Gisteren hadden we een aangename temperatuur om nog eens iets in de tuin te doen. De ijsheiligen zijn weg, dus de hangkorven en bloembakken mogen gevuld worden. Gelukkig had ik niet zo’n overdaad aan plantgoed meegebracht, want we hebben een dik uur zoek gebracht met het gadeslaan van de vervelling van een grote keizerlibel in onze vijver.
Voor een jaaroverzicht (-in-wording) kan de lezer terecht op mijn fotoblog. Elke maand vul ik daar de veranderingen/vorderingen/aanpassingen aan, zodat ook dààr de tuin een beetje leeft. Vanaf juni hopen we daar de eerste beelden van ons gazon aan toe te kunnen voegen. Op 2de Pinksterdag komt onze tuinman de lelijke plavuizen opbreken en vervangen door graszoden. Eén ding is zeker: het zal een stuk rustiger ogen en de weerkaatsing van het schelle licht zal ons niet meer hinderen als we in het tuinsalon zitten.
Vroeger had je voor zo’n ruif kokosmat in de vorm en maat van de ruif. Tegenwoordig verkopen ze nog enkel cirkels in verschillende grootte, met kruiselings 4 insneden om het stuk in vorm te plooien. Bagger, zeg ik u! bij het gieten loopt niet enkel het water weg, maar verdwijnt systematisch een deel van de potgrond. Dit jaar probeer ik het eens anders: ik laat de planten in hun pot staan en gebruik de kokosmat als “schaamlap” om het plastiek te camoufleren. Zien hoe dat uitpakt.
De bosrank die we al een jaar of 3 staan hebben heeft dan wel kleine bloemen (ca. 3-4cm), ze zijn prachtig getekend.
Begin dit jaar kocht ik een grootbloemige witte cultivar aan, die achteraf (opzettelijk? per (on)geluk?) gekoppeld was aan een paarse. Niet helemaal volgens planning, maar so what?
De kleine egelskop is een heel decoratieve vijverplant. In de natuur intussen heel zeldzaam, maar de tuincentra voorzien in de vraag. Het is op deze plant dat de grote keizerlibel zich gisteren “omkleedde” voor haar maidentrip.
De eerste “snoepjes” zijn intussen al geplukt. Een overvloed van 11 exemplaren voor 2 personen … Maar sùùùùper lekkerrrrr!
Er gaan deze week moeilijke keuzes gemaakt worden. Wie mag doorgaan, wie sneuvelt? Vooral voor een onervaren druivenkweker als ik, is het een kwestie van “erop of eronder”.
Een ongevraagde gast, maar als je eerst jàren geijverd hebt voor een aangepast maaibeleid om de kaardenbol te behouden, ga je deze spontane geste toch niet in de kiem smoren?
… als het regent (behalve blij zijn dat je de planten niet moet gieten met schuldgevoel)? Saturn9 vindt dat je dan best eens een keertje creatief mag zijn.
Toen we nog in Kruibeke woonden hadden we een joekel van een zolder, die eigenlijk vooral door de familie gebruikt werd als opslagplaats van dingen die ze zelf niet wilden bijhouden. Manlief had behoefte aan een tekenkamer, maar de ramen waren te klein voor het juiste licht, het kwam er niet van om de hele zwik degelijk te isoleren zodat in de zomer de verf niet opdroogde vóór ze papier zag en in de winter bevroor aan het penseel. Toen er over verhuizen gesproken werd, was één van de voornaamste vereisten in mijn ogen dat hij eindelijk een fijne, lichte kamer zou hebben om te tekenen, schilderen en tegelijk ook de tuin met zijn bezoekertjes in de gaten te houden.
De eerste bezichtiging van onze huidige woning verliep behoorlijk chaotisch: de verhuizers waren volop bezig meubels en verhuisdozen naar buiten te slepen en we kwamen eigenlijk ogen tekort om lijf en leden veilig te houden. Maar één ding trok meteen mijn aandacht: de uitbouw achter de woonkamer. Een triomfantelijke stem galmde door mijn hoofd: “Dat is em! Dat is em! Goooaaaal!!!!!!!!!”
