Lap!!!

‘k Heb het weer zitten! Ik ben weer eens aan iets begonnen, zonder er goed over na te denken. Spontaan, noemen sommigen het. Impulsief, zeggen anderen. Wat ik er zelf soms bij denk (of hardop zeg) zal ik maar niet opschrijven. Als er toevallig kinderogen meekijken, is dat allemaal niet zo educatief …

Enfin, we hebben er ons aan gezet en dus doen we door ook. Al goed dat er zo af en toe een voorzetje gegeven wordt. Met een goeie pass is de goal al half gemaakt, zeker he?

“Positiviteit en energie”. Voilà. Dat gaat ‘m worden.

Ik moet eerlijk zeggen, dat ik altijd een beetje voorzichtig ben met die zogenaamde positiviteit. Vooral met mensen die altijd positief zijn. En dan spreek ik uit eigen ervaring. Dàt van die huilende clown en zo.

Bijna mijn hele leven lang heb ik altijd het imago van het zonnetje in huis proberen hoog houden. Altijd de goeie kant van het probleem zien, altijd de kwaaie kant weglachen. Sterk zijn. Vooral stérk zijn! Teamplayer zijn. Lachen en er volle bak voor gaan, zelfs als je er eigenlijk zelf niet in gelooft. Lachen, en achteraf in een hoekje zitten huilen.

Dat gaat vaak goed. Dat gaat vaak làng goed! Maar niet altijd en niet tot het einde der dagen. Hooguit tot het einde van je latijn. Je wil niet weten wat voor een smak je dan maakt …

Pas nadat ik er door schâ en schande – en een goeie psycholoog – achter kwam dat je er best wel af en toe eens de brui aan mag geven, werd het leven écht positiever. Pas toen ik ondervond dat eens goed bleiten of de lucht met al zijn heiligen naar beneden vloeken goed is voor de energie, pas toén werd ik – denkelijk – een béétje een positivo.

Niets is zo pijnstillend als een langgerekte vloek als je met die hamer net verkeerd zit. Niets geeft zo’n opluchting als een fikse, oncontroleerbare huilbui als het even tegenzit of je rààààzend kwaad bent op iets of iemand. En het is humaner om een snotvod te gebruiken dan een hamer als je boos bent. Het scheelt ook direct een proces en wat jaren “bak”.

Sinds ik mijn man, en een paar jaar later één van mijn bazen, leerde kennen heb ik een repertoire aan vloeken opgebouwd om U tegen te zeggen. Ik weet het. Het klinkt niet direct salonfähig, maar het lucht op!!! Je krijgt er energie van!!! En dikwijls ook de slappe lach. Ik toch.

Ik heb ooit eens tijdens een echtelijk dispuut mijn koffer gepakt. Nou ja, gepakt … Er alles in gegooid dat ik zo op 1, 2, 3 onder ogen kreeg van kleren. En dan vechten met die sluiting, he. Trekken, sleuren, …
Komt mijn betere (?) helft binnen en vraagt “zijdegij nu nóg nie weg?”. En ik: “Ik krijg die &é”# valies nie dicht” Waarna we allebei gierend van de lach over de grond rolden. Dat ik achteraf een strijk had van ik zal u hebben, dat kon geen kwaad. We hadden eens goed gelachen. Om onszelf. Vooràl om onszelf. Want jezelf kunnen relativeren, dat doet deugd.

Ik vind het dus eigenlijk helemaal niet zo erg dat ik niet langer een optimist ben. Een realist is zoveel plezanter. En langer vol te houden.

Het leven is een schouwtoneel. Soms een comedie, soms een drama, maar je krijgt altijd je deel.