Golden oldies …

Ik zit in mijn archief te zoeken naar oude vakantieverslagen om ze eindelijk eens aan mijn blog toe te voegen. Ik heb ze nog op papier, maar íets zegt me dat ik al eens eerder begonnen was ze in te typen in Word. Misschien bespaar ik me dagen dubbel werk en hoef ik enkel foto’s in te voegen ..?

Er zitten ook losse teksten in de map “eigen tekst”. Eén ervan wil ik vast hier neerzetten. Een overdenking die ik in 2014 aan de pc toevertrouwde en ze is – afgaande op de gebruikte jaartallen en leeftijden – zelfs nog 8 jaar ouder en bestond al in één of ander schriftje en ze is nog altijd actueel. Tel dus overal al maar 16 jaar bij.

Globalisme

“Als pitte Roos zou terugkomen, dat mens zou nogal verschieten!” Het is de eeuwige afstopper van mijn schoonmoeder als we over de koffie weer eens hebben zitten filosoferen over hoe de wereld toch veranderd is in korte tijd. Ik heb pitte Roos nooit gekend, maar zij was een generatiegenote van pitte Leonie, mijn overgrootmoeder, en dat mens is bijna 40 jaar geleden op 93-jarige leeftijd overleden, een paar maanden voor ik 13 werd.

Pitte Leonie was nauw betrokken bij het opengooien van de grenzen van de wereld, want ze was overwegbewaakster bij de Belgische Spoorwegen. Telkens er een trein van ergens naar elders voorbijkwam, moest zij ervoor zorgen dat niks die reis bemoeilijkte. Er was nog geen sprake van TGV’s, maar de toenmalige tchoeketchoekevaart was al een hele vooruitgang. In die tijd gingen de meeste verplaatsingen nog met de benenwagen. Maar hoewel pitte Leonie de vooruitgang van dichtbij meemaakte, was haar grootste avontuur toch toen ze van Nieuwkerken naar Sint-Niklaas verhuisde om bij haar jongste dochter te gaan wonen. Haar wereld was een dorp groot…

Mijn grootmoeder (ze zou bij leven en welzijn nu 105 geworden zijn) was ook haar tijd behoorlijk vooruit. Eind jaren 50, begin van de woelige sixties van vorige eeuw waren er nog niet zoveel mensen die het land uitgingen op vakantie. Ik was dan ook de trotse bezitster van een glazen kast vol klederdrachtpoppen, afkomstig uit alle landen die mijn grootouders bezocht hadden. Meestal per “autocar”, maar een paar keer ook “met de vlieger”.

Niet alleen tijdens de vakanties verruimden mijn grootmoeder en grootvader hun grenzen. Ik herinner me nog heel goed die eerste zwart-wit tv. Een vierkante glimmend zwarte bak, met een bibberend scherm waar de eerste generatie BV’s hun opwachting maakten. Het was de tijd van “Jan Pijp” en “Tienerklanken” en de periode dat “Sportweekend” nog werd afgesloten door Polleke Jacquemijns met de uitslagen van de duivensport…

Mijn ouders (mama “mocht” voor haar 76^ste verjaardag afgelopen zondag gaan stemmen) kochten een goeie 40 jaar geleden hun eerste auto, waardoor de wereld weer wat kleiner werd. Voor de jaarlijkse vakanties waren we nu niet meer afhankelijk van het aanbod van de toenmalige reisbureaus, we konden onze eigen wegen ontdekken. De televisiebeelden kleurden (jammer genoeg meestal bloederig rood) en kwamen nu van overal in de wereld. Maar het bleef toch nog altijd een ver-van-mijn-bedshow.

En nu? Ik kijk via google earth op een satellietfoto waar ik best de nieuwe bloembollen in de tuin kan planten, zie op het dak van de buren hun windhaan in de vorm van een vliegtuig en zit –samen met nog een paar gelijkgezinden- kamerbreed en wereldwijd op het net te navelstaren.

De wereld? De wereld is nu een groot dorp. Met de bijpassende dorpsmentaliteit. Nu roddelen we over de buren aan de andere kant van de aardbol, want die naast de deur kennen we niet meer…

Let’s go ..!

