Ik wist het, he …

Speciaal voor week 26 van DÉ challenge had ik mijn best gedaan om de allerlaatste zomerblinkers in onze tuin voor de lens te halen. En toen ik aan vorige blogje begon vond ik ze niet meer. Weer eens de schijf van mijn camera gewist zonder de foto’s naar de pc te kopiëren? Gelukkig niet. Maar wél in de verkeerde map gezet. Zo kan je lang zoeken.

En omdat ik al een tijdje gewrongen zat met de layout van mijn fotoblog, heb ik me daar ineens ook eens op gegooid. Ik vind dat altijd zó moeilijk kiezen, vooral omdat je het effect wel even op voorhand kan testen, maar de gebruiksvriendelijkheid niet. En dus staan de laatste kleuren van deze zomer voor de verandering eens op dat blog. Zo komen jullie daar ook eens. Met deze link komen jullie natuurlijk meteen bij de juiste beelden, maar vanuit de home-pagina kan je gewoon een foto aanklikken en je komt in de reeks die daar achter schuil gaat.

Trouwens, daar gaat binnenkort nog wel é.e.a. veranderen en bij komen. Ik heb een Photoshop cursus gekocht. En Manlief deed mij een lesproject aan de hand: Terschelling. Een bloemlezing uit al het beeldmateriaal dat we in de loop der jaren daar verzameld hebben. Maar niet elke dag gaan kijken vanaf nu, hé. Het zijn veel foto’s, een dikke cursus en een klein geduld …

Landschap …

Ik heb de anderen bijna bijgebeend in Saturn9’s fotochallenge . De voorlaatste opgave die ik nog moest invullen om mijn achterstand weg te werken heeft als titel “landschap”.

Nu is die term op veel schalen te interpreteren. Aan wijdse zichten geen gebrek in een land waar ze met een reuzendeegrol overheen geweest zijn. Dat is één van de redenen waarom wij hier naartoe gekomen zijn: kunnen kijken zo ver je ogen dat toestaan zonder op muren te botsen.

Maar je kan ook met je neus op de natuur gaan zitten en dan ontdek je vaak micro-landschapjes. Kleine wereldjes waarbinnen zich het leven in kabouterformaat afspeelt.

Een micro-cos-MOS waarin geleefd wordt door medeschepsels waarvan wij ons de aanwezigheid en het belang niet bewust zijn.

Spiegeltje, spiegeltje, …

“Reflectie” is de volgende opdracht in Saturn9’s challenge . En in een waterrijk landschap heb je weerspiegelingen in overvloed. Toch ga ik hier graag terug naar een halfdaags “zitje” in een tot vogelkijkhut omgebouwde jagershut annex watertafel. Wat mij eraan doet denken dat ik die nog eens moet reserveren.

Lijnen …

Saturn9’s fotochallenge trekt de lijn door. En dat doet het Zeeuwse landschap ook.

Donker …

Deze week wil Saturn9 dat het donker wordt. Alsof we daar met dit weer nog moeite voor zouden moeten doen. Wie heeft er verdorie de zon uitgeknipt?

Zo donker ziet het er hier wel vaker uit. Richting Hulst of richting Terneuzen. Op beide plaatsen krijgen ze regelmatig van de veeg. Meestal komen wij er met dit dreigende uitzicht vanaf. Maar àls het hier los gaat ..!

Maar soms is het gewoon nog donker als ik al aan de oever van de Westerschelde ben. De zon zien opkomen. Meestal gaat dat gepaard met vurige taferelen, maar met een beetje geluk kan het ook bijna zwart-wit zijn. Heel ingetogen, bijna. Van mij mag het allemaal …

Fiets, wiedewiedewiets, fiets, fiets, fiets, …

Ik ga door met het volgende item van de fotochallenge van Saturn9: fiets.

Ik heb een haat/liefde verhouding met de fiets. Als kind wou ik er doodgraag één, maar mijn moeder stelde haar veto, want zij was bang in mijn plaats. In die tijd was fietsen best nog doenbaar vergeleken bij vandaag. Bovendien geldt ook op dat punt: jong geleerd is oud gedaan. Stiekem trapte ik wel eens een paar meter op de fiets van een vriendinnetje, maar daarmee word je nog geen wereldkampioen.

