Persvrijheid, -blijheid..?

“Ik begin er al spijt van te krijgen dat ik naar Nederland ben komen wonen!”

Manlief windt zich – andermaal en terecht – op over de (voetbal)commentaren in de Nederlandse kranten.
“De éne dag schrijven ze een speler de hemel in, de volgende trappen ze hem tot gort”.

Deze keer gaat het over de relletjes na de wedstrijd Atlético Madrid – Manchester City, afgelopen dinsdag. Iedereen die de wedstrijd gevolgd heeft en heeft gezien wat er te zien wàs, kan beamen dat er bij de Madrilenen een paar rondliepen die blijkbaar méér dan enkel suiker in de thee gedaan hadden. En wie coach Simeone al eens bezig gezien heeft naast – een dikwijls óver – de zijlijn, zal ook al wel eens de wenkbrauwen gefronst hebben. De opgefokte, cocaïne-achtige attitudes van de teamleider doen mij elke keer denken aan scènes uit “Planet of the Apes”. Dat zijn ploeg dat wildernisgedrag overneemt, lijkt mij vooral gestuurd om de pers dààrover te laten schrijven, zodat het slaapverwekkende gebrek aan voetbalkunde minder opvalt.
Vandaag is het vooral de opmerking “dat die van City het toch ook wel een beetje uitgelokt hadden door hun eigendunk-vertoning”. Dat moet dan geweest zijn terwijl ik even een plaspauze nam, want dat heb ik gemist. “Die Ollanders hebben Cruyf nooit bezig gezien zeker?”. Manlief blijft het moeilijk vinden.

Een andere doorn in het echtelijk oog is het feit dat de pers voortdurend een forum biedt aan gespuis dat eigenlijk thuishoort in een donkere, geluiddichte kelder waar de vergetelheid haar rechten kan doen gelden. Maffiosi die om de haverklap de dagbladvoorpagina’s claimen voor fake nieuws en non-informatie. Een beetje zoals de De Mols en andere Borsato’s de covers van de roddelblaadjes blijven teisteren.

Ik geef hem volmondig gelijk. Alleen … Ik herinner mij wel een handvol spelers in de Belgische voetbalcompetitie die door Belgische kranten van de hemel naar de hel verplaatst werden. En ook het misdaadgespuis krijgt in de -voor ons nu buitenlandse – pers meer aandacht dan het verdient.

Vermits de pers vrijheid geniet, is er een alternatief: de krant opzeggen. En misschien is het moment dààr om weer eens vaker naar het wielrennen te kijken, nu we – éindelijk! – van Wuyts verlost zijn. Kunnen we het geluid weer aanzetten, zonder naar stommiteiten te moeten luisteren …