Saturn9 zette haar volgelingen op het juiste (zij het niet noodzakelijk rechte) pad met thema’s als “mobiel” en “verkeersborden”. Als ik dan toch op weg ben en de zon roept de vakantiestemming met volle geweld op, dan gaan we ten onzent meteen ook “all the way“. Zonder koffers, zonder van huis te gaan zelfs. We zoeken het niet verder dan de keuken en de eettafel. We kunnen het ook niet helpen, maar vakantieherinneringen bestaan bij ons vaak – ook – uit smaken en geuren.

Vandaag vertoefden we even op de grens tussen Spanje en Frankrijk. We waren op de thuisreis (in juni 1996, geloof ik) toen we merkten dat onze benzinetank dorst begon te krijgen. Tanken in Spanje betekende meer waar voor hetzelfde geld als in Frankrijk, dus we stopten aan het laatste tankstation vóór we Frankrijk binnen reden. Het was pas rond 11u in de voormiddag, maar we hadden geen idee wanneer we weer in de buurt van mondvoorraad zouden komen, dus gingen we naar binnen voor de laatste tapa’s van die vakantie.

Vlak onder de top zagen we de goed gevulde camping van Biescas. Niemand van de daar verblijvende gasten had enig vermoeden van het drama dat zich daar enkele weken later zou voltrekken. Ook wij konden niet weten dat onze lunch voor altijd een beetje een bittere nasmaak zou krijgen bij de herinnering aan de beelden die we – ongelovig en geshockeerd – vanuit onze luie stoel zouden aanstaren.

Desalniettemin is één van de tapa’s die we daar proefden nog altijd een absolute favoriet, waar ik nog elk jaar kleine wijzigingen aan aanbreng, al zit dat dan meestal enkel in de keuze van de kaas. Van pimientos rellenos bestaan ook in Spanje vele versies (evenveel als er koks zijn die het klaarmaken) maar onze voorkeur gaat uit naar wat we toen hebben geproefd: kleine pepertjes (niet te pikant) gevuld met kaas.

Omdat ik er het raden naar heb welke kaas ze gebruikt hadden (waarschijnlijk een product van de dichtst bijzijnde schapen- of geitenboer) is het lang zoeken geweest om met kazen van bij ons zo dicht mogelijk bij “de waarheid” te komen. Maar ik denk dat ik inmiddels wel tevreden mag zijn met mijn eigen recept.

Voor twee personen (en als lunchgerecht op zich, dus met van die lange, zoete puntpaprika’s) gebruik ik:
* twee zoete rode puntpaprika’s
* een halfje schapenkaas van Brugse Blomme
* een klein potje crème fraîche
Meer moet dat niet zijn. Snij de paprika’s in de lengte door en haal de zaadlijsten er uit. Leg ze in een ovenvast schaaltje (bij voorkeur individuele schaaltjes) en vul de holten op met kleine stukjes kaas. Schep wat crème fraîche over elke helft en smeer open zodat de kaas afgedekt is. Schuif in een voorverwarmde oven (200°) en laat 15 minuten in vakantiestemming komen. Serveren met stokbrood en doorspoelen met een niet te zware frisse rode of rosé wijn of een koele cerveza, por favor …

… … …

Het stokbrood was te groot voor ons tweetjes, vanavond is het waarschijnlijk geschikt om er een kunstwerk in macramé mee te maken. Dus gaan we morgen naar Mizoën, het platteau d’Emparis. We lunchen in de Refuge du Fay en bestellen een superlichte, maar heel smakelijke salade met croûtes en mosterdvinaigrette:

* een half stokbrood in dunne plakjes
* een 3-tal eieren, losgeklopt
* gemalen kaas, niet te zout, maar wél afsmakend
* flink wat knisperverse kropsla
* een zoete ui in dunne ringen
* zelfgemaakte of gekochte mosterdvinaigrette
Haal de sneetjes stokbrood door het eierbeslag, leg in een ovenschotel en bestrooi met de gemalen kaas. Schuif onder de grill en laat kleuren. Schik de sla en de uiringen in een groot slabord, schik er de toastjes op en geef de vinaigrette er apart bij of alles verlept vóór het op tafel staat. Vermits gletscherwater hier niet te krijgen is (en ginds vermoedelijk ook niet meer vanwege de klimaatopwarming) kan je beter kiezen voor een frisse pint.

