Beetje bij beetje …

… begint het er op te lijken in de tuin.

Donderdag kwamen, zoals afgesproken, de mannen van het tuinhuisbedrijf tegen 8:00 bij ons aan. Tien bloedhete uren en een kletterend onweer later was ons nieuwe tuinhuis af, op een paar kleinigheden na (raam afkitten, een paar plintlatjes plaatsen, …). Dat werd de volgende (al even bloedhete) namiddag gedaan, waarna onze werkmensen aan een verdiende vakantie konden beginnen.

Rechts is nog een stuk van de oude, onstabiele tuinafsluiting te zien. Na het bouwverlof komen ze ook die vervangen, samen met het gammele tuinhek.
Intussen kunnen wij beginnen aan het inrichten van het gesloten gedeelte, waar naast de fietsen ook het tuingereedschap, de ladders en nog een hoop andere rommel een plaatsje moeten vinden.

Mag ik heel eerlijk zijn? In het begin dacht ik: “wat een monster”. Niet het tuinhuis op zich en al helemaal niet de afwerking. Maar de gekozen afmetingen leken me totaal buiten proportie te zijn. Ik durfde het niet hardop zeggen, maar ik had zin om te huilen. Als ik er tegenover ging staan, staarde ik recht in een enorm open gat (de deuren had ik al toegedaan omdat ik twee zulke gapende wonden niet aankon). “Hoe moet ik die bunker ooit in die tuin verwerkt krijgen?” Het bleef als een onaangename mantra door mijn hoofd galmen.

Ik heb er een lange nacht wakker van gelegen. Maar tegen de ochtend zag ik het al ietsje rooskleuriger in. Het komt er op aan het ding aan te kleden, zodat je niet meer alleen zoveel vierkante meters bloot hout ziet, maar ook kleur en een gezellige plaats om tijd in de tuin door te brengen. Tot op dat moment was het tuinhuis naar de tuin gekomen. Nu is het tijd dat de tuin ook toenadering zoekt.

Het centrale “Gele Plein” wordt definitief geen gazon. In de plaats daarvan zie ik in gedachten (op de plaats waar nu die potten staan) een kleine waterpartij (liefst strak van vorm, beetje als een granieten pompbak met één of ander spuitstuk erin (vb zoiets ) of een borrelsteen ( à la … ) met grote keien errond die de klinkers in het midden verstoppen. Op die manier kan de afwatering ook blijven waar ze is. Het regenwater vindt zijn weg wel tussen de keien. Zo hebben de vogels er ook nog wat aan. Ze kunnen er komen drinken of een badje pakken. En wij bekijken dat tafereeltje dan vanuit onze luxe vogelkijkhut …

De straatkant (en denk er dan de nieuwe afsluiting bij, zonder kijkgaten vanaf en naar het steegje). Ik heb nog een ruif (hooikorf voor vee) liggen, die ik aan de afsluiting wil hangen met bloemen erin. En waar de terracotta potten staan, komen de grote die ik voorlopig even op de vorige foto gezet heb. Ook met bloemen en kuipplanten. Wéér een deel hout verstopt en een flinke pluk kleur toegevoegd. De parasolvoet staat daar heel ostentatief overbodig te zijn, maar ik kreeg er geen beweging in om de foto’s te maken. Waar gaan de terracotta potten naartoe, vraagt u. Dat leg ik uit bij het volgende plaatje.

Want dan komt het volgende dilemma op de proppen: de huidige tafel en stoelen in de kijkhut en een kleinere tafel met een paar stoeltjes voor aan het keukenraam voor ons twee? Als we 2-3 keer per zomer visite krijgen om daar te gaan zitten bbq-en, dan zal het “hartstikke” druk geweest zijn.
Of de tafel en de stoelen laten staan onder de zonnetent, dicht bij de keuken (aangeven door het keukenraam doen we nu ook al) en het afdakje rechts (waar stroom voorzien is) gebruiken om de elektrische bbq te zetten als hij eens per abuis uit zijn schuilplaats komt? Met de genoemde aardewerken potten hier rechts op de foto, gevuld met tuinkruiden en dus lekker dicht bij de keuken, de buitentafel en (allez, vooruit dan, de bbq)? Dan kan er een lekker luie loungeset in het tuinhuis komen. Ik opteer voor dat laatste…

