Het leven in de natuur en binnenskamers
Het moeten niet altijd zonsopgangen en zware wolken zijn. Vorige week hebben we de laatste heldere zonsondergang meegepikt vóór de winterse grauwheid toesloeg:
Een “kleintje”. De reuzen nemen meer dan een hele foto in beslag.
Een iconisch beeld in onze buurt. In de herfst lijkt het wel een gravure op goudkleurig papier.
Nee, dank u. Voor mij hoeft het niet.
Wat voor de echte zonnekloppers wel een schitterende zomer zal zijn, is zo stilaan langdurig huisarrest zonder enkelband voor wie om gezondheidsredenen de voorzichtigheid moet hanteren. De zomer van 2018 zal sowieso memorabel zijn. In dezelfde klasse van die van 1976, die de afgelopen dagen en weken wel vaker als referentie is aangehaald.
Die zomer dat het van begin mei tot half september duurde eer er nog eens een druppel water viel, dat de gebakken mussen van het dak vielen en op veel plaatsen het water gerantsoeneerd werd. Die zomer waren Manlief en ik, samen met mijn grootvader en mijn schoonbroer hard in de weer om ons huis klaar te krijgen tegen dat we er eind augustus zouden intrekken. Die zomer dat we trouwden op de dag van de Regenbraderij in Sint-Niklaas en dat die dag tóch nog zijn naam eer aan deed met een heel korte, maar hevige lokale onweersbui. Net nadat we in de feestzaal aangekomen waren. Te voet. Want de auto’s van de trouwstoet mochten niet door de Stationstraat rijden.
Nu, 42 jaar later, kunnen we er niet zo goed meer mee lachen, met zo’n hitte. Ons actieve leven speelt zich momenteel vooral in de vroege en late uurtjes af. Overdag wordt er platte rust gehouden. Binnen, met de luiken dicht in de hoop om de meeste warmte buiten te houden.
Het afgelopen weekend ontwaakten we even uit onze zomerslaap (dit wordt een nieuw begrip, let op mijn woorden! Al kwam er bitter weinig slapen bij kijken). Opeens was er weer zin en energie om de normale dagdagelijkse activiteiten aan te vatten op normale dagdagelijkse tijdstippen. We hebben gepoetst, gewassen, gedroogd, gevouwen, gewandeld. Kortom genoten van de tijdelijke verlossing. Er is eens goed verlucht mèt beperkt resultaat, want de binnentemperatuur zakte de volle 2°C! De nachten waren wat frisser, zodat een beetje kwaliteitsslaap eindelijk ook nog eens tot de mogelijkheden behoorde. We hebben met volle teugen genoten van het weekend!
Maar wat zie ik vanmorgen op de FB-pagina van Noodweerbenelux? We gaan alweer richting 30°C en meer! Ik hoop uit de grond van mijn hart dat ze er kilometers naast zitten. Specifiek voor Kloosterzande zou het nog meevallen volgens Buienradar.nl: 30° zou het maximum zijn en slechts met één uitschieter volgend weekend. En – goddank – met een beetje rustige minimumtemperaturen.
En dan was er ook nog die voorspelde bloedmaan, afgelopen vrijdag. Eindelijk eens wat te beleven in deze snoeihete onderduiktijden! Voor alle zekerheid nog eens de camera-instellingen gecheckt, telescoop en statieven naar buiten gesleept, nog gauw een ommetje met de hond, zodat die niet meer zou komen zeuren. En dan zie je bij thuiskomst dit:
Tja, toen wist ik het al. En nog een halfuurtje later werd het zelfs:
Had ik er hier bij de aankondiging al niet voor gevreesd?
Dan maar vlinders tellen. En vandaag ging dat best wel lekker. Tot Jeppe vond dat we veel te veel aandacht besteedden aan die fladderende vodjes papier. De 4 kleine koolwitjes waren even later maar met 3 meer. De atalanta heeft hem wel een flinke tijd voor het lapje gehouden. Toen was hij zo moe dat hij er maar bij gaan liggen is.