Wij kregen het spektakel er gratis bij, maar zelf zal je je moeten proberen inbeelden hoe men vanuit helicopters een stuk gletscher probeert los te schieten voor een gecontroleerde lawine … De digestieve wandeling ging bij ons door het hoogveengebied waarbij de sprinkhanen met duizenden rond onze benen sprongen. Zoek een equivalent, of ga gewoon lekker in een luie stoel uitbuiken.

De beste manier …

… om slachtoffers te herdenken
is nooit meer een nieuwe oorlog beginnen
(Loesje)

Uit de oude doos ..

Als reactie op dit blogje dacht ik terug aan een tekst die ik alweer een ferm aantal jaren geleden, in volle verkiezingsperiode, aan toenmalig minister van mobiliteit Steve Stevaert stuurde. Het was een ietwat ludieke evocatie van mijn ervaringen als tijdelijk rolstoeltoerist, maar wél met een opsomming van de obstakels waar minder fortuinlijke – want permanente – lotgenoten dagelijks mee geconfronteerd worden. Gedurende die zes weken heb ik méér geleerd dat in al de cursussen die ik heb gevolgd als preventieadviseur. Ik heb meermaals voorgesteld bij de inrichters daarvan om de kandidaten als praktijkopdracht eenzelfde traject te laten doen. Bij uitbreiding zou dit héél goede leerstof zijn voor openbare technische diensten en ontwerpbureau’s. Verplichte leerstof!

De wereld vanuit rolstoelperspectief.

Je kijkt al een tijdje uit naar de vakantie. Bij aankomst ter plekke lijkt alles even paradijselijk en dan … knapt er iets en voor je ’t weet, bezie je de samenleving vanuit een heel ander perspectief. Vanuit de laagte vooral. Vanuit het  “daar-kan-ik-net-niet-bij” –perspectief ook. Het overkwam mij afgelopen herfst. Mijn eerste gedachte toen ik zat te wachten op de hulpdiensten: ”Al goed dat het geen arbeidsongeval is. Ik zou als preventieadviseur nogal wat mogen horen!”  En ik had nog meer geluk: ik wist dat ik vroeg of laat weer uit m’n karretje zou opstaan en kunnen rondstappen. En de kers op de taart: ik heb de keerzijde van de medaille gezien en daar héél veel uit geleerd. Een paar van die waarheden waar ik met mijn gezicht ben ingeduwd, wil ik u niet onthouden. Mind you: ik had overal een lieve, bereidwillige “piloot” bij. Sommige mensen moeten solo door  de hele rit.

Neem nu de dagdagelijkse obstakels als je met zo’n rolstoel door het leven rijdt. Het klinkt heel aanlokkelijk om na 4 weken binnen zitten eens “naar ’t Stad” te gaan winkelen bij het zachte oktoberweer van dit jaar. Maar de nacht daarvoor schiet je plots wakker en realiseert je, dat dat niet zomaar kan. Je had namelijk gedacht om aan de nieuwe terminus in Zwijndrecht de metro te nemen. Dat zijn toch van die handige, gastvrije lage drempelmodellen? Alleen jammer dat het perron ter hoogte van de wachthokjes te smal is voor een rolstoel … Maar goed, je moet niet bij de scouts of het leger geweest zijn om je plan te trekken. Je komt op één of andere manier toch aan boord en ter hoogte van het Van Eedenplein duik je de ondergrond in. Voor altijd, want in de metrostations zijn geen liften en ik zie mij –met of zonder begeleider- niet in een rolstoel op een (rol)trap naar het daglicht ploeteren.

Grappig? Om te lezen wel, ja … Om mee te maken: iets waar je de wenkbrauwen bij fronst.