Naïef …

Wij waren een half jaar geleden zo naïef om te geloven dat dit plan definitief afgeserveerd was …

NIEUWE STAP IN DE GEBIEDSONTWIKKELING PERKPOLDER

Vliegende stokken …

Nu de (bijna) laatste verhuisdoos uit de weg geruimd is, blijft er wat tijd over om de leesachterstand op mijn favoriete blogjes weg te werken vóór de zon me nagenoeg permanent naar buiten lokt. Bovendien is dit het jaarlijkse moment om eens opruim te houden in mijn blogroll, want hoe erg ik ook genoten heb van de schrijfsels van sommige mensen, als hun digitale raam dicht gaat heeft het geen zin om naar het rolluik te blijven kijken. Trouwens, via de overblijvers kom ik regelmatig op nieuwe adresjes uit en zo worden de leeggevallen plaatsjes ingenomen door nieuwelingen. Verandering van kost …

Vermits ik op zo’n “doorleesmissie” mijn blogroll gewoonlijk in alfabetische volgorde afwerk, kwam ik eerst bij Bentenge uit. Ik denk dat die zich een beetje verwaarloosd voelde, want hij begon direct met stokken te gooien. Al had hij hem zelf ook tegen de oren gekregen.

“wat is mijn favoriete…”

1) Auto

Voor mij is een auto “iets” waarmee ik me – op een door mijzelf gekozen moment en dus los van OV-tijdroosters, tracee’s en laatste ritten – relatief snel, droog en zonder al teveel inspanning van A naar B kan verplaatsen. Eventueel in het gezelschap van een medemens, een hond, een bak boodschappen of alles samen.
Mijn kleine gestalte en kaduke rug bepalen de voornaamste vereiste: een lage of onbestaande kofferdrempel om spullen in te laden (een break is ideaal), maar toch een comfortabele zithoogte. En hij moet betrouwbaar zijn en niet de ambetante gewoonte hebben om mij op de ongelukkigste momenten en plaatsen in de steek te laten. De garage voor onderhoud in de buurt van mijn woonadres is een bonus.

2) Kleur

Da’s niet simpel. Kleur is bij mij nogal onderhevig aan mood swings. Op dit moment – met de lente voorzichtig op de drempel – ga ik voor fel geel en oranje. En ook voor pril groen. Maar binnen een half jaar geniet ik met evenveel overgave van bruin, dieprood, …

3) BN-er

Nu ik in Nederland woon ga ik er ongetwijfeld nog wel meer leren kennen, maar ze gaan het toch allemaal moeilijk krijgen om Herman van Veen de loef af te steken.

4) Tv-Programma (binnen- & buitenland)

Nogal voorspelbaar voor wie hier al een tijdje komt lezen, maar dat zijn de natuurprogramma’s van de BBC. Op enige afstand gevolgd door “Vranckx”, maar dat ligt meer aan de teneur van de onderwerpen dan aan de kwaliteit van het programma.

5) Maaltijd

Gisteren ongelofelijk genoten van een paar blaadjes sla, wat kerstomaatjes, een paar verse asperges, wat gesmolten goeie boter en een gepocheerd eitje. Ingewikkeld moet dat niet zijn. Vers en (h)eerlijk herkenbaar is al zot genoeg.

6) Jaargetijde

Hier moet ik altijd even over nadenken, wat afwegingen maken en toch kom ik altijd weer op hetzelfde resultaat uit: de lente. Of het nu een strenge winter geweest is, of eentje die niet kon besluiten om in gang te schieten, donker is hij altijd. En dan is het lengen van de dagen telkens opnieuw het mooiste geschenk.