Met natuurlijk licht aan drie kanten en een tuin die om de hoek doorloopt en veel aantrok heeft van vogels en insecten (een stuk mijn aandeel) is er heel het jaar door ruimte en gelegenheid om iets moois te maken.
In de afgelopen vijf jaar zijn in die kamer al vrachten papier, potloden en verf opgegaan aan probeersels, afkeursels, maar ook aan heel geslaagde kunststukjes. Zo heeft hij een serie “schôôn madammen”, geïnspireerd door frontpagina’s van National Geography, geïnterpreteerd.
De beeldjes hadden we al, uit verschillende Oxfam-winkels meegebracht. De kleuren van het portret sluiten er mooi bij aan. Het is een deel van ons “vrouwenhoekje”.
Hier kreeg ik de spiegeling in het glas van de lijsten niet weg. Maar je krijgt toch een idee.
Niet alles is bedoeld om ingelijst en opgehangen te worden. Veruit het meeste werk kruipt in het illustreren van het naslagwerk waar hij al ruim 40 jaar bijna dagelijks mee bezig is. De steeds uitdijende rijen kaften verdringen boeken die we in de loop van de tijd verzamelden en die we tóch nooit meer zullen herlezen.
Een écht levenswerk! Terwijl ik er hier over vertel, zit hij naast me aan zijn pc weer correcties aan te brengen, want alles moet actueel blijven. Een soort die definitief het loodje legt of een nieuwe soort die (her)ontdekt is, een soort die na genetische studie ergens anders wordt ondergebracht: het moét genoteerd!
Creativiteit zit trouwens in het bloed. Als home warming gift kreeg ik van Schoonzus een beeldje van een bedoeïnse vrouw. Ik mocht er ook voor kiezen om het te laten glazuren, maar ik verkoos de rode aardekleur omdat die helemaal bij de reeks past.
Het rood van de terracotta, het bruin van de kalabasha en aan de andere kant van het schap de kleurige vrouwen van foto 1.
En met een kleindochter die kunstonderwijs volgt, denk ik dat we goed zitten voor de toekomst …
Gisteren wou ik de auto uit de garage rijden en toen viel mijn oog hierop:
Op eenzame laagte
Ze deed me terugdenken aan een kolossale paardenbloem op eenzame hoogte op de betonnen globe aan het Bouwcentrum in Antwerpen. Grauw en grijs alom en dan die gele explosie. Deze rode variant midden onze oprit deed me glimlachen en maakte het begin van de dag de moeite waard. Gelukkig staat ze ook echt midden op de oprit, zodat ik er makkelijk overheen kan rijden zonder haar te raken.
Gedurende twee jaar omzeggens niet gezien. Nu terug nadrukkelijk aanwezig in het straatbeeld: de blauw/witte schotse ruit.
Het thema van deze week bij de challenge van Saturn9 is een goed vervolg op dat van vorige week. Want je moet nog weten waarheen ook.
Soms lijkt het wel of men een mens met opzet het noorden laat kwijtraken:
Wat/wie er rechts dan omgelegd wordt …?
“Kilroy was here”. Of soms is het gewoon je oudste kleindochter geweest …
OK, er zit een schreivvoutje in. Ze heet LiesE. Maar ik kon het niet laten en in die tijd (18 jaar terug) denk ik niet dat ze het zelf al foutloos kon schrijven. Ze was toen pas 2 …
“Op den buiten” zie je wel vaker verwittigingsborden voor vee op de openbare weg of voor overstekend wild (met name herten e.d.). Maar deze heb ik (voorlopig) enkel bij ons gezien op de dijk naast een nieuw natuurgebied voor – hoofdzakelijk – wadvogels:
De eerste keer ben ik teruggekeerd om te kijken of ik het goed gezien had. Intussen ken ik er het belang van. Bij het wisselen van het getij vliegen vogels vaak laag over de dijk van het wad naar de polder of omgekeerd. Maar ik moet er toch nog altijd om lachen.