Neem nu de staat van de voetpaden in de stad. Noodgedwongen gingen we via de oude voetgangerstunnel, want daar heb je wel een lift. En dan kom je aan de andere kant boven en het kegelspel begint. Eerst moet je een oversteekplaats vinden. Makkelijk zat. Op veel plaatsen is de stoeprand vanzelf ingezakt. Pas als je bijna uit je rolstoel gekatapulteerd wordt, merk je dat het nieuwe asfalt zo’n 10cm hoger ligt dan de stoep. Je had dat kunnen zien, natuurlijk, maar je was samen met je “duwer” aan het zoeken naar een voldoende brede doorgang tussen de paaltjes op het voetpad. Bovendien moet je het stadsverkeer in de gaten houden, zorgen dat je geen voetgangers aanrijdt, de vuilnisbakken annex sluikstort ontwijken, tussen de hondenpoep laveren … de Dakar is er kinderspel bij. Aan de overkant is een winkelwandelstraat … met kasseien. En wat verder één met arduinen tegels die afhellen naar een roltrap van de metro.

Grappig? Niet als je door mekaar geschokt bent en kramp in je vingers hebt van het bijsturen.

Neem nu de toegankelijkheid van winkels en eet- en drankgelegenheden. Nu ik intussen uit dat vehikel ben, kan ik eindelijk een verjaardagscadeau voor mijn moeder gaan kopen. Op wielen raak je geen winkel in. Soms leggen ze een ramp buiten en denk je: ”Daar kan ik naar binnen”, maar eens over de drempel is er nauwelijks plaats voor een visgraat tussen de schabben. Een rolstoel kan niet langs de kleurige flesjes en geurige potjes zonder een spoor van vernieling (ook op je kneukels!) achter te laten. Zin in koffie? Jammer. Staan de stoelen niet te dicht bij mekaar, dan is het een etablissement met banken. Terug  naar “af”. Tenzij je die éne zaak vindt, waar men de deur al vriendelijk voor je openzwaait terwijl je de bocht nog moet nemen om de ramp op te rijden. De tafeltjes staan heerlijk ver van mekaar, de ober vraagt waar je graag wil zitten en haalt de overbodige stoel weg zodat je zonder problemen plaats kan nemen. Laat ze daar dan nog lekkere koffie hebben ook! Ik kan geen naam noemen want ik heb er niet op gelet. Maar het was op de Wapper. Je kan het niet missen.

Grappig? Tegen die tijd heb je al het gevoel dat je blij mag zijn dat je mag buiten komen!

Ik ben niet groot. Met 1,52 m ben ik wel gewend dat je soms alleen maar kan kijken, maar aankomen niet. Maar als je leven zich op wieltjes afspeelt, betekent dat nog niet dat het soepel bolt. Meestal draait het vierkant. Balies zijn zo hoog dat men je niet ziet zitten. Als je je dagje niet hebt, zit je daar bij sluitingstijd nog. Koeltogen zijn lager maar te breed, zodat je niet bij dat lekkere slaatje kan en genoegen moet nemen met een broodje. Automatische deuren zijn inderdaad stout zoals op de kindvriendelijke stickertjes staat. Net als je eindelijk met je rolstoel over het drempeltje bent, schuiven ze dicht. Met wat geluk ben je nog niet uit het gips, dan voel je de pijn niet zo. Trouwens, de hulp is vlakbij. Het was de schuifdeur van het ziekenhuis. Een draaideur zoals aan sommige winkelcentra, daar begin je beter helemaal niet aan. Oh, en dan heb je natuurlijk de klapdeuren. De naam alleen al … Grappig? Als je single bent en voor de rest van je leven aan een rolstoel gekluisterd, is verhongeren op duur de enige uitkomst.

De scènes zijn bewust grotesk getekend. De gebaren zijn uitvergroot, de muziek te luid, het licht te fel. Als de clown in de kleedkamer de schmink weghaalt, is er nog tijd genoeg voor machteloze woede. Leven in een rolstoel is surrealisme pur sang.

