Making plans …

In dit blogje maakte Djaktief een lijstje van projectjes (ze wil het niet echt “goede voornemens” noemen) die ze wel ziet zitten voor 2019. En ze vraagt er meteen achter of haar lezers ook zoiets in gedachten hebben. Zo’n lijstje lijkt me ook aangenamer dan “goede voornemens”. Als daaruit iets niet in praktijk omgezet wordt, voelt het veel minder aan als een mislukking en meer iets om dan volgend jaar naar uit te kijken.

De rust lijkt dit jaar eindelijk echt neer te dalen ten onzent. In elk geval binnen in huis moet er niets méér gebeuren, dan de gewone dagdagelijkse dingen. Buiten staat de herbestrating om het huis nog op het programma en de constructie van een zonnekamer, zoals dat dan mooi heet. Maar dat hoeft niet zo veel invloed uit te oefenen op onze plannen. Tijd dus om een paar projectjes op poten te zetten.

Kijk eens naar het vogeltje

Om te beginnen zijn wij nu (bijna) officiëel Sovon-tellers van ganzen, zwanen en ander waterwild in een gebied dat ons eerstdaags door Sovon wordt toegewezen. Wat mij er aan doet denken dat we tegen 16 februari wel een mailtje van hen moeten krijgen, of we kunnen onze tellingen niet invoeren. In de gaten houden!

Tijdens het weekend van 12 – 13 januari ging de jaarlijkse midwintertelling door en mochten we al eens “proeftellen” samen met een geroutineerde medewerker. Het was koud en vooral heel erg nat. We waren doorweekt tot op het vel, want net toen het begon te hozen zagen we een gemengde groep van wel 6-700 ganzen en die moet je per soort tellen. Dat duurde tot de bui over was en wij dropen alsof we met kleren en al onder een koude douche gestaan hadden. Maar ach, het was dan ook een midWINTERtelling, he? De nood aan handtellertjes liet zich allengs voelen en dus hebben we die nu klaar liggen voor onze eerste (hopelijk van vele) solotochten.

Kijk eens naar het vogeltje (bis)

… en zeg “cheese“. Mijn eerste Nikon had ik bijeen gekwist bij “Leven en laten leven“ zaliger. Dat was een superleuk toestel, zonder automatische instellingen evenwel, maar dus mét het voordeel dat je na een tijdje “vanuit de buik” je belichtingstijd, diafragma, … kon instellen. Als je maar genoeg oefende en dat deed ik.

Intussen zijn we al vele digitale stappen verder en de toestellen van vandaag kunnen zowat àlles behalve een maanraket lanceren. En wat doet een mens als hij weinig tijd heeft? Altijd maar op de automatische stand werken. Je zou er op de duur al dat buikgevoel bij verliezen en dus is het hoog tijd om mijn technische kennis over mijn huidige toestel (nog altijd Nikon) bij te schaven en me te verdiepen in de slimme en/of linke trucjes van (beroeps)natuurfotografen.

Derhalve heb ik me nu geabonneerd op “Natuurfotografie” en kan ik ook dagelijks online tips opvissen via hun smoelenboekpagina. Dat resulteert dan in naarstig lezen en noteren op momenten dat ik eigenlijk in bed zou moeten liggen, maar dat dat toch geen zin heeft wegens klaarwakker.

Als een vis in het water

Het zwemmen was er sinds voorjaar 2018 een beetje bij in geschoten. Hoewel net dié bezigheid tijdens warm en héél warm weer aanlokkelijk zou moeten zijn, zag ik tegen de verplaatsing op als tegen een berg. Zelfs toen het openluchtzwembad aan het eind van onze straat open ging op 1 mei, kwam het er niet meer van. Wist ik toén veel dat dat één van de tekenen aan de wand was dat er iets niet in orde was met mijn motortje. Of liever: met de brandstofleiding er naartoe. Na de herstelling moest ik terug een beetje “in rodatie” komen, dus bleef ik de rest van het jaar op het droge.

Eergisteren ben ik terug het water ingedoken in het zwembad van Hulst. Een noodoplossing, want eigenlijk vind ik het er niet zo heel erg leuk. Baantjes trekken wordt er flink bemoeilijkt omdat ze er ter hoogte van de overgang naar het diepe een dwarskoord in hangen. Moet je daar elke keer onderdoor óf je kiest zoals de meesten (die zijn met 4, mij incluis) om te keren achter het koord en kortere baantjes te zwemmen. Wat dan weer het probleem oplevert dat je bij het keren geen afstoot hebt. Nog 3 maanden en “de Honte” gaat weer open…

Kijk, dit lijstje vind ik nu net de goede lengte hebben. Méér moet dat niet zijn. Hopelijk wordt het ook niet minder.

Advertenties

Niet geloven in verkiezingsonzin …

Eerst goed 3.000, de volgende keer een dikke 12.000, deze week 35.000, volgende week ..?