PS: Saturn9 deed me in haar reactie opeens denken aan een serie bordjes die ik fotografeerde in de ondergrondse parking van de Grote Markt in Sint-Niklaas, bordjes die typische dialectwoorden gebruiken om je auto terug te vinden. Ik wou ze hier nog toevoegen. Eén probleem: ik vind ze niet terug (waren al oudere foto’s en ik denk dat ik ze weg gegooid heb omwille van de dubieuze kwaliteit). Ik kom er nog wekelijks, dus volgende week maak ik de foto’s opnieuw en dan plaats ik ze alsnog in dit blogje! En dan zet ik er desgewenst wel een vertaling bij … 😉
Saturn’9 wil ons in week 9 in beweging zetten. Maakt niet uit hoe, begrijp ik. Het mogen zelfs de grijze celletjes zijn die aan fitness doen. Als we maar mobiel zijn. (Ik wilde eerst de term “mobiliseren” gebruiken, maar dat is in de huidige tijden een beetje dubieus.)
Na het ontbijt begon de dag met:
Ik durf er bijna niet meer mee op straat komen. Hij moet dringend in bad, maar het wil niet goed lukken. Ik krijg nog makkelijker de hond in de douche en dat is al een krachttoer.
Noodgedwongen, wegens een hond die niet naast de fiets meeloopt (omdat ik daar fel tégen ben!) en een afstand tot de speelplek die te lang is om te voet en te poot te overbruggen (dan valt er niets meer te spelen).
Aangekomen bij de haasjes en de konijntjes (gelukkig geen andere hondjes want hij wil ’s morgens nog niet met soortgenoten spelen) zetten we de ochtend verder met:
Hondje rent, baasjes houden het ietsje rustiger, dan hebben ze tijd om het afval op te ruimen dat de weekendgasten achtergelaten hebben. “De gemeente dankt u, merci!”
Terug thuis de hond met wat lekkers beloond voor zijn plezier, zelf een bakje koffie genuttigd en dan met:
om een nieuwe:
“Drie koningen, drie koningen geef mij een nieuwe … ” De oude zag er nog niet versleten uit, maar was al vér over zijn houdbaarheidsdatum. En omdat het fietsen steeds leuker wordt en wij steeds ouder, en omdat Nederland overweegt om dit hoofdmeubel verplicht te maken voor 50+-ers, was de fietswinkel een goeie eerste tussenstop.
De dag zal straks afgesloten worden met eerst:
… want er moet “safe recall” getraind worden in de hondenschool, en dan eindigt het met:
In haar inleiding voor de challenge van deze week had Saturn9 het over een spreekwoord met “kerk” erin. “Iets over dat je na de liefde naar de kerk moest” of zo. Vergiftigd als mijn brein dezer dagen is door het ranzige stuk perversie dat Johan Derksen heet, dacht ik meteen aan “vóór/na het zingen de kerk uit”. Of daar dan een al dan niet aangestoken kaars bij hoort …
Any way. Of je nu kerks bent (geweest) of niet, kerken behoren tot het publieke patrimonium, zijn mooi of lelijk, staan in de weg of net op de plaats waar ze helemaal tot hun recht komen. Ze zijn sober (míjn voorkeur) of zelfs voor de barokke geesten te overdadig. Je hebt ze in soorten en maten. Je hebt ze zelfs met eigen overtuigingen. In ons dorp staan er twee, zoals dat in Nederland vaak het geval is: een Roomse en een Gereformeerde.
De kerk die mij het beste is bijgebleven, is de Saint-Quentinkerk in Doornik. Romaanse stijl, binnen heel sober, maar helder verlicht door de zon door de boogramen. Ik was dermate onder de indruk, dat ik er geen foto’s van gemaakt heb. Vandaar de link.