Geklopt en gemeten 2 weken na ontvangstbevestiging (toen had men nog het fatsoen om dàt tenminste te versturen) hoorde ik “Steve Storm”, zoals hij genoemd werd, in het avondjournaal zeggen dat er meer moest gedacht worden aan toegankelijkheid van de metrostations voor rolstoelgebruikers en dat Antwerpen als proeflocatie zou dienen. En warempel, een paar maanden later schoten de werken in gang. Nog een flink aantal maanden later was de lift af. Ik vertelde dat aan mijn baas (preventieadviseurs onder elkaar) en het volgende weekend haalde hij prompt zijn schoonvader met rolstoel op om de Koekestad in te trekken. Het was een ultrakort uitstapje, want bij aankomst aan station Meir bleek de lift … 1,5cm te smal …

Doorgelinkt …

Net DIT gelezen. En ik vond het de moeite waard om het door te linken. Af en toe moeten we toch even op de plaats halt maken en nadenken …

Van muziek- en andere dozen …

Af en toe laat collega-blogger Thomas Jefferson Pancake ons even onder het deksel van zijn muziekdoos kijken en meeluisteren.

Voor één keer ga ik zijn voorbeeld volgen, maar dan wel rond een welbepaald thema. Ik las gisteren over de stand van zaken van het project Perkpolder. Het einde komt nu wel heel dichtbij. Tenzij er een wonder gebeurt, beginnen de voorbereidende werken deze zomer, giftige grond of niet. Vannacht heb ik er toch een paar uur van wakker gelegen. Ik moest denken aan de hebzucht van de mens, die nooit genoeg lijkt te hebben en daarbij niet snapt dat hij zichzelf opeet. En ik moest ook denken aan de “Fishermen Song” van Judy Collins. Het gaat over iemand die wél de kunst verstaat om tevreden te zijn met wat hij écht nodig heeft. Vandaar het up tempo, denk ik …

“Pull on the ropes, seine haul fisherman. He never catches more than he knows he can sell in a day. Pull in the nets, seine haul fisherman. Day’s for work and the night’s the time to go dancing.”

Eind deze week worden wandelaars langs de Schelde al officieel vogelvrij verklaard. Werden we voorheen al opgejaagd door fietsers, per 1 mei opent er een verhuur van e-fatbikes. Nu ben ik dat eens gaan opzoeken en een e-fatbike is zo’n elektrische fiets met halve autobanden erop. Als ik dat vergelijk met de foto’s die de verhuurder vanmorgen op FB zette, dan stinkt dat uren in de wind want wat hij toont zijn e-scooters. Maar dat zal hij zo niet in de vergunningsaanvraag gezet hebben, denk ik. Wat me toen aan muziek inviel gaat een stuk trager. In 1977 hadden ze het al door:

Pieter Pot …

Wie vertrouwd is met de binnenstad van Antwerpen, kent wellicht de Grote en Kleine Pieter Potstraat, beiden vernoemd naar de stichter van de priorij van Sint-Salvator. Noch met die “côté” van ’t Stad, noch met de Norbertinessen of hun eerste prior heb ik enig uitstaans. Net zo min als genoemde vrome figuren met “mijn” Pieter Pot, vermoed ik.

Al jaren erger ik me te pletter aan de berg verpakkingsafval die ons in winkels en warenhuizen wordt opgedrongen. En íets zegt mij, dat het in Nederland nog een stuk erger is dan bezuiden de landsgrens. Ik heb er eerder al boze blogjes aan gewijd (hier en daar), maar dat alleen verandert niets, natuurlijk.

Een tijdje geleden vond ik een verwijzing naar de verpakkingsvrije boodschappendienst van Pieter Pot. Ik vond het een interessant initiatief en schreef me gelijk in. Op een wachtlijst, godbetert. Het duurde nog een flink aantal maanden (7 om precies te zijn) vooraleer de initiatiefnemers voldoende verdeelpunten hadden opgericht om ook bij ons te leveren. Maar afgelopen week was het wachten dan toch voorbij. Meteen een proefbestelling gedaan en dan maar (on)geduldig afwachten wat dat gaat opleveren.

Afgelopen vrijdag werd die eerste bescheiden levering aan huis gebracht en dat ziet er allemaal leuk uit. Bovendien werden we beloond voor ons geduld met 2 geschenkverpakkingen: 1x chocoladekoekjes met grof zeezout (daar schiet al niks meer van over: lekker!) en 1x vers gebrande pindakaas. Ik heb al wel eens eerder pindakaas geproefd, maar om daar nu stapelgek op te zijn: no, not me. Maar toen ik eens proefde van deze pieter-pinda-pot was ik aangenaam verrast. Niet dat ik dat nu altijd in huis ga hebben in de toekomst, maar dat gaat toch op geraken, denk ik.