7) Hobby

De natuur beleven met alle beschikbare zintuigen. Terwijl ik dit zit te typen, is er buiten nog zo goed als niets te zien. Maar ik geniet van de merel die al klaarwakker is en op zijn vaste zangpost zijn territorium bij elkaar zingt.

8) Persoon

Melig, maar na ruim 40 jaar nog altijd mijn ventje.

9) Dier

In het algemeen: roofdieren. Ik heb er van kindsbeen af een fascinatie voor.
Als compagnon: een hond. Vroeger Nicky en Floor. En voor de korte tijd dat ze bij ons was, ook Chino. En nu is dat de Jeppe.

10) Dagdeel

De na-nacht. Ik ben een slechte slaper, zit meestal al op vanaf 3-4 uur. En dan hoor je de dag beginnen. Vogels. Een deur die ergens dichtvalt. Voetstappen in de straat. Een auto die start. Er komt langzaam wat licht in de lucht. En op zo’n ontieglijk uur moét er nog niets als je met pensioen bent.

11) Fruit

Ik eet veel te weinig fruit, ben meer voor groenten. Maar als het dan toch fruit moet zijn: een appel.

12) Drankje

Mojito. Al is een glas fris spuitwater met een schijfje limoen en een takje munt ook lekker.

13) Uitje

Eens lekker gaan eten. Bij voorkeur alleen met Manlief.

14) Sieraad

Oorbellen. Om praktische redenen in de winter van die kleine knopjes. Die blijven niet aan mijn kleren haken. In de zomer, als ik geen kraag of sjaal aan heb, mogen het van die lange exemplaren zijn waar wat beweging in zit als je stapt.

15) Bloem

De paardebloem. Ongeschikt om in een vaas te zetten, maar de levenslust en felheid die ze uitstraalt! Daar word ik helemaal vrolijk van.

16) Vervoermiddel

De benenwagen. Ik ben een trotter.

17) Accessoire

Vroeger (en soms nog) mijn coolpixke. Tegenwoordig is de kwaliteit van gsm-camera’s zo goed dat ik het dikwijls thuis laat. Maar ik heb in elk geval graag iets bij de hand om foto’s te maken. Leuke beelden wachten meestal niet tot je er speciaal voor langs komt.

18) Luxe-artikel

Tijd. En stilte. Liefst samen.

19) Muziekgenre

Weer zo’n stemmingsafhankelijk iets, he. Ik noemde van Veen al, maar ik kan evengoed genieten van Kadril of Cohen. Een streep  klassiek kan er ook wel bij, maar dan moet ik echt tijd hebben om te gaan zitten/liggen/bankhangen. Alhoewel: muziek is bij mij nooit geluidsbehang. Als ik met iets bezig ben, gaat de muziek uit. ’t Is alles of niets bij mij.

20) Kledingstuk

Heel chic: een t-shirt en een slobberbroek …

21) Tijdverdrijf buitenshuis

Wandelen/fietsen in de natuur.

22) Schoonheidsritueel

Douchen.

23) Rusthouding

Heel onergonomisch op een bank hangen.

24) Toetje

Rijstpap met bruine suiker. Zelfs met een plasic lepeltje als ’t moet.

25) Tijdverdrijf thuis

Lezen. Het begint terug een beetje te lukken na een veel te lange tijd. Het wegvallen van die bezigheid was de aankondiging van mijn burnout, al had ik dat toen niet door.

 

Fetch!!!

 

Ontkennen …

Hoewel ik onderhand drie jaar met pensioen ben, zit ik nog dikwijls in de nachtploeg: de groep van mensen die met een paar uur slaap toekomen (of ook niet) en dan maar in alle stilte op de golven van het internet surfen. En dan kom je soms van die dingen tegen die oude wonden openrukken. Zoals dit artikel in De Morgen.