Le Bleymard, 2005. Een beeld dat in heel veel steden terug komt, met steeds hetzelfde verhaal: grootse plannen en te weinig geld. Die éne toren moet het dan ontgelden. Kathedraal van Rodez.
Het leukste aan oude kerken vind ik de gargouilles. Elk met een eigen gezicht en een eigen uitstraling.
Folelli, Corsica. 2008. Kerkje van Murato. Jammer van het zwart/witte patroon, dat té nadrukkelijk aanwezig is. Het maskeert de sobere bouwstijl, die veel beter tot contemplatie uitnodigt dan al die afleiding.
Achter het gebruik van de stenen en de Keltische symbolen op de gevel schuilt een hele geschiedenis.
Saturn9 heeft deze week misschien wel het universeelste onderwerp uitgekozen voor de challenge: liefde! Of de keuze van een foto even simpel wordt? Op jacht!
En uiteindelijk koos ik voor deze, want hoe groot moet de liefde van een baasje voor zijn hondjes niet zijn om deze houding een eeuwigheid vol te houden, de krampen en stijfheid ten spijt?
Tassu, Corsica. April 2006. Nicky in een koninklijke pose, met uitzicht op het beekje in de tuin van het vakantiehuisje. Floor, ietsje minder elegant, maar niet minder blij met haar plekje in en naast baasjes hart.
… is niet alles zwart/wit. Maar soms komt dat toch mooi uit. Zelfs de natuur herself houdt wel van een beetje contrast (al moet je er goed wakker naast gaan zitten, of ze voegt tóch nog een likje kleur toe!):
(In volgorde van optreden: de lepelaar, de kluut, een brandgans, scholeksters of ook nog “bonte pieten” genoemd, nog méér bonte pieten, mannetje kuifeend, mannetje eidereend, paarse strandloper (het paars is in dit stadium niet te zien), witte kwikstaart, meerkoet, een ekster, en dit vliegt ook maar is geen vogel: een groot koolwitje.)
Tijd. Een originele opgave voor een fotochallenge. Maar absoluut geen evidentie om daar een even originele of creatieve invulling aan te geven. Ik weet pertinent zeker dat ik in de loop van de tijd wel een aantal foto’s gemaakt heb die daar een aspect van illustreren. Maar om die tussen al die duizenden beelden op mijn schijf te vinden, daar heb ik wel even tijd voor nodig.
Zoals ik al aangaf in de titel, kan je tijdens een klus wel af en toede tijd nemen:
Alcazar, Sevilla. Tuinwerk mag je nooit overhaasten …
Wie zei er iets over “de tand des tijds“?
Schapenkaak ergens op een dorre berg in de Spaanse Pyreneeën. Sipàn, Spanje.
Als je haar de tijd geeft, neemt de natuur toch terug wat haar ontnomen is:
Deze foto is al een beetje belegen, maar ondanks acuut tijdsgebrek wil ik ze toch plaatsen, kwestie van nu eens flink te zijn en “bij” te blijven in deze uitdagingsreeks. Ze is genomen op Texel in juni 2012, tijdens een wandeling in de Bollekamer. Daar stond deze zonnedauw verleidelijk te wezen en ik ben dan ook diep door de knieën gegaan, wat mij een kletsnatte broek opleverde, want zonnedauw doet graag aan pootjebaden.
Een ander onaardig karakter is deze kerkzesoog, die zich in mijn wasspeldenzak verborgen had. Ik kon kiezen uit omkopen of toch maar definitief mee afrekenen. Omdat het al de tweede keer was dat ik haar daar betrapte, koos ik voor dat laatste. De afkoopsom ligt er naast als referentie. De beet zou waarschijnlijk dit formaat overtroffen hebben. Ondanks de naam is de kerkzesoog (on?)christelijk venijnig!
Toch maar op een positieve noot eindigen: het kaasjeskruiddikkopje (mondjevol, en 10x snel na elkaar benoemen kan problemen geven!).
Affodil houdt de natuur in de kijker 