen van nóg verslavender, overbodiger én milieuonvriendelijker verpakte smeerlapperij, dan hebben ze echt helemaal niets anders nodig dan een oplijsting van hun frauduleuze snoepreisjes en mensonterende harteloosheden.
Geen enkele industrie verdient zoveel op de rug van zo weinig werknemers als de farmareuzen, dus bespaar ons het argument van tewerkstelling waar jullie liberalen altijd mee voor de dag komen. Het zijn gigantische monsters die op geen enkele, maar dan ook geen enkele, manier begaan zijn met het welzijn van de gewone mensen (herinner u de weigering om betaalbare HIV-medicatie te produceren voor 3de-wereldlanden en de uitspraak dat een nieuw, naar verwachting zéér effectief, kankergeneesmiddel enkel voor rijken bedoeld is).
De mededeling dat de Open Vld-wolven (en bij uitbreiding N-VA, als ultrarechtse liberalen) de schaamte voorbij zijn, is een open deur intrappen. Wat jullie de afgelopen jaren uitvreten is ronduit om van te kotsen!
Voor mijn part vinden we al de in de terugbetalingslijsten van de mutualiteiten beschikbare én niet beschikbare kwalen terug in de – in alle kranten gepubliceerde – dossiers van uw vriendjes en medestanders. Speel zélf voor laborat, verdomme!
Gazettenpraat …
Affodil heeft ook nog altijd een oog op de kranten, al is dat ietsje minder fanatiek dan op het buitengebeuren. Maar nu dus weer eventjes de journaalitems die er de laatste dagen zo een beetje uitsprongen, voorzien van de gedachten die het eerst in mijn hoofd opkwamen toen ik ze zag.
Berichtgeving van GvA met behoefte aan een kilootje zout. Naar aanleiding van de kop van dit item verwacht iedereen natuurlijk een tsunami, waarbij de dader in de bezoekersruimte gespoeld wordt. Watch and learn:
http://www.gva.be/cnt/dmf20150923_01882424/ijsbeer-breekt-glazen-kooi-bezoekers-slaan-op-de-vlucht
Een sterretje in je glas? Carglass herstelt, Carglass vervangt …
De Redactie zoekt het culinair:
http://deredactie.be/cm/vrtnieuws/videozone/nieuws/binnenland/1.2448524
Tja, bij gebrek aan concurrentie:
http://deredactie.be/cm/vrtnieuws/cultuur%2Ben%2Bmedia/media/1.2449209
Kijk, als je een hekel hebt aan de vaat en de opkuis, verkoop dan diepvriesmaaltijden …
Ik knoei, gij knoeit, maar zij knoeien op grote schaal:
http://deredactie.be/cm/vrtnieuws/videozone/programmas/deafspraak/2.41074?video=1.2448862
http://deredactie.be/cm/vrtnieuws/economie/2.41075?eid=1.2448446
Er was een tijd dat berouw voldoende was om weer in de gratie te komen:
http://http://deredactie.be/cm/vrtnieuws/economie/2.41075?eid=1.2448594
Maar:
http://www.gva.be/cnt/dmf20150923_01882274/foto-paus-rijdt-in-fiat500l-door-washington
Uitlaat gecheckt, Franske?
Trouwens: door doorgaans goed ingelichte bron wordt bevestigd dat de verkiezing van deze Vrolijke Frans ook niet helemaal zuiver was. Het was niet minder dan het werk van de maffia:
http://deredactie.be/cm/vrtnieuws/binnenland/1.2449171
Of hoe ook witte rook kan slecht zijn voor het milieu!
Wat zou je nu eigenlijk willen, als zelfs een Vlaams Minister voor Leefmilieu 1) niet weet waar ze mee bezig is en 2) desgevallend gewezen op haar kemels, niets beters weet te verzinnen dan dat “ze hier al zoveel tijd heeft in gestoken”?
http://www.hln.be/hln/nl/2764/milieu/article/detail/2465117/2015/09/23/Deprez-geeft-niet-toe-aan-Schauvliege-Verwijder-anders-de-gemaakte-beloftes-met-Tipp-Ex.dhtml
Eerder had ze haar woordvoerder al laten verkondigen dat ze net het tegenovergestelde had bedoeld dan wat ze in het parlement had verklaard.
Joke, gij Schauwe Vliege, verdwijn in stilte vóór je jezelf nóg belachelijker maakt (kan dat nog?). Van alles waar je je handen naar hebt uitgestoken is er niets nog heel. Ga stillekes in een (liefst zo donker mogelijk) hoekske zitten met je handjes braafjes op je schoot gevouwen en wacht daar af tot het tijd is om definitief naar huis te gaan.
Nieuws …
Het is al een tijdje geleden dat ik me hier verdiepte in de nieuws-/krantenkoppen. Niet omdat ik de actualiteit niet meer volg, maar voor het overzicht van de binnen/buitenlandse pers kan u, lezer, elders terecht. Pas als een item mij op één of andere speciale manier raakt of opvalt, voel ik mij geroepen om er hier wat over neer te poten.
Soms heeft een item zoveel gezichten en invalshoeken dat het moeilijk – of onmogelijk – is om geen mensen tegen het hoofd te stoten. Dat is helemaal niet het doel van dit blog, maar je kan geen omelet bakken zonder eieren te breken. Bij voorkeur dus mijn excuses aan de eieren en kippen. Ik heb het helemaal niet op individuen gemunt.