De tas waar alles in geleverd wordt is zo’n leuk hennepgeval met vakjes, waar je het leeggoed netjes in kan schikken om bij de volgende levering weer mee te geven. Statiegeld wordt verrekend bij de wisseling van de wacht. Die gaat ook niet lang op zich laten wachten. Eerst nog wat oude voorraad (en afval) wegwerken en dan eens grondig grasduinen in het aanbod. Terug naar de tijd van de glazen melkflessen die rinkelend in hun metalen mandjes terug naar “huis” gingen …

Uit de oude doos (3)

Het toeval wil dat vandaag blogcollega Myriam ook wat ditjes en datjes uit haar oude doos gehaald heeft. Ik had gisteren al dit stukje uitgezocht. En me nog eens in een deuk gelachen ook, toen ik me de scène weer levendig voor de geest haalde …

Thriller…

8 februari, 2006

Ik heb al jarenlang een voorkeur voor thrillers. Vooral boeken, maar een goede serie of een film mag ook wel. Er in meespelen doe ik niet zo graag. Vooral ‘s nachts niet. Ik heb mijn rust nodig, zie je.

Manlief leest wel af en toe eens een thriller. Naar kijken… weinig of niet. Maar de hoofdrol laat hij zich niet afpakken. Vooral ‘s nachts niet. Hij wakker, iedereen wakker.

Afgelopen nacht had ik dus prijs. Ineens vliegt Manlief recht in bed en zegt: “Er is iemand binnen. Ik heb de achterdeur horen opengaan” Nu was ik er heilig van overtuigd dat die op slot was, maar zeg nooit nooit, dus ik speel mijn rol naar godsvrucht en vermogen.

Met kordate stem zegt mijn betere helft: “Bel de polies!” en hij beent intussen richting living. Daar slapen de honden. “Waar zijn mijn honden hier?” Twee slaapdronken hondenkoppen gaan tergend langzaam omhoog en ze kijken alle twee hulpeloos naar mij: “Krijgt die dat dikwijls? Want dan gaan we eens navragen of er in ‘t asiel nog plaats is, zenne” Dit is voor mij al aanwijzing genoeg om te weten dat hij aan ‘t dromen geweest is. Maar hij houdt hardnekkig staande dat hij klaarwakker lag.

In processie gaat het richting berging. Eén van de honden als laatste… de andere bewaakt de zetels. Achterdeur: op slot (what else?). Zolder: verlaten. Afwas: nog niet gedaan (maar als ze daar al iets aan doen, dan is het gewoonlijk aanvullen en niet wegwerken, tenzij er een zilveren bestek zou zijn).

Ik heb intussen krampen in mijn gezicht (van mij serieus te proberen houden) en in mijn tenen (vergeten pantoffels aan te doen, tedju toch). Richting voordeur. Manlief in pyama en blootsvoets rond het huis, ik met een zaklantaarn en een bijna natte broek van ‘t lachen in het deurgat, de honden in de zetel met hun voorpoten over hun ogen om ze voor het licht af te schermen. En de inbrekers? In bed, hun schoonheidsslaapke aan ‘t doen…

Zou het nog op tijd zijn om dit scenario in te sturen voor de Oscars? Of moeten we wachten tot volgend jaar? Ik doe in elk geval mee voor de beste vrouwelijke bijrol (ik heb NIET hardop gelachen!). Mijn (v)echtgenoot had wat last van overacting, dus ik denk niet dat die in aanmerking komt voor de beste mannelijke hoofdrol.

Voor hoofdpijn wél, als hij dat nog eens durft doen…

Uit in tijden van corona (2)

Ik nam jullie al een keertje eerder mee uit in ons concertverleden. Daarbij liet ik de naam van Rum vallen, één van de groepen die de Vlaamse volksmuziek nieuw leven inblies in de jaren ’60 – ’70. Toen de groep uiteen viel en ieder zijns weegs ging, pakte één van hen een andere passie weer op.

