Het is al een tijdje geleden dat ik me hier verdiepte in de nieuws-/krantenkoppen. Niet omdat ik de actualiteit niet meer volg, maar voor het overzicht van de binnen/buitenlandse pers kan u, lezer, elders terecht. Pas als een item mij op één of andere speciale manier raakt of opvalt, voel ik mij geroepen om er hier wat over neer te poten.
Soms heeft een item zoveel gezichten en invalshoeken dat het moeilijk – of onmogelijk – is om geen mensen tegen het hoofd te stoten. Dat is helemaal niet het doel van dit blog, maar je kan geen omelet bakken zonder eieren te breken. Bij voorkeur dus mijn excuses aan de eieren en kippen. Ik heb het helemaal niet op individuen gemunt.
In de media wordt vandaag de week tegen pesten aangekondigd. Het is godgeklaagd dat zoiets nodig is, maar de feiten zijn zoals ze zijn. Vooral het pesten op school komt onder de schijnwerpers terecht.
Nu weet ik heel goed dat van de directies en leerkrachten al heel veel geëist en (in het beste geval) gevraagd wordt en dat de middelen niet altijd navenant zijn. Opvoeden hoort voor een deel ook tot hun taak, maar ik ga er tot nader order nog altijd van uit dat dat in de eerste plaats de taak van de ouders blijft.
Toch bestaat er zoiets als een verantwoordelijkheid “in loco parentis“. Maar als ik hoor welke excuses er soms worden aangehaald voor het vaak totale negeren van het probleem, dan zakt mijn broek af. Uit ervaring weet ik dat er al jaren allerlei hulpmiddelen (gratis!) worden aangereikt en dan ligt een conclusie naar mijn gevoel soms voor het grijpen: “wij willen het niet geweten hebben“. Of zoals het dan naar buiten toe wordt geformuleerd:”Bij ons gebeurt dat niet“.
Pakweg 15 jaar geleden was dat ook de teneur van de gesprekken op school in ons dorp. “Bij ons worden geen drugs gebruikt. Dat gebeurt alleen in ’t stad“. Terwijl er volop gedeald en gerookt werd op de schooldrempel (notabene onder het raamkozijn van de politiecommissaris!). Als je je zoon of dochter naar ” ’t stad” op school wilde laten gaan i.f.v. hun studiekeuze, kreeg je de raad om ze vooral dicht bij huis te houden want anders kwamen ze zeker in een poel van verderf terecht.
Geboren dwarsliggers als we zijn, lieten we dat advies links liggen. En wat bleek? “In ’t stad” stak men de koppen niet in het zand ten behoeve van de eigen reputaite, maar pakte men het probleem aan. Zelfs als de leerlingen 18 waren en dus niet meer schoolplichtig, werden de ouders na 10u opgebeld als hun zoon/dochter niet aanwezig was. En er was een studiebegeleider die speciaal opgeleid was om jongeren (en hun ouders) te begeleiden bij drugsproblemen. Die school had niet méér middelen dan een andere, Ze besteedden die middelen efficiënter: ze konden besparen op stofmaskers omdat ze niet aan struisvogelpolitiek deden. En ja, ze gaven dus openlijk toe dat er leerlingen waren die drugs gebruikten, maar ze probeerden er wat aan te doen. Beweren dat “dat bij ons niet gebeurt” is gewoon een publieke bekentenis dat je de realiteit niet wil zien. Ik weet in elk geval welke reputatie ik prefereer. Eresaluut dus aan die scholen waar men voluit het pesten (h)erkent en er werk van maakt.
Misschien ook een beetje kop-in-’t zand maar alleszins luchtiger, dus bij uitstek geschikt als buitensmijter. Sinds we zoveel communicatiemiddelen ter beschikking hebben als vandaag, heb ik de indruk dat ons blikveld onherroepelijk gereduceerd is tot de afmetingen van het scherm waar we voortdurend naar kijken. Praten gebeurt alleen nog in binaire vorm. Dat we daarbij het risico lopen om onvergetelijk mooie momenten te missen, zelfs als ze zich binnen reikwijdte voordoen, getuige volgend beeld: de misser van de eeuw