Hoe vertrouwd ben ik met dit probleem! Hoe “dicht bij mijn bed” is het. Vóór mijn trouwen woonde ik hier dichter bij dan me lief is. Mijn vader werkte bij SVK en -zoals zoveel van zijn collega’s, gezinsleden van collega’s en bewoners van de buurt – is hij uiteindelijk ook overleden aan de gevolgen van dit misdadig ontkennen.

Aan het artikel hoeft niks toegevoegd. Het is klaar, duidelijk en veel te waar. Er vallen namen die ik maar al te goed ken. Ik zou een andere namenlijst kunnen neerpennen, zo lang als mijn arm, van levens die ze op hun geweten hebben. En ja, ergens delen hun slachtoffers in die schuld door hun lijdzaamheid. De volgzaamheid in het Waasland is bijna legendarisch en daar hebben de asbestmoordenaars hun voordeel mee gedaan.

Nu 44 jaar geleden koos ik als onderwerp van mijn eindwerk “asbest”. Ik benaderde het vanuit scheikundige hoek: formule, manier van voorkomen, eigenschappen, gebruik. Uiteindelijk had ik wel een opleiding laborant scheikunde gevolgd, dus…

Maar ik kon niet voorbijgaan aan de loodzware tol en de gewetenloze hebzucht van hen die er alle belang bij hadden/nog hebben om te doen alsof er (letterlijk) geen vuiltje aan de lucht is. Er ontstonden dus 2 versies van dat eindwerk: één dat stopte bij de eigenschappen en het gebruik. Voor de promotor die zelf één van die schuldigen was. En één voor de commissie die het eindwerk moest beoordelen. Met een appendix, die ik samen met onze toenmalige huisarts schreef. Hij bezorgde me – anonieme – cijfers en gegevens over wat asbest teweeg brengt in het lichaam van een mens.

Asbest werd één van mijn stokpaardjes toen ik de laatste 17 jaar van mijn loopbaan in de preventie zat. En ook nu nog word ik er dikwijls mee geconfronteerd. Door berichtjes van mijn moeder, die alweer van een oud-collega van mijn vader het slechtste nieuws heeft gekregen. Of door een item in het journaal over die andere dodenfirma die dan wel schuldig is bevonden in beroep, maar zijn schuldvordering gedecimeerd ziet dankzij de lobbyisten en chantage met verlies van arbeidsplaatsen.

Het ligt niet in mijn aard om iemand slecht toe te wensen. Maar ik kan toch alleen maar hopen dat ook de schuldigen die hun aandeel in al dat leed blijven ontkennen uiteindelijk aan den lijve zullen ondervinden wat de gevolgen zijn van hun hebzucht. Mogen zij terechtkomen in een fanatiek-christelijke kliniek die elke vorm van euthanasie weigert uit te voeren. Hun ontkenning is even gruwelijk en crimineel als de bewering dat de holocaust niet bestaan heeft.

De morgenstond …

Menck vroeg kleur bij de tekst. Ziehier: kleur. Gisteren vroeg uit de veren om nog één en ander gedaan te krijgen vóór de verhuizers kwamen. Eén was de hond uitlaten zodat hij wat rustig zou zijn in de opvang. En ander was proberen een foto te nemen met mijn gsm terwijl diezelfde hond alle kanten opsprong en voortdurend aan mijn arm trok.

 

Via bentenge kwam ik terecht op het blog van Matroos Beek. Die moet ik maar eens volgen. Misschien ontdek ik zo een paar verborgen plekjes in de buurt. Ook zij heeft duidelijk een zwak voor de Zeeuwse luchten. En zeg nu zelf: wie kan dit vroege goud weerstaan?

Kartonnen dozen …

Het zou de titel kunnen zijn van een boek van Tom Lannoye, maar het gaat gewoon over verhuizen, inpakken, weggooien, delibereren of je iets nu gaat inpakken of weggooien, …

En ook over leven tussen kartonnen dozen, plastieken bakken en zakken, vergeten en plots hervonden schatten, herinneringen, toekomstplannen (voor korte en langere termijn), kleenex (vanwege een snotsnipverkouden kop) en tubes rugzalf (vanwege overmoed bij het sjouwen en niet-aflatende hoestbuien waar zelfs de Deense dog van de buren schrik van krijgt).