Zijn naam was Dirk Van Esbroeck. Hij ging samen met Juan Masondo en de groep Tango al Sur de zalen langs met authentieke Argentijnse muziek, maar ook met prachtige muzikale bewerkingen van gedichten. We hadden het geluk om verschillende optredens van hem bij te wonen. Sober, zonder veel gepraat tussendoor, maar met heel veel gevoel bracht hij heerlijke muziek.

Van de Nederlandse dichter Jan Slauerhoff zong hij in de tijd van Rum al Angustia (op het album Gelukkig ma non troppo). Uit zijn album met teksten van Richard Minne is dit mijn absolute favoriet: Van op de hoge brug .

Ik heb me nooit kunnen voorstellen dat je iemand die je niet persoonlijk kent, zó kan missen. Maar bij elk nieuw theaterseizoen doet het even pijn te beseffen dat we deze meneer niet meer life zullen meemaken.

Adieu, Reiziger …

Uit in tijden van corona …

We zouden afgelopen theaterseizoen voor de eerste keer in Zeeuws-Vlaanderen naar theater gaan. We hadden kaarten gereserveerd voor 3 voorstellingen: Herman van Veen, Freek de Jonge en Frank Boeyen. Uiteraard kwam er niets van in huis. Laatstgenoemde deed nog een gewaardeerde poging om ter compensatie een online optreden te geven voor diegenen die kaartjes voor die avond hadden gekocht, met de vermelding dat die kaartjes geldig bleven als het live optreden eindelijk ooit kon doorgaan. De link werd doorgestuurd aan diegenen die dat graag wilden.

Vorige week deed een blogcollega voor de tweede keer zijn muziekdoos open en dat bracht herinneringen boven aan optredens die wél doorgingen en waar wij bij waren. Sindsdien is de muziekdoos ten onzent (lees: de cd-speler) nieuw leven ingeblazen. En terwijl ik probeer het wasgoed niet te voorzien van brandvlekken, geniet ik van zowel de muziek als de herinneringen.

In onze beginjaren gingen we vooral naar de Arenbergschouwburg. Gewoon omdat de affiches daar ons het meest aanspraken. Herman van Veen (ook toén al), Rum, Wannes van de Velde (met een flamencogroep, het was ijskoud in de zaal, dus aan de pauze stelde Wannes voor om het optreden verder te zetten in een bruine kroeg wat verderop; onvergetelijke avond!). Maar ook toneelvoorstellingen waar ik nu nog kippenvel van krijg: Jan Decleir met zijn Dario Fo-vertolkingen, Julien Schoenaerts als Wereldverbeteraar, …

Een aantal jaren later werd in Beveren het Cc Ter Vesten geopend en de toenmalige samensteller van het seizoenprogramma was iemand met veel gevoel voor de toekomst. Van de performers die we daar leerden kennen zijn er behoorlijk wat, die pas jaren later het grote publiek bereikten. Wij hebben ze in avant-première gehad. Jammer genoeg is die vooruitziende blik de man professioneel fataal geworden. Zijn opvolger koos voor de platte commerce en toen haakten wij af. Een half seizoen Plat Antwaarps Theater was niet zo direct ons favoriete tijd- en geldverdrijf.

Eén van de eerste ontdekkingen die we daar deden, was nauw verbonden met een geplande vakantie. We zouden in de zomer naar Corsica gaan en naast het plannen van uitstappen en het verslinden van culinaire weetjes, hadden we ons ook verdiept in de lokale muziekcultuur. Zo ook de programmator van Ter Vesten, want hij had – voor het eerst, maar niet voor het laatst – I Muvrini op de affiche. In kleine bezetting, waarbij de polyfonie extra tot haar echt komt. Later hebben we hen nog in volle bezetting bezig gezien in de AB en in Tilburg. Zij toonden de weg naar andere groepen als A Filetta, Tavagna en Barbara Fortuna.
Eén van de nummers waarmee ze o.m. regelmatig bij wijlen Lutgart Symons te horen waren was A te Corsica .

De komende weken zal ik zo af en toe nog een paar andere artiesten voorstellen die we daar hebben leren kennen. Er zit nogal wat folk bij, maar ook experimentele muziek. Benieuwd of ze ook de belangstelling van mijn lezers kunnen vangen …