Een geluk dus voor het gammauiltje:
en voor het oranje zandoogje:
Dat zelfs in dit eerstejaars stadium onze tuin al voorziet in de behoeften van bijen en vooral hommels, bewijzen deze foto’s:
Onze tuin doet het buiten verwachting redelijk goed, ondanks de droogte. En droog is het hier! Alles wat maar enigszins soelaas zou kunnen brengen, vliegt hier wuivend voorbij. Vanaf Terneuzen volgen de wolken de oever van de Westerschelde en ter hoogte van Ossenisse/Perkpolderhaven schieten ze op de overkant toe. Gisteravond dacht ik héél even dat er toch een piepklein buitje in zat. Maar veel meer dan een muggengezin met collectieve blaasproblemen was het niet.
Vanmorgen vroeg opgestaan om in de koelte wat in de tuin te kunnen wieden. Ik giet spaarzaam (1x per week) maar dan wél een flinke geut aan de voet van elke plant. Ergo: als er onkruid opkomt, is dat ook in de onmiddellijke omgeving van de planten. Ha ja. Om de twee weken dus een halfuurtje wieden en we kunnen er weer even tegen.
Een paar planten hebben het wat moeilijk, maar ik geef ze nog niet op. De kogeldistels waren bijna volledig verdwenen. Toch ging ik stug door met gieten en nu zijn ze er helemaal door (op één na). Vandaag en morgen nog eens een stand van zaken opmaken met het fototoestel.
De feeders worden dezer dagen gevuld met zomervoer dat ik bij Vivara kocht. Het is gepeld, waardoor je minder afval moet ruimen aan de voet van de feeder. En reken maar dat we voor die moeite beloond worden! Naast een zestal groenlingen die bij de buren wonen maar bij ons tafelen, hebben we sinds een paar weken een stelletje nieuwe gasten. Persoonlijk vind ik putters wat te kakelbont, en beetje clownesk zelfs, maar dat neemt niet weg dat ik hen graag te gast heb. Ze zijn intussen zo vrank, dat ze niet eens ophouden met smikkelen als een van ons er op een meter of 2 langs loopt. Hond Jeppe moet er het gemors in zijn pels maar voor lief bij nemen als hij te dichtbij gaat liggen zonnen.
Jong leven in de tuin. Ik had al een tijdje het donkerbruine vermoeden dat een stel merels een nestje had achter de stapel reservedakpannen. Vanmorgen werd dat bevestigd door een nog pluizige telg, vers van de pers. Nog een geluk dat ik hem op tijd in de gaten kreeg, want ik wou net de lans op de vlinderstruik richten waar hij onder zat.
Vogels binnen handbereik: een blijk van goed vertrouwen of je reinste overmoed? Je zal van het laatste wat nodig hebben om het eerste te krijgen, zeker? En anders is het pure noodzaak om te overleven.
Ik tart hier het noodlot (of net niét), want elke keer als ik hier een aankondiging plaats voor é.o.a. fenomeen aan ons firmament zitten er pakken wolken voor of giet het slakken en ouwe wijven. Maar op 27 juli (dat is dus volgende week vrijdag) loont het de moeite om weer eens omhoog te kijken. Op de site van Frank Deboosere staat het zó:
De nachthemel in juli
… om te bekomen van de ontgoocheling na het antivoetbal van Frankrijk? Zichzelf eens goed verwennen met wat koopjes voor de tuinkamer en verse bloemen in de plantenkorven.
Ik heb alvast een paar kaarsen aangestoken voor de bronzen medaille:
En om helemaal bij de pinken te blijven is er …
Als het op verlengingen en – godbetert – strafschoppen uitdraait, hebben we brood/kaasplankjes bij de hand:
Zelfs een kleine finale verdient fleurige decors:
Mannetje groenling:
Mannetje en vrouwtje groenling:
Kauwtje:
Kauwtje in verlegenheid:
Een “gewone” vrouwtjesmus:
Geen pieteke, maar ’t vliegt ook:
