Wie vertrouwd is met de binnenstad van Antwerpen, kent wellicht de Grote en Kleine Pieter Potstraat, beiden vernoemd naar de stichter van de priorij van Sint-Salvator. Noch met die “côté” van ’t Stad, noch met de Norbertinessen of hun eerste prior heb ik enig uitstaans. Net zo min als genoemde vrome figuren met “mijn” Pieter Pot, vermoed ik.
Al jaren erger ik me te pletter aan de berg verpakkingsafval die ons in winkels en warenhuizen wordt opgedrongen. En íets zegt mij, dat het in Nederland nog een stuk erger is dan bezuiden de landsgrens. Ik heb er eerder al boze blogjes aan gewijd (hier en daar), maar dat alleen verandert niets, natuurlijk.
Een tijdje geleden vond ik een verwijzing naar de verpakkingsvrije boodschappendienst van Pieter Pot. Ik vond het een interessant initiatief en schreef me gelijk in. Op een wachtlijst, godbetert. Het duurde nog een flink aantal maanden (7 om precies te zijn) vooraleer de initiatiefnemers voldoende verdeelpunten hadden opgericht om ook bij ons te leveren. Maar afgelopen week was het wachten dan toch voorbij. Meteen een proefbestelling gedaan en dan maar (on)geduldig afwachten wat dat gaat opleveren.
Afgelopen vrijdag werd die eerste bescheiden levering aan huis gebracht en dat ziet er allemaal leuk uit. Bovendien werden we beloond voor ons geduld met 2 geschenkverpakkingen: 1x chocoladekoekjes met grof zeezout (daar schiet al niks meer van over: lekker!) en 1x vers gebrande pindakaas. Ik heb al wel eens eerder pindakaas geproefd, maar om daar nu stapelgek op te zijn: no, not me. Maar toen ik eens proefde van deze pieter-pinda-pot was ik aangenaam verrast. Niet dat ik dat nu altijd in huis ga hebben in de toekomst, maar dat gaat toch op geraken, denk ik.
De tas waar alles in geleverd wordt is zo’n leuk hennepgeval met vakjes, waar je het leeggoed netjes in kan schikken om bij de volgende levering weer mee te geven. Statiegeld wordt verrekend bij de wisseling van de wacht. Die gaat ook niet lang op zich laten wachten. Eerst nog wat oude voorraad (en afval) wegwerken en dan eens grondig grasduinen in het aanbod. Terug naar de tijd van de glazen melkflessen die rinkelend in hun metalen mandjes terug naar “huis” gingen …
