Het einde van …

… het kartonnen tijdperk.

Vorige week de aller-aller-aller-laatste kartonnen doos uitgepakt. Ik wist zelfs niet meer dat die nog in de berging bovenop een kast stond. En dat terwijl er boven tig lege plastic boxen staan waarin ik het allemaal kon sorteren. Het was dan ook geen spul dat wij veel nodig hebben: speeltjes, knuffels, kleurboeken en -potloden voor de kleinkinderen, maar die zien we toch bijna niet, dus …

Alles zit nu in die plastic dozen, die zijn steviger en trotseren de jaren beter voor het geval dat. De éne kan niet goed dicht en daar steekt altijd een pluchen eendje uit. Hoe ik het ook draai of keer, dat kopje komt naar buiten. En dus vind ik het enkele tellen later steevast op het kussen van Jeppe. Hij speelt er niet echt mee, hij bijt er niet op, hij wil het alleen in de buurt hebben. Heeft er tenminste iémand plezier van.

Tegelijkertijd zijn er nog een aantal paperassen binnen gekomen die openstaande dossiers vervolledigen. Dus gisteren ben ik een halve dag bezig geweest om alles netjes te sorteren, op datum te leggen, samen te pinnen en in de daarvoor bestemde klasseurs te steken. Vanaf nu zou ik dus weer blindelings mijn weg moeten vinden in de papieren jungle. Er loopt nu een duidelijke grens tussen de Belgische en de Nederlandse administratie. 🙂

Vorige week is de glazen tekentafel van Manlief ook geleverd. Was nog een heel gedoe om die in elkaar te krijgen, maar ze staat. Nu nog een constructie maken om de lichtbak te monteren, want eigenlijk is die niet geschikt voor dit model tafel. De bijgeleverde beugels kunnen wel dienen, maar er zal nog een overgangsstukje moeten gemaakt worden.

Hopelijk is de aannemer van zijn woord en komt hij volgende week de nieuwe omheining en het hek plaatsen, want het oude is intussen al een paar keer over mijn voet geschoten. Als het nat weer is blokkeert het wieltje en schiet dan plots los en dan zitten je tenen er onder. Niet iets om met graagte een gewoonte van te maken.

Zo. De koffie is op, het regent nog altijd pijpenstelen, dus het heeft geen zin om nog langer te wachten om boodschappen te doen. Ik zal er door moeten, graag of anders…

Nog even voor het slapengaan…

 

“Thuiskomen” is ook …

… je nieuwe omgeving gaan verkennen. Gewoon “op de wilden boef” – zoals een Waaslander dat nog wel eens wil uitdrukken – de hort op gaan, de voor de hand liggende wegen vermijden en bewust verloren rijden. Tegenwoordig is dat niet eens een drama, want met een gps ben je zó weer op het rechte pad.

Nu we volledig uitgepakt en opgeruimd leven, vond ik het gisteren na het avondeten het ideale moment om aan die zwerversdrang toe te geven. Mooi, laag licht. De weekendgasten op weg naar huis. Filmtas, verrekijker en statief de auto in en wegwezen. Zo gauw mogelijk de kleine wegjes opzoeken om de verborgen hoekjes te vinden. Of een afslag nemen, enkel omwille van de naam op de wegwijzer: een beproefd recept! Strooienstad, Oude Stoof, Stoppeldijkpolder, … Ze hebben hier wel verbeelding, die Zeeuwen. Ik heb zo’n donkerbruin vermoeden dat achter elk van die namen een heel verhaal schuil gaat. Daar moeten we ook nog naar op zoek.

Ter hoogte van het Hellegatschor zet ik de auto aan de kant en loop de dijk op. Het is hoog water en tegen de dijk aan zwemt een groep ganzen heen en weer. Net als ik hen wil filmen vliegen ze op. Ik kan niet eens een reden ontdekken voor dit plotse vertrek. Geen loslopende hond, geen wandelaar die te dicht naar de voet van de dijk loopt, … Blijkbaar was het zachte gegak in de groep een overleg over “waar zullen we vanavond eens de laatste graantjes gaan oppikken” en heeft iemand de knoop doorgehakt en het startsein gegeven.

Ik ben al half omgedraaid om de polders achter de dijk in de lens te nemen, als ik een groepje vogels zie landen in de begroeiïng tussen water en land. Verrekijker erbij en Ping! de haartjes op mijn armen gaan steil omhoog staan. Zie ik écht wat ik denk te zien? Mijn wederhelft had een paar dagen terug al een éénling gemeld, maar zijn dit écht elf (11!) regenwulpen? Ik ben nog wat veraf, maar voorzichtig sluip ik een eindje dichterbij. Geen te grote bewegingen, het statief al wat uitschuiven, de camera alvast startensklaar houden, niet vergeten ademen. Vooràl niet vergeten ademen!

Maar nét binnen zoombereik, maar onmiskenbaar zit er een regