Wat vooraf was:
Er was de tuin, zoals we die in de eerste zomer wat herschikt hadden. Nog lang niet zoals we hem in gedachten hadden, maar door de talloze paadjes samen te voegen ontstond er niet alleen één pad waar je zelfs over kon wandelen, maar bovendien ook een stuk border, waar je een beetje planten en wat kleur in kwijt kon.
Gezien de kwaliteit van de grond (voedselrijk, maar bij fijn tuinierweer bikkelhard als – jawel – gebakken klei) begrepen we alras dat de volledige heraanleg van het border niet meer aan ons besteed was. Toen kort na nieuwjaar ook het tweede oude tuinhuis de geest gaf werd beslist een vakman aan te spreken. Wij kienden het plan uit en ergens in het voorjaar zou hij zijn manschappen sturen om het “hard landscapen” aan te pakken. Zoals in: afbreken, uitgraven, leeghalen, uitvlakken, kortom: er een echte tuin van maken. Toen we ons akkoord verklaard hadden met het budget dat hij hiervoor nodig achtte, werd een timing afgesproken: week 15.
Er was ook een keuken. Netjes. Op het eerste zicht amper gebruikt. Met – ook op het eerste zicht – niet veel méér plaats om te gebruiken dan voor het afbakken van een pizza of het koken van water. Want er was vanalles voorzien, behalve werkbladruimte. En als er iéts is wat ik véél nodig heb in de keuken, dan is het werkbladruimte. Omdat er enkel een klassieke oven en geen combi aanwezig was, werd het kleine stukje waar ik nog een snijplank kon neerpoten, grotendeels ingepikt door een kleine magnetron die ik gelukkig nog staan had.
Bovendien was -zagen we na een tijdje – voor het afbakken van die pizza’s waarschijnlijk vooral de “hetelucht”-stand gebruikt en daardoor was de afplakstrip op de snede van de beide aanpalende deurtjes losgekomen. Volgende stadium zou mogelijk “koken op open vuur” worden.
Ik zette me aan tafel om een plannetje voor de keuken van mijn dromen uit te tekenen. Met enig zoeken vonden we ook een firma die dat plannetje zou uitvoeren voor – alweer – het budget dat wij er veil voor hebben. En dus kon men een timing doorgeven zodra de fabriek doorgaf wanneer alles verpakt en klaar voor montage zou zijn: week 17.
En daar komt dan de kat van de buren op het slappe koord dansen. Als ze in week 17 de keuken willen leveren en plaatsen, moet eerst de oude gesloopt en afgevoerd worden, moeten de gaten in de muren gestopt en de leidingen aangepast worden. En dat gebeurt dus in week …15.
Er zal deze week dus wel wat méér activiteit op dit blog te vinden zijn, want iets anders dan de kroniek schrijven van een aangekondigde ravage zal ik niet kunnen. Met een dag vertraging komt hier dus telkens het verslag van wat de vorige dag allemaal op de schop, in de vernieling, in de container en op mijn zenuwen komt. Bezigheidstherapie zonder kans op een verdringingsfase. En intussen kan mijn rug dan rusten ter voorbereiding van de opkuis achteraf.
Hopelijk
1) hebben we even mooi weer als 10 jaar geleden toen we een eerste keer zonder keuken zaten. Omdat het leed deze keer in een paar weken zou moeten geleden zijn is de kans klein(er) dat we achteraf de bbq op de straatstenen gooien omdat we hem beu zijn.
2) is het zware werk van het breken, graven en vormgeven in de tuin tegen dan gedaan, zodat we buiten kunnen eten zonder dat we vooral zand binnen krijgen.
Op hoop van zege…!
