Wat moet een mens …

… als het regent (behalve blij zijn dat je de planten niet moet gieten met schuldgevoel)?
Saturn9 vindt dat je dan best eens een keertje creatief mag zijn.

Toen we nog in Kruibeke woonden hadden we een joekel van een zolder, die eigenlijk vooral door de familie gebruikt werd als opslagplaats van dingen die ze zelf niet wilden bijhouden. Manlief had behoefte aan een tekenkamer, maar de ramen waren te klein voor het juiste licht, het kwam er niet van om de hele zwik degelijk te isoleren zodat in de zomer de verf niet opdroogde vóór ze papier zag en in de winter bevroor aan het penseel. Toen er over verhuizen gesproken werd, was één van de voornaamste vereisten in mijn ogen dat hij eindelijk een fijne, lichte kamer zou hebben om te tekenen, schilderen en tegelijk ook de tuin met zijn bezoekertjes in de gaten te houden.

De eerste bezichtiging van onze huidige woning verliep behoorlijk chaotisch: de verhuizers waren volop bezig meubels en verhuisdozen naar buiten te slepen en we kwamen eigenlijk ogen tekort om lijf en leden veilig te houden. Maar één ding trok meteen mijn aandacht: de uitbouw achter de woonkamer. Een triomfantelijke stem galmde door mijn hoofd: “Dat is em! Dat is em! Goooaaaal!!!!!!!!!”

Met natuurlijk licht aan drie kanten en een tuin die om de hoek doorloopt en veel aantrok heeft van vogels en insecten (een stuk mijn aandeel) is er heel het jaar door ruimte en gelegenheid om iets moois te maken.

In de afgelopen vijf jaar zijn in die kamer al vrachten papier, potloden en verf opgegaan aan probeersels, afkeursels, maar ook aan heel geslaagde kunststukjes. Zo heeft hij een serie “schôôn madammen”, geïnspireerd door frontpagina’s van National Geography, geïnterpreteerd.

De beeldjes hadden we al, uit verschillende Oxfam-winkels meegebracht. De kleuren van het portret sluiten er mooi bij aan. Het is een deel van ons “vrouwenhoekje”.

Hier kreeg ik de spiegeling in het glas van de lijsten niet weg. Maar je krijgt toch een idee.

Niet alles is bedoeld om ingelijst en opgehangen te worden. Veruit het meeste werk kruipt in het illustreren van het naslagwerk waar hij al ruim 40 jaar bijna dagelijks mee bezig is. De steeds uitdijende rijen kaften verdringen boeken die we in de loop van de tijd verzamelden en die we tóch nooit meer zullen herlezen.

Een écht levenswerk! Terwijl ik er hier over vertel, zit hij naast me aan zijn pc weer correcties aan te brengen, want alles moet actueel blijven. Een soort die definitief het loodje legt of een nieuwe soort die (her)ontdekt is, een soort die na genetische studie ergens anders wordt ondergebracht: het moét genoteerd!

Creativiteit zit trouwens in het bloed. Als home warming gift kreeg ik van Schoonzus een beeldje van een bedoeïnse vrouw. Ik mocht er ook voor kiezen om het te laten glazuren, maar ik verkoos de rode aardekleur omdat die helemaal bij de reeks past.

Het rood van de terracotta, het bruin van de kalabasha en aan de andere kant van het schap de kleurige vrouwen van foto 1.

En met een kleindochter die kunstonderwijs volgt, denk ik dat we goed zitten voor de toekomst …