Ik ben gecrasht. Vrij onzacht in de realiteit terecht gekomen. Het zat er al een tijdje aan te komen en al herkende ik de symptomen wel, je wil toch niet van jezelf geweten hebben dat je aan het opbranden bent. Nou, bij mij liggen er nu dus een paar handvollen narokende as in mijn schoenen.
Eind deze week was de maat vol. De zoveelste blackout, al duurde deze gelukkig geen 8 uren zoals net vóór de vakantie. Het zou mooi geweest zijn als ik zolang op een kruispunt geparkeerd had gestaan omdat ik niet meer wist welke kant ik uit moest. Dan maar naar de huisarts om een ziektebriefje, goede raad en een voorschrift.
De baas had me zelf al aangemaand om het niet te ver te laten komen, maar ja… wie niet horen wil, moet maar voelen.
Vandaar dat ik de laatste tijd ook op mijn beide blogjes niet erg actief was. Ik heb een derde (privé)blogje opgezet waar ik voor mezelf zwart op wit bijhoud hoe ik me voel en hoe alles evolueert. Op één of andere manier dringt het beter door als je het zo onverbloemd op het scherm voor je neus ziet staan.
Maar nu ik voor een tijdje thuis ben komt het er misschien van om weer wat meer met mijn eigen dingen bezig te zijn. Dat is toch de bedoeling.
Oei. Dat is slecht nieuws. Veel sterkte en hopelijk kan je het de eerst komende weken het wat rustiger aan doen.
LikeLike
Bedankt. Ik hoop ook dat het een beetje rustiger wordt, want het tempo lag echt veel te hoog de laatste tijd.
LikeLike
Ik kan me heel goed voorstellen dat zoiets gebeurt. Ik sluit het bij mezelf ook niet uit, voorlopig is het gelukkig alleen nog wat rook en kan ik de brand nog tegenhouden. Goed dat je steun vindt in het (be)schrijven en dat je jezelf eindelijk toelaat om nodige rust te nemen.
LikeLike
Ik ken mezelf: ik geloof toch nooit dat zoiets met mij kan gebeuren. Nu het zwart op wit staat kan ik er niet meer langs. Maar nu ik eindelijk mezelf toelaat om “ziek” te zijn, voel ik pas hoe totaal leeg ik ben. Ik heb dus wel heel wat genegeerd voor ik mijn lesje wou leren!
LikeLike
Me too…
LikeLike
Oeps!!! En ik die dacht dat dat niet besmettelijk was… Ik heb van iemand een goed boekje te leen gekregen. Lezen? 😉
LikeLike
Hi Affodil,
De laatste tijd had ik je gemist op mijn blog, dus ik ging eens even kijken hoe het jou in blogland verging en nu kom ik op je blog deze post gecrasht tegen. Ik hoop dat de ergste kreukels al weer een beetje geheeld zijn en dat je weer aan het opkrabbelen bent. Take your time…. see you somewhere in blogland. Toi toi,
Dorothé
LikeLike
De kreukels zijn intussen voldoende glad gestreken om weer eens wat meer tussen de mensen te komen en het jaar ook op het werk weer wat actiever aan te vatten, dank je. En bedankt voor de wensen.
LikeLike
Het overkomt vooral perfectionisten, dat weet je toch.
LikeLike
Ik ben nu volop de Franse slag aan het oefenen. ’t Is mij opgevallen dat werk toch niet wegloopt (spijtig genoeg).
LikeLike