Snoeien …

Zullen we het eens hebben over “snoeien”?

Zo ongeveer een week geleden kwam ik via een omweg op het spoor van ene Marianne Zwagermans. Volgens haar cv een zakenvrouw die ook columns schrijft en daarbij vooral oog blijkt te hebben voor wat aan haar mediageilheid kan tegemoet komen. Vandaar dat ze dan ook alle registers pleegt open te trekken om zoveel mogelijk mensen te shockeren, kwestie van de schijnwerpers haar kant op te laten draaien.

Ook deze keer slaagde ze er weer in om tegen ontelbare zere benen te schoppen met een uitspraak die  wel eens als een boemerang tegen haar arrogante kop zou kunnen terechtkomen.

Het ging over corona – what else? – waarbij ze zich bediende van de woorden “dor hout”. Die gebruikte ze expliciet als verzamelnaam voor ouderen, zwakkeren, zieken, … Volgens haar moeten we onze welvaart niet op het spel zetten om een paar duizend kwetsbare ouderen te redden van de coronadood. Als corona hen er nú niet onder krijgt, dan leggen ze over één of twee jaar wel door iets anders het loodje, redeneerde ze.

Naast krantenkoppen haalde Zwagermans o.a. zelfs de kamerdebatten, alwaar haar grove uitspraken het nodige kwaad bloed genereerden. Radio- en tv-zenders verdrongen zich voor haar deur om haar te confronteren, en ze ging daar graag op in, al was ze dan weer weinig consequent, want ze wilde liever niet laten weten waar die deur was. “Ik krijg nogal eens bedreigingen”. Tja, wat had je verwacht, schat? Als je per sé omelet wil bakken, moet je de kapotte schalen er voor lief bij nemen. Anders hou je het maar bij oud brood en water.

‘We gaan door met verse twijgjes.’ Groot gelijk! Al zou iedere rechtgeaarde tuinspecialist aanraden om meteen ook al de wilde scheuten er uit te halen, omdat die niks voortbrengen dat deugt en alleen maar vegeteren op kosten van de struik …

Sommige mensen zullen zeker niet dood gaan aan teveel verstand. Voor deze zelfverklaarde schrijfster wordt het dus ook wachten op verdorren of corona …

Een vorm van noodzakelijkheid …

Sinds vandaag mogen we de grens over om familie te bezoeken in de buurlanden. Ook om te winkelen mogen we naar de buurlanden, staat te lezen in een ministerieel besluit. “Maar het moet met een vorm van noodzakelijkheid zijn”, aldus minister van Binnenlandse Zaken Pieter De Crem (CD&V). “
Zo staat het op de nieuwssite van de vrt.

Dus als de mosterd van De Kroon die ze in Nederland verkopen beter smaakt dan die ze bij De Kroon zélf verkopen …

Who pays the ferryman …?

Hoe gaan we de coronacrisis betalen? En vooral: wie gaat dat doen? “Hef een coronataks op de oudere generatie”

Ik vind dat niet uit, he. Dat was het eerste wat ik las op de website van VRT NWS. How is that for breakfast?

Ouderen zijn de eerste slachtoffers van de gezondheidscrisis die nog altijd aan de gang is. Maar economisch? Nee, die last komt op de jongere generatie terecht. Dat zegt gezondheidseconoom Jan-Emmanuel De Neve, een Belg die les geeft aan de Universiteit van Oxford en de Britse regering adviseert.

Ik moest toch even slikken toen ik dat las vanmorgen. Niet omdat het ook over mij gaat. Maar omdat er in dezelfde split second in mijn hoofd op volgde: “en de zieken, de gehandicapten, de homo’s, de Joden, …  En als ze geen geld (meer) hebben, maken we er zeep van …” Waar heb ik dat nog gehoord?

Superveilig ..!

Ik wil hier geenszins alle voorzorgsmaatregelen onderuit halen die in deze tijden populair zijn/gemaakt worden. Maar in onderstaande video wordt exact en heel goed uitgelegd hoe veiligheidsvoorzieningen zonder degelijke uitleg en kennis van zaken voor een volslagen onterecht veiligheidsgevoel kunnen zorgen.  Jammer genoeg is hij in het Engels, dus wie zich geroepen voelt zijn/haar omgeving hierin te begeleiden: ga je gang!

Ik heb het – na een discussie onder bekenden afgelopen week – gisteren zélf uitgetest. Een dagje goéd rondkijken (ook naar mezelf) en je haren staan recht overeind. Ik heb 20 jaar in labo’s gewerkt met die voorzieningen, heb er mij ook 20 jaar voor ingezet om de mensen te leren bewust om te gaan met risico’s en hun beschermingsmiddelen op de juiste manier en het juiste moment te gebruiken.  Ik heb er op geoefend tot ik blauw zag. En tóch zou ik nu heel goed met een dikke infectie kunnen zitten.

Het énige voordeel van die handschoenen is dat je je handhuid zélf niet voortdurend moet beschadigen met alcoholgel. Doe de handschoenen aan, desinfecteer dié met de alcoholgel om anderen te beschermen, kijk ook goed naar het filmpje hoe je die handschoenen achteraf moet uittrekken, en gooi ze IN de afvalbak, niet ernaast. Wat niet wil zeggen dat je je handen niet grondig moet wassen. Vóór en nà het gebruik van de handschoenen …

 

O ja, en ook nog dít:

• je bent verplicht een winkelwagentje te gebruiken om de 1,5 m te borgen. Dat wil zeggen dat je ALTIJD bij je wagentje blijft. NIET ergens parkeren en twee gangen verder iets uit de schappen halen…
• je mondkapje heeft alleen zin om te vermijden dat je anderen infecteert op voorwaarde dat het over mond EN neus zit. Met het beugeltje bovenaan over de neusbrug gevouwen om het op zijn plaats te houden. Als je een bekende tegenkomt in de supermarkt en je wil die iets zeggen: buig je niet in zijn of haar richting terwijl je dat mondmaskertje afneemt…

Misdadig achterlijk …

Bij het afval gezet, “want ze waren er in Normandië niet bij”:
Trump heeft er weer een uitleg voor …

“Mijnheer de President, slaap zacht”:
Koerden vermoorden moet een beetje discreet gebeuren

 

 

Mensen …

Steeds vaker heeft nieuws over mensen een sterk emotioneel effect op mij. Het maakt mij extreem boos, extreem droevig, maar gelukkig ook soms extreem blij. Extreem is misschien wel een te sterk woord, maar ik vind er momenteel geen dat een beetje meer gematigd is. En zolang de emotie niet tot daden van hetzelfde niveau leidt, is er niets aan de hand. Toch?

Vandaag waren er twee koppen (geen krantenkoppen, maar op de site van de NOS) die elkaar in evenwicht houden:

Transgenderstel weggepest: ‘Wij zijn vanwege onze geaardheid een makkelijk doelwit’
Ik word hiet triest van. Héél triest. Los van hoe iemand denkt over de voorkeur van anderen, is het systematisch pesten en gebruik van geweld iets waar ik absoluut niet tegen kan.

En ik word ook een beetje boos. Op het systeem, dat – ter goeder trouw, naar ik aanneem – dit pestgedrag mee in stand houdt. Door een nieuwe woning aan te bieden geeft de woningcoörporatie hen natuurlijk wél een uitweg uit een omgeving waar ze trieste herinneringen aan overhouden en waar ze waarschijnlijk toch liever niet blijven wonen. Maar in feite geef je op deze manier vooral de pesters hun zin. Zíj zijn de grote winnaars in dit debat. Want wat is nu helemaal een maandje gevangenis en een werkstraf voor zo’n crapuleke van 17 jaar tegenover de angst en de pijn die deze mensen hebben ondervonden? Alleen omdat ze elkaar graag zien …

Wip op grens tussen VS en Mexico verbindt kinderen met elkaar
Dit vind ik dan weer zo héél mooi. Dat iemand met zo’n simpel idee zóveel meer zegt dan ellenlange petitielijsten en protestbetogingen (pas op: die moéten er zijn!). Méér woorden ga ik er ook niet aan vuil maken. Het idee spreekt immers voor zich.

Krantenkoppen …

Het is alweer een tijdje geleden dat ik me nog eens verslikte in krantenkoppen en -berichten. Vanmorgen kreeg ik toch weer de kriebel in mijn keel. Het onderzoeken van de lading onder de vlag bracht soms verlichting, soms regelrechte ademnood.

Het begon nog vrij onschuldig. Normaal laat ik artikels in de categorie “economie” links liggen wegens saai, maar hier wilde ik toch meer over weten. Al vrij snel werd duidelijk waar het respect op sloeg. En ik kan het standpunt niet genoeg bijtreden. Niet alleen tijdens vergaderingen, maar bij eender welke gelegenheid in het openbaar vind ik de allesoverheersnde aanwezigheid van tablets en smartphones irritant. De stomste tunes en de genantste roepgesprekken die te pas en te onpas de stilte aan reepjes scheuren tijdens een concert, een etentje in een restaurant, op de bus of tram of zelfs tijdens een begrafenisdienst: ik word er rebels van. Toen die dingen pas op de markt kwamen kon je nog meewarig het hoofd schudden en denken:” Die moet zonodig laten zien dat hij een gsm heeft”. Nu heeft iedereen er een op zak, dus bluffen kan je er niet meer mee. En ik ben intussen te oud geworden om nog te geloven dat iemand onmisbaar is.

Ik ben de eerste om toe te geven dat enige bedachtzaamheid bij het kiezen van een uitdrukking of het maken van een grapje soms wonderen kan verrichten. Van wat politieke correctheid gaan we ook niet dood. Maar soms snap ik gewoon niet waar het nu weer wringt. Dat zal dan wel aan mij liggen, maar tussen de jaarlijkse uitbarstingen waarbij iedereen iedereen de Zwarte Piet toeschuift en de moeilijke evenwichtsoefening om niet genderonvriendelijk te zijn, sterft elke vorm van humor, tenzij hij plat en schunnig genoeg is. En je er voor moet betalen. Een goed- (of toch niet slecht-)bedoeld grapje kan ook al niet meer zonder dat je tot de orde geroepen wordt. Zou ik nu nog wel durven lachen met die opmerking?

Waar ik met mijn (blijkbaar wel heel beperkte) verstand helemààl niet bij kan is hoe mensen zich kunnen storen aan het geluid van spelende kinderen. Een paar weken geleden ging er een openluchtzwembad dicht omdat één of andere zure rijke stinkerd vond dat dat afbreuk deed aan de waarde van zijn villa. Nu moeten kinderen de paasvakantie weer binnen doorbrengen – ongeacht het weer – omdat hun speelpleintje voor overlast zorgt. Ik weet nog dat het eerste wat ons hier op onze nieuwe stek opviel het gelach van de buurtjeugd was, die hier op de grasbermen in de straat aan het spelen was. Gelach, gegiechel, elkaar aansporen, … Het zijn zo’n blije geluiden. Ik word er helemaal vrolijk van. Afgelopen weekend was er ook kinderplezier in onze tuin en de buren kwamen gewoon aan de omgewaaide schutting meekijken en -genieten van het jonge geweld. Toch ook oudere mensen die vermoedelijk wel op hun rust gesteld zijn, maar evenzeer van de jeugd kunnen genieten.

Tijd om de krant maar weer even te laten voor wat ze is …

 

 

 

 

Bezint, eer ge begint …

Mei wordt in de landen van de EU weer het moment om een keuze te maken over wie “op hoog niveau” de plak gaan zwaaien de komende jaren. Met reeds een aantal verkiezingsuitslagen “op lager niveau” in gedachten, is een moment van bezinning zeker op zijn plaats. Vooral voor en door de vrouwen, want als de tendens zich voortzet, kan het wel eens één van de laatste keren zijn dat zij een oproepbrief ontvangen om hun stem uit te brengen.

Aan deze tekst hoef ik niet zo veel meer toe te voegen. Het gevaar komt niet altijd uit de richting van hoofddoeken en nikabs. We drukken een adder aan de borst en hebben geen tegengif in huis.

Niet geloven in verkiezingsonzin …

Eerst goed 3.000, de volgende keer een dikke 12.000, deze week 35.000, volgende week ..?

Onze jonge mensen zijn geëngageerder dan sommige mensen lief is. Ze willen vechten. Voor de toekomst. Hùn toekomst. Als daar nog wat van overblijft als we niet gauw het roer omgooien. Te beginnen met het buitengooien van het soort politiekers die niet verder willen/kunnen/durven kijken dan hun bankrekeningnummer lang is. Het wordt tijd dat we die eens een geweten schoppen. Figuurlijk kopschoppen, zeg maar.