In de media wordt vandaag de week tegen pesten aangekondigd. Het is godgeklaagd dat zoiets nodig is, maar de feiten zijn zoals ze zijn. Vooral het pesten op school komt onder de schijnwerpers terecht.
Nu weet ik heel goed dat van de directies en leerkrachten al heel veel geëist en (in het beste geval) gevraagd wordt en dat de middelen niet altijd navenant zijn. Opvoeden hoort voor een deel ook tot hun taak, maar ik ga er tot nader order nog altijd van uit dat dat in de eerste plaats de taak van de ouders blijft.
Toch bestaat er zoiets als een verantwoordelijkheid “in loco parentis“. Maar als ik hoor welke excuses er soms worden aangehaald voor het vaak totale negeren van het probleem, dan zakt mijn broek af. Uit ervaring weet ik dat er al jaren allerlei hulpmiddelen (gratis!) worden aangereikt en dan ligt een conclusie naar mijn gevoel soms voor het grijpen: “wij willen het niet geweten hebben“. Of zoals het dan naar buiten toe wordt geformuleerd:”Bij ons gebeurt dat niet“.
Pakweg 15 jaar geleden was dat ook de teneur van de gesprekken op school in ons dorp. “Bij ons worden geen drugs gebruikt. Dat gebeurt alleen in ’t stad“. Terwijl er volop gedeald en gerookt werd op de schooldrempel (notabene onder het raamkozijn van de politiecommissaris!). Als je je zoon of dochter naar ” ’t stad” op school wilde laten gaan i.f.v. hun studiekeuze, kreeg je de raad om ze vooral dicht bij huis te houden want anders kwamen ze zeker in een poel van verderf terecht.
Geboren dwarsliggers als we zijn, lieten we dat advies links liggen. En wat bleek? “In ’t stad” stak men de koppen niet in het zand ten behoeve van de eigen reputaite, maar pakte men het probleem aan. Zelfs als de leerlingen 18 waren en dus niet meer schoolplichtig, werden de ouders na 10u opgebeld als hun zoon/dochter niet aanwezig was. En er was een studiebegeleider die speciaal opgeleid was om jongeren (en hun ouders) te begeleiden bij drugsproblemen. Die school had niet méér middelen dan een andere, Ze besteedden die middelen efficiënter: ze konden besparen op stofmaskers omdat ze niet aan struisvogelpolitiek deden. En ja, ze gaven dus openlijk toe dat er leerlingen waren die drugs gebruikten, maar ze probeerden er wat aan te doen. Beweren dat “dat bij ons niet gebeurt” is gewoon een publieke bekentenis dat je de realiteit niet wil zien. Ik weet in elk geval welke reputatie ik prefereer. Eresaluut dus aan die scholen waar men voluit het pesten (h)erkent en er werk van maakt.
Misschien ook een beetje kop-in-’t zand maar alleszins luchtiger, dus bij uitstek geschikt als buitensmijter. Sinds we zoveel communicatiemiddelen ter beschikking hebben als vandaag, heb ik de indruk dat ons blikveld onherroepelijk gereduceerd is tot de afmetingen van het scherm waar we voortdurend naar kijken. Praten gebeurt alleen nog in binaire vorm. Dat we daarbij het risico lopen om onvergetelijk mooie momenten te missen, zelfs als ze zich binnen reikwijdte voordoen, getuige volgend beeld: de misser van de eeuw
384 …
Het getal. Het aantal. Verkeersdoden in Vlaanderen in 2014.
Daarnet is het 1uur-journaal begonnen op tv. Op het scherm staat kurkdroog “384 doden” bovenop een foto met crime scene-lint over een kruispunt. En de nieuwslezer begint zijn commentaar met “In Antwerpen zijn vanmorgen 384 doden …”
Ik hou de adem in. Wat voor een katastrofe is er op deze zondagochtend gebeurd? Zo dicht bij huis dan nog wel! De stem gaat verder:”… herdacht die het afgelopen jaar in Vlaanderen vielen in het verkeer“. En onwillekeurig laten we allebei een lange ademstoot tussen de getuite lippen los. Het klinkt een beetje als een fluitketeltje dat op zijn kookpunt gekomen is en de overdruk laat ontsnappen. We ontspannen een beetje.
384 doden in één klap = is een katastrofe. Niemand die daar aan twijfelt, toch?
384 doden, in bosjes van 2-3 of helemaal alleen, het lijkt niet zo erg.
Of toch …?
In remembrance of …
… alle mensen die om het leven kwamen door zinloos geweld (alsof er ander bestaat…).
“The war that would end wars” was gewoon een doorstart voor wapenhandel en -geweld, overal ter wereld. Ook op plaatsen waar nog dagelijks “vergeten oorlogen” duizenden doden, gewonden en daklozen eisen en waar niemand belangstelling voor heeft omdat ze ver van ons bed woeden.
De slachtoffers zijn van alle rangen en leeftijden, van alle rassen, van alle religies, van elk gender. Maar zoals altijd lijden de zwaksten het meest. Vrouwen, kinderen, ouderen … Zij gaan niet naar het slagveld, zij leven en sterven er alleen maar. Zij zíjn het slagveld.
“No more, nie wieder, jamais plus, nooit meer”, enkel dicht bij huis …
