Ruzie…

Met z’n drieën zitten ze bij een tafeltje. Een voorzichtig voorjaarszonnetje in een beschut hoekje laat een zomer lang terrasjesweer verhopen.

Ze zien er uitermate deftig uit, keurig in hun zwarte pakjes. De vlekkeloos witte topjes blinken in het lentelicht. De zwarte hoedjes bewegen heftig op de kadans van de discussie terwijl de nieuwste roddels gretig worden uitgewisseld.

Het gesprek is in volle gang als vlak bij hun tafeltje een heerschap in groen uniform plaatsneemt. Vanuit zijn ooghoeken neemt hij het gezelschap even op maar bemoeit zich verder niet met hen. Ook hij laat zich in vervoering brengen door het onverwacht mooie weer.

Toch is er een zekere spanning te merken. De kletstantes buigen zich nu fluisterend naar elkaar toe en maken enkele kribbige opmerkingen die wel door hun buurman móeten gehoord worden. Als een echt gentleman houdt hij zijn gezicht in de plooi en gaat niet in op de giftige blikken en onverholen vijandigheid van het groepje.

Tenslotte verlaten de drie roddelaarsters hun plaats en stappen, luid scheldend, op het geschrokken uniform toe. Er worden wat onaangenaamheden uitgewisseld, er komen enkele krachttermen aan te pas en uiteindelijk begint het trek- en duwwerk. Opdringerig sluiten de drie eksters hun slachtoffer in en steken hun nijdige snavels naar hem uit. Bij zoveel overmacht kiest de groene specht eieren voor zijn geld en verdwijnt in de richting van een knotwilg waar hij een half uur aan een stuk zijn frustratie op uitwerkt.