Onze jonge mensen zijn geëngageerder dan sommige mensen lief is. Ze willen vechten. Voor de toekomst. Hùn toekomst. Als daar nog wat van overblijft als we niet gauw het roer omgooien. Te beginnen met het buitengooien van het soort politiekers die niet verder willen/kunnen/durven kijken dan hun bankrekeningnummer lang is. Het wordt tijd dat we die eens een geweten schoppen. Figuurlijk kopschoppen, zeg maar.

Geert Bourgeois vindt dat hij en zijn cornuiten “een degelijk milieuprogramma hebben opgesteld” of zoiets. Je moet het maar durven uitspreken! Hij “wil geen ambities formuleren die hij niet kan hard maken” of zoiets. Tja, zo dek je jezelf al bij voorbaat in omdat je van jezelf weet dat je er niks van bakt. Dat is een voorgeprogrammeerd excuus om niet op het figuurlijke gaspedaal te moeten trappen. “Achter ons de zondvloed” of zoiets.

De Schauwe Vliege “heeft puntjes genoemd”. Vliegenscheten op een grauw laken, zeker. Voor elke milimeter vooruitgang die ze – na te lang aarzelen en delibereren – maakt, bolt ze een kilometer achteruit.

En dan de meester-provocateur himself :

“Als ze naar het verleden kijken zullen ze zien dat de mensheid voortdurend grote problemen heeft gehad en we hebben altijd oplossingen gevonden door innovatie. Het is aan de generatie van de jongeren om op school wiskunde, fysica… te volgen en ons die oplossingen mee te helpen aanreiken. De oplossingen zullen er komen, we moeten onze schouders daaronder zetten.”

Als men nu al schuldgevoelens moet hebben omdat men op citytrip gaat met het vliegtuig, dan zijn we fout bezig

Wablief, Bart Trump? Nóg meer nutteloze technologie (behalve voor diegenen die daar dik geld mee verdienen)? Om de waarheid te verdoezelen, misschien? Diepvriezers om blokken poolijs te fabriceren die dan naar Antarctica gevlogen worden? Plastic flessen met leidingwater die we uitvoeren om de groeiende woestijnen te bevloeien? Get real!

Grappig, als het niet zo dramatisch was: “doemdenkster” Anuna heeft als familienaam … Zit er dan toch ergens gezond verstand in de familie? Of is dit een bewuste speling van het lot? Want de realiteit is vaak straffer dan de fantasie, toch?

 

Nieuwjaarke zoete …

… ne mens die heeft 2 voeten.
Twee voeten, maar geen verstand.
Hij steekt alles maar in brand.

Het kon weer tellen twee nachten geleden! In onze onmiddellijke omgeving (en dan bedoel ik een straal van max. 10 huizen rond ons) waren ze elkaar weer de loef en kilo’s vuurwerk aan het afsteken. Ik ben er zeker van dat je van het geld van zo één “plezierke” een schone reis kunt maken. Nu is dàt nog míjn zaak niet, waar anderen hun geld aan spenderen. Maar de volgende ochtend lag ook ónze tuin, oprit en onze zonnepanelen vol afval. De dakgoten moeten we nog controleren, want anders raken de aflopen nog verstopt. Bovendien hebben we het hele circus patrouille gelopen om te checken of er geen gensters iets aan het smeulen gezet hadden in het tuinhuis of op het platte dak van de garage. Eén van die genieën was vuurwerk aan het afsteken terwijl zijn pagadders van max. 5-6 jaar er vlakbij rondliepen. Verantwoord ouderschap! En als je weet dat en andere van die leukerds zélf bij de brandweer werkt …

De balans is hier en daar nogal zwaar uitgevallen: twee doden, een aantal ziekenhuisgevallen, branden. In Scheveningen hadden ze er zelfs nog iets beter op gevonden: als je maar een gore bek opzet, mag alles.

Dat de gevolgen voor de onruststokers zwaar zijn, daar kan ik eerlijk gezegd niet wakker van liggen. Dat de gemeenschap daar mee aan afbetaalt, is al minder naar mijn goesting. Dat anderen schade hebben door die onzin, is er vér óver.

En dan zijn er nog de gevolgen voor het milieu. Deuren en ramen waren bij ons hermetisch afgesloten want de carbiedwolken waren zo dik dat je nog amper een hand voor ogen kon zien. Dít las ik vanmorgen in de krant:  zelfs de weerradars raakten in de war.

Ik gun in principe ieder dierke zijn plezierke, maar er zijn grenzen. Grenzen die bepaald worden door veiligheid en rekening houden met anderen. En wie zich daar niet aan kan houden, moeten ze het speelgoedje maar afpakken. Of helemaal verbieden én handhaven. En niet zoals nu: “enkel op 31 december vanaf 18u tot 1 januari om 2u” en dan loop je al tussen het geknal van dagen tevoren. Eén jaar streng aanpakken (eerst laten kopen en dan alles in beslag nemen: dat pakt in hun ballen, he) en je hebt er de volgende jaren geen kind meer aan.

