Moe…

“Braaf zijn, niet teveel opvallen.”
Het kwam steeds terug in je gesprekken.
Schrik voor “de anderen”,
voor wat die zouden denken, zeggen, doen.
“De anderen”, aan wie het leven teveel invloed gaf
door jou onbarmhartig met noodlot te bedelen.

Maar onderhuids ook: verzet.
Uiteindelijk toch koppig je zin doorzetten.
Niet toegeven, niet àfgeven.
Je kinderen niet, je veerkracht niet.
Buigzaam als riet in de wind,
na elke storm weer rechtop en rechtdoor.
“Veur de kinnekes”

Loslaten.
Nu mag je rusten.
Nooit meer schrik.
Nooit meer “de anderen”.
Alleen jij.
Met je geliefden die je voorgingen.
Rusten.
Nooit meer moe.
Maar toch … “Óns moe”.
Voor altijd.