In dit blogje maakte Djaktief een lijstje van projectjes (ze wil het niet echt “goede voornemens” noemen) die ze wel ziet zitten voor 2019. En ze vraagt er meteen achter of haar lezers ook zoiets in gedachten hebben. Zo’n lijstje lijkt me ook aangenamer dan “goede voornemens”. Als daaruit iets niet in praktijk omgezet wordt, voelt het veel minder aan als een mislukking en meer iets om dan volgend jaar naar uit te kijken.
De rust lijkt dit jaar eindelijk echt neer te dalen ten onzent. In elk geval binnen in huis moet er niets méér gebeuren, dan de gewone dagdagelijkse dingen. Buiten staat de herbestrating om het huis nog op het programma en de constructie van een zonnekamer, zoals dat dan mooi heet. Maar dat hoeft niet zo veel invloed uit te oefenen op onze plannen. Tijd dus om een paar projectjes op poten te zetten.
Kijk eens naar het vogeltje
Om te beginnen zijn wij nu (bijna) officiëel Sovon-tellers van ganzen, zwanen en ander waterwild in een gebied dat ons eerstdaags door Sovon wordt toegewezen. Wat mij er aan doet denken dat we tegen 16 februari wel een mailtje van hen moeten krijgen, of we kunnen onze tellingen niet invoeren. In de gaten houden!
Tijdens het weekend van 12 – 13 januari ging de jaarlijkse midwintertelling door en mochten we al eens “proeftellen” samen met een geroutineerde medewerker. Het was koud en vooral heel erg nat. We waren doorweekt tot op het vel, want net toen het begon te hozen zagen we een gemengde groep van wel 6-700 ganzen en die moet je per soort tellen. Dat duurde tot de bui over was en wij dropen alsof we met kleren en al onder een koude douche gestaan hadden. Maar ach, het was dan ook een midWINTERtelling, he? De nood aan handtellertjes liet zich allengs voelen en dus hebben we die nu klaar liggen voor onze eerste (hopelijk van vele) solotochten.
Kijk eens naar het vogeltje (bis)
… en zeg “cheese“. Mijn eerste Nikon had ik bijeen gekwist bij “Leven en laten leven“ zaliger. Dat was een superleuk toestel, zonder automatische instellingen evenwel, maar dus mét het voordeel dat je na een tijdje “vanuit de buik” je belichtingstijd, diafragma, … kon instellen. Als je maar genoeg oefende en dat deed ik.
Intussen zijn we al vele digitale stappen verder en de toestellen van vandaag kunnen zowat àlles behalve een maanraket lanceren. En wat doet een mens als hij weinig tijd heeft? Altijd maar op de automatische stand werken. Je zou er op de duur al dat buikgevoel bij verliezen en dus is het hoog tijd om mijn technische kennis over mijn huidige toestel (nog altijd Nikon) bij te schaven en me te verdiepen in de slimme en/of linke trucjes van (beroeps)natuurfotografen.
Derhalve heb ik me nu geabonneerd op “Natuurfotografie” en kan ik ook dagelijks online tips opvissen via hun smoelenboekpagina. Dat resulteert dan in naarstig lezen en noteren op momenten dat ik eigenlijk in bed zou moeten liggen, maar dat dat toch geen zin heeft wegens klaarwakker.
Als een vis in het water
Het zwemmen was er sinds voorjaar 2018 een beetje bij in geschoten. Hoewel net dié bezigheid tijdens warm en héél warm weer aanlokkelijk zou moeten zijn, zag ik tegen de verplaatsing op als tegen een berg. Zelfs toen het openluchtzwembad aan het eind van onze straat open ging op 1 mei, kwam het er niet meer van. Wist ik toén veel dat dat één van de tekenen aan de wand was dat er iets niet in orde was met mijn motortje. Of liever: met de brandstofleiding er naartoe. Na de herstelling moest ik terug een beetje “in rodatie” komen, dus bleef ik de rest van het jaar op het droge.
Eergisteren ben ik terug het water ingedoken in het zwembad van Hulst. Een noodoplossing, want eigenlijk vind ik het er niet zo heel erg leuk. Baantjes trekken wordt er flink bemoeilijkt omdat ze er ter hoogte van de overgang naar het diepe een dwarskoord in hangen. Moet je daar elke keer onderdoor óf je kiest zoals de meesten (die zijn met 4, mij incluis) om te keren achter het koord en kortere baantjes te zwemmen. Wat dan weer het probleem oplevert dat je bij het keren geen afstoot hebt. Nog 3 maanden en “de Honte” gaat weer open…
Kijk, dit lijstje vind ik nu net de goede lengte hebben. Méér moet dat niet zijn. Hopelijk wordt het ook niet minder.