Ik moest wachten tot ik 21 werd en dus meerderjarig (toen duurde dat nog zo lang) en ik mezelf kon trakteren op een tweewieler. Ik zag er amper 14 uit en had geen flauw idee waar ik aan begon, dus werd mij een fiets “op de groei” aangesmeerd. Ik heb er hooguit een ritje of 5-6 mee gemaakt, waarbij ik nog met een broekspijp (toen waren die olifantspijpen in de mode) tussen de ketting sukkelde en ik met mijn smikkel op de Grote Markt van Sint-Niklaas kwakte. In elk geval had ik plaats genoeg om te gaan liggen. Exit fiets.

Toen ik eindelijk een fiets naar mijn maat kocht, was ik inmiddels al bijna 60 en dus goed op weg naar mijn pensioen. Hier kon ik tenminste mee uit de voeten en als het weer het toeliet reed ik er dus mee naar het werk. Nu staan fietsrekken op een campus meestal wreed vol en ik had absoluut geen zin om uren te moeten zoeken naar mijn stalen ros. Dat was ook niet nodig want hij viel stief goe op. De kans dat hij gestolen zou worden zoals zovele grijs-metalieken soortgenoten, was ook nihiel. Hij gaf daarvoor net iets teveel licht …

Music maestro, please ..!

Om de draad weer op te pikken van Saturn9’s fotochallenge moet ik aansluiten bij het thema “muziek”. En daarvoor neem ik jullie mee naar de zomer van 2020.

Vorig jaar hàdden we wel degelijk een zomer. A long, hot summer. Hot was hij zeker. Af en toe zelfs dik erover. En long werd hij vooral omdat we bijna niks mochten. We mochten niet uit, of het moest alleen zijn of toch bijna. Familiebezoek mocht niet, vakantie mocht niet, … Enfin, ik hoef het niet te herhalen. Iedereen herinnert zich dat.

Ook en zeker voor de mensen die in een rust- en verzorgingstehuis wonen was het eenzaamheid troef. Hier om de hoek is zo’n mooi nieuw tehuis en daar werken schatten van mensen die soms heel creatief kunnen omgaan met regels en beperkingen.

Zo kreeg de dorpsraad opeens de vraag of wij onze geluidsinstallatie niet eens wilden uitpakken en een optreden op het plein vóór de appartementen van geluidsversterking voorzien. “Dat is maar een woord en uwe mond gaat open” zou mijn grootvader zeggen. Voorzitter R. , en zijn gade en ik trokken, voorzien van de installatie, een voorraad zonnebrandolie en een bak cd’s naar daar.

Ter plekke was het terras met tafeltjes, stoeltjes en parasols ingericht en er was – om miss Corona op afstand te houden – een afrastering geplaatst, zodat familie wel in open lucht op bezoek kon komen en een klappeke doen, maar dan toch weer van niet té dichtbij. Er waren jarigen (97 en 89, als ik me nog goed herinner!) en die werden muzikaal in de bloemetjes gezet door “De Zangers van Toen” en vanaf het pleintje door de aanwezigen toegezongen.

We hebben dat daarna nog een paar keer gedaan, zonder het orkestje dan, maar met evenveel leute. Jammer dat het dit jaar zo’n onvoorspelbaar weer was.

Saturn9’s fotochallenge: schaduw

Saturn9 gaat verder met ons uit te dagen. Vorige week vrijdag zou een schaduw werpen op dit blogje, maar toen scheen de zon te heerlijk en was het leuk toeven aan de Otheense Kreek. Het weekend was aan de drukke kant, dus moet ik alweer achterstand inhalen.

Ik had bij het woord “schaduw” al gelijk een aantal foto’s in gedachten, maar die had ik allemaal al eens in een andere context gebruikt, dus moest ik op zoek naar iets anders. En toen vond ik deze reeks uit 2015. Als die schaduw niet groot genoeg is, heb je vast nieuwe brilglazen nodig.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Saturn9’s fotochallenge: portret

Saturn9’s uitdaging gaat verder. Omdat àchter de camera én vóór de lens staan een lenigheidsoefening is waar ik al jaren niet meer in slaag, en omdat ik zelden foto’s van mensen maak (tenzij de (klein)kinderen, maar die beelden zijn privé), ben ik gaan graven in oude foto’s. Manlief heeft zich ooit een tijd bezig gehouden met het digitaliseren van oude pellicule en daar trof ik dit duo aan:

Waar is de tijd ..?

Saturn9’s fotochallenge: perspectief

Perspectief, het is maar hoe je het/hem bekijkt …

Dit gewillige fotomodel hield ons twee uur bezig tijdens een workshop dierenfotografie. Wat ’n kanjer!