Nog luttele twee weken en het is zover: dan rijdt de verhuiswagen voor en laden we 40 jaar en nog wat samenleven in en verplaatsen het naar hopelijk nog heel veel jaren van hetzelfde maar anders, elders.

Afgelopen zaterdag een dagje weesten klussen, zodat we de schilders niet voor de voeten liepen en zij ons niet in de weg zaten. Hopelijk zijn ze er eind deze week klaar mee, want dan hebben we maar een goeie week tijd meer om te schrobben en dié dingen te verhuizen die we al van bij het begin nodig hebben. Ik wil namelijk graag de dag vóór de evacuatie mijn potten, pannen, borden, vorken en messen veilig in de keuken weten, de voorraadkasten in de voor hen speciaal gereserveerde kamer hebben (minstens deels gevuld) en een brood in de broodkast, zodat we – als de deur dicht valt achter de verhuisfirma – nog enkel de hond uit de opvang moeten halen en dan kunnen neerploffen met mondvoorraad binnen handbereik. Want meer zal er niet in zitten, vrees ik.

Tot dan zal het hier nog verder wreed stillekes blijven ook, want na de dagelijkse dosis administratie en gerommel kom ik er voorlopig niet toe veel te schrijven of te lezen. Ik ga dus na de verhuis zeker een paar dagen op mijn kont kunnen doorbrengen met het uitpluizen van mijn favoriete blogjes, reageren (of niet) en laten weten dat we het overleefd hebben.

 

 

Eerste keer dít, laatste keer dàt …

Het grote in between is aan de gang. .

Hoewel de overdracht van ons nieuwe huis op vraag van de verkopers pas op 2 januari doorgaat en niet op 30 december, is er al veel in voorbereiding. Vloertegels gekozen en afspraken gemaakt met de aannemer. Een BSN-nummer aangevraagd in Terneuzen (soort rijksregisternummer, zodat de overheid ons weet te vinden om het geld uit onze zakken te kloppen: ’t is overal hetzelfde hoor). Nieuwe telefoonnummers komen in het geheugen van de gsm’s. Het eerste brood en vlees zijn gekocht in de nieuwe buurtwinkels, de supermarkt wordt de volgende test. Misschien moeten we zo snel mogelijk ook eens op een woensdag ginds naar de markt gaan in plaats van hier. De marktdag is dezelfde, dus dat kan al niet voor vergissingen zorgen.

En intussen de laatste klusjes in ons oude huis afwerken. De verfkwasten kunnen nu stilaan verdwijnen: gisteren zijn de foto’s gemaakt voor de immobrochure. In de garage staan (gevaarlijk!) verhuisboxen broederlijk naast rommel die naar het afvalpark moet. Heel bewust gekozen om “te verhuizen” in plastic bakken te steken en niet in kartonnen dozen. Mijn vader heeft zo ook eens na een verbouwing mijn moeder haar “schoon servies” bij het bouwafval gemikt. Toen ik maanden later de soepterrine niet vond tussen het steengruis, was het kot te klein. 🙂

Zo gauw we de sleutel hebben, kunnen we één of twee keer per week al wat wegbrengen. Een koffiezetmachine die één dezer de geest gaat geven, kan bijvoorbeeld daar nog die paar kopjes koffie zetten, die we zullen nodig hebben als we ginds gaan klussen. Die paar kopjes van een oude reeks die nog achter in een kast stonden, zitten al mee in de bak. Ik zal er maar een flessenopener bij steken (en stiekem een fles om er mee open te maken als we daar aankomen 😉 ). Een paar glazen die we hier kunnen missen heb ik ook al ingepakt.

Maar eerst even onze gekraakte ruggen laten bekomen en een laatste kerst en nieuwjaar vieren op de plaats waar we dat 40 jaar gedaan hebben. Heel bewust alleen met z’n tweetjes, zoals de eerste keer…