Ik nam jullie al een keertje eerder mee uit in ons concertverleden. Daarbij liet ik de naam van Rum vallen, één van de groepen die de Vlaamse volksmuziek nieuw leven inblies in de jaren ’60 – ’70. Toen de groep uiteen viel en ieder zijns weegs ging, pakte één van hen een andere passie weer op.
Zijn naam was Dirk Van Esbroeck. Hij ging samen met Juan Masondo en de groep Tango al Sur de zalen langs met authentieke Argentijnse muziek, maar ook met prachtige muzikale bewerkingen van gedichten. We hadden het geluk om verschillende optredens van hem bij te wonen. Sober, zonder veel gepraat tussendoor, maar met heel veel gevoel bracht hij heerlijke muziek.
Van de Nederlandse dichter Jan Slauerhoff zong hij in de tijd van Rum al Angustia (op het album Gelukkig ma non troppo). Uit zijn album met teksten van Richard Minne is dit mijn absolute favoriet: Van op de hoge brug .
Ik heb me nooit kunnen voorstellen dat je iemand die je niet persoonlijk kent, zó kan missen. Maar bij elk nieuw theaterseizoen doet het even pijn te beseffen dat we deze meneer niet meer life zullen meemaken.
Adieu, Reiziger …
Affodil houdt de natuur in de kijker 
Ik vreesde na het lezen van je logje dat Dirk Van Esbroeck overleden was – neen, dus.
Die optredens komen terug !!!
LikeLike
Dirk overleed in 2007 aan kanker. Dus dat komt nooit meer terug …
LikeGeliked door 1 persoon
Shit, sorry. Ik zocht hem op bij Wikipedia en zag geen sterfdatum…
LikeLike
Hij was volgens mij nog niet lang verhuisd naar de Provence, nadat hij met optreden gestopt was. Bij zijn laatste optreden dat we meemaakten, vertelde hij over zijn buurman. Een oude Franse boer, die nog nooit de zee gezien had. Dirk en co wilden op een dag de 100km tot de Middellandse Zee rijden en nodigden hem uit om mee te gaan om naar de zee te kijken. Waarop de man antwoordde dat hij daar geen nood aan had, want als hij over de velden uitkeek dat dat ook een zee was. Dat was één van de weinige anekdotes die hij ooit vertelde en hij deed dat met zoveel liefde …
LikeGeliked door 2 people
Speciaal nummer. Niet meteen mijn muziekstijl, maar het intrigeerde me omwille van de intieme sfeer en de Vlaamse klei waaruit het is opgetrokken.
LikeGeliked door 1 persoon
Dat was écht het sterke in de uitvoeringen van Van Esbroeck: die intimiteit. Een cocktail van soberheid, gevoel en zijn sonore stemgeluid.
Het is inderdaad wél een genre waar je ín moet komen. In het begin dat we de cd hadden vond ik het ook niet heel toegankelijk. Maar we hebben dan ook eens een uitvoering meegemaakt in Ter Vesten, in kleine zaal, en toen was ik ùom.
LikeLike
Jammer…
LikeLike
Zo gaat dat, he … Maar ja, héél jammer.
LikeLike
Véél te vroeg, véél te jong. Weliswaar geen ‘volger’ maar als ik hem hoorde kon ik het wel smaken.
LikeLike
We waren ook maar volgers voor zover we elk optreden in de buurt (1 per seizoen, want anders val je in herhaling) meepikten. Maar als er iémand is wiens cd’s we nog altijd grijs draaien: Dirk Van Esbroeck! Tot er gaatjes in vallen!
LikeLike
Ik leerde hem eigenlijk kennen via de Ijslandsuite, met Paul Rans (van Rum) en ‘onze’ Wannes Van de Velde. Indrukwekkend en mooi muziekproject vond ik dat (en nog).
LikeLike
De “Ijslandsuite” hebben we ook bijgewoond. Indrukwekkend! Paul Rans hebben we achteraf ook nog gezien/gehoord in Ter Vesten. Nog even mee gepraat ook. Minzame man, indrukwekkende stem ook. En Wannes, … Ja, ik heb een probleem met Antwerpenaars, vooral als ze doen alsof iedereen hun *** moet kussen en zij een wereldtaal spreken, maar Wannes, dat was De Man , he?
LikeLike