Geert Bourgeois vindt dat hij en zijn cornuiten “een degelijk milieuprogramma hebben opgesteld” of zoiets. Je moet het maar durven uitspreken! Hij “wil geen ambities formuleren die hij niet kan hard maken” of zoiets. Tja, zo dek je jezelf al bij voorbaat in omdat je van jezelf weet dat je er niks van bakt. Dat is een voorgeprogrammeerd excuus om niet op het figuurlijke gaspedaal te moeten trappen. “Achter ons de zondvloed” of zoiets.

De Schauwe Vliege “heeft puntjes genoemd”. Vliegenscheten op een grauw laken, zeker. Voor elke milimeter vooruitgang die ze – na te lang aarzelen en delibereren – maakt, bolt ze een kilometer achteruit.

En dan de meester-provocateur himself :

“Als ze naar het verleden kijken zullen ze zien dat de mensheid voortdurend grote problemen heeft gehad en we hebben altijd oplossingen gevonden door innovatie. Het is aan de generatie van de jongeren om op school wiskunde, fysica… te volgen en ons die oplossingen mee te helpen aanreiken. De oplossingen zullen er komen, we moeten onze schouders daaronder zetten.”

Als men nu al schuldgevoelens moet hebben omdat men op citytrip gaat met het vliegtuig, dan zijn we fout bezig

Wablief, Bart Trump? Nóg meer nutteloze technologie (behalve voor diegenen die daar dik geld mee verdienen)? Om de waarheid te verdoezelen, misschien? Diepvriezers om blokken poolijs te fabriceren die dan naar Antarctica gevlogen worden? Plastic flessen met leidingwater die we uitvoeren om de groeiende woestijnen te bevloeien? Get real!

Grappig, als het niet zo dramatisch was: “doemdenkster” Anuna heeft als familienaam … Zit er dan toch ergens gezond verstand in de familie? Of is dit een bewuste speling van het lot? Want de realiteit is vaak straffer dan de fantasie, toch?

 

Nieuwjaarke zoete …

… ne mens die heeft 2 voeten.
Twee voeten, maar geen verstand.
Hij steekt alles maar in brand.

Het kon weer tellen twee nachten geleden! In onze onmiddellijke omgeving (en dan bedoel ik een straal van max. 10 huizen rond ons) waren ze elkaar weer de loef en kilo’s vuurwerk aan het afsteken. Ik ben er zeker van dat je van het geld van zo één “plezierke” een schone reis kunt maken. Nu is dàt nog míjn zaak niet, waar anderen hun geld aan spenderen. Maar de volgende ochtend lag ook ónze tuin, oprit en onze zonnepanelen vol afval. De dakgoten moeten we nog controleren, want anders raken de aflopen nog verstopt. Bovendien hebben we het hele circus patrouille gelopen om te checken of er geen gensters iets aan het smeulen gezet hadden in het tuinhuis of op het platte dak van de garage. Eén van die genieën was vuurwerk aan het afsteken terwijl zijn pagadders van max. 5-6 jaar er vlakbij rondliepen. Verantwoord ouderschap! En als je weet dat en andere van die leukerds zélf bij de brandweer werkt …

De balans is hier en daar nogal zwaar uitgevallen: twee doden, een aantal ziekenhuisgevallen, branden. In Scheveningen hadden ze er zelfs nog iets beter op gevonden: als je maar een gore bek opzet, mag alles.

Dat de gevolgen voor de onruststokers zwaar zijn, daar kan ik eerlijk gezegd niet wakker van liggen. Dat de gemeenschap daar mee aan afbetaalt, is al minder naar mijn goesting. Dat anderen schade hebben door die onzin, is er vér óver.

En dan zijn er nog de gevolgen voor het milieu. Deuren en ramen waren bij ons hermetisch afgesloten want de carbiedwolken waren zo dik dat je nog amper een hand voor ogen kon zien. Dít las ik vanmorgen in de krant:  zelfs de weerradars raakten in de war.

Ik gun in principe ieder dierke zijn plezierke, maar er zijn grenzen. Grenzen die bepaald worden door veiligheid en rekening houden met anderen. En wie zich daar niet aan kan houden, moeten ze het speelgoedje maar afpakken. Of helemaal verbieden én handhaven. En niet zoals nu: “enkel op 31 december vanaf 18u tot 1 januari om 2u” en dan loop je al tussen het geknal van dagen tevoren. Eén jaar streng aanpakken (eerst laten kopen en dan alles in beslag nemen: dat pakt in hun ballen, he) en je hebt er de volgende jaren geen kind meer aan.