 

Eigenlijk …

… ben ik niet zo van de goede voornemens, maar dit jaar maak ik een uitzondering. Mijn bucket list:

 

Een fijn jaareinde en een nog fijner 2019!!!

 

It’s the most …

… stressfull time of the year.

De meest opgeklopte, overgecommercialiseerde, gehaaste en stresserende tijd. Want al prijkt bovenaan op bijna elk lijstje met goede voornemens elk jaar weer: “tijdens een hittegolf al beginnen met in een airco-shopping centrum naar cadeautjes zoeken”, het is ook elk jaar weer rennen om nog voldoende pakjes onder de boom te krijgen. “Origineel” hebben we allang opgegeven.

Alleen al die eindeloos herhaalde, vals klinkende kerstmuziek die door de winkelstraten schalt. Met daarbovenop – in volle klimaatopwarming en met dreigend stroomtekort – knipperende, flikkerende verlichting! Goed om de éne epileptische aanval na de andere te krijgen. Dan is thuiskomen in een stil huis met heel sumiere, discrete, niet-knipperende lichtjes een weldoende verademing.

Mijn neef en ik houden al jààààren ook een soort wedstrijdje om de eerste te zijn met het sturen van wenskaarten. Ook dit jaar beet ik weer in het zand, al lagen de omslagen (toch die voor hem) klaargeschreven en met postzegel klaar nog vóór de sint goed en wel weer vertrokken was. Het zorgt er wel voor dat ik op tijd begin met schrijven, maar dat geeft nog geen garanties. Een paar jaar geleden haalde ik rond Pasen een handtas uit de kast en daarin zaten doodleuk .. juist, ja. Ik koop er dus geen meer waar een jaartal op staat. Kan ik ze het volgende jaar misschien nog op de bus gooien.

Vandaar dat ik via deze weg alvast iedereen fijne feestdagen en een voorspoedig 2019 wens. Helemaal in te vullen volgens eigen behoefte en wens …

Rigor mortis …

Laat de c(h)ampagne maar komen! 

Met in sommige gemeenten nog steeds onderhandelingen over wie wat (niet) gaat doen en welke postjes nog moeten verdeeld worden onder de “vriendjes”, en op een sche*t van de federale verkiezingen volgend jaar, wordt er gauw even een toneelstukje opgevoerd van een niveau dat zelfs in de kleuterschool de première niet zou halen. 

De verkiezingsuitslagen van 14 oktober hebben er een paar flink de hik bezorgd, zodat ze zich gisteren lieten verlagen (indien nog mogelijk ) tot een internetcampagne om dodelijk beschaamd over te zijn. Dat er één sukkel zo achterlijk was om het auteursrecht op te eisen, zegt genoeg over de persoon in kwestie. Ik heb in mijn tijd wel wat kilometers gespoord voor het werk en ik heb me maar één keer héél onveilig gevoeld: toen hij en zijn “eigen volk” in de – op mij na – verder lege coupé binnen kwamen. Meteen verkassen durfde ik niet, maar bij het naderen van het volgende station heb ik toch mijn bullen gepakt om elders (lees: tussen het plebs en de “invoer”)  te gaan zitten. 

Diene van “A” dacht waarschijnlijk met de vlucht vooruit een verdere leegloop van het fanlokaal te kunnen afweren. Voorwaarde om die strategie te laten lukken is natuurlijk dat je ziet waar de weg heen gaat en waar er putten en struikelstenen liggen. Als je zo zot van eigen glorie bent dat je hoofd in je nek ligt in een permanente kramp, dan kan dat tegenvallen. De put die hij voor de regering gegraven heeft, zou wel eens zijn eigen politieke graf kunnen worden.

Bij de middagkoffie bleek de hoofdsponsor al aardig aan de teugels te trekken omdat het nu niet het moment is om de regering te laten vallen. “Lap het lijk op, smeer er wat schmink op en haal er een buikspreker bij om de goegemeente te laten denken dat er nog gewerkt kan worden. Dan kunnen we nog even verder tot de rigor mortis over is.” 

Er zijn verkiezingen op komst zeker ..?

Het is de laatste tijd vrij stil rond BDW. Ik denk dat hij door zijn voorraad Latijnse spreuken zit.

Vandaar dat hij het tegenwoordig overlaat aan zijn secondant om Franck(en) en vrij de controverse op te zoeken. Wat daarbij opvalt is dat deze would be politicus zich ook zo graag bedient van de sociale media om zijn stommiteiten aan de wereld te presenteren. En dat hij even zovele keren zijn slechte smaak en zijn misbaksels moet schrappen. Aan wie doet mij dat nu weer denken?

“Lang leve de man die al die ongein niet nodig heeft om zich goed in zijn vel te voelen”

Lang leve de politicus die het niet nodig heeft om te provoceren om stemmen te halen. Maar dan moet je écht iets te zeggen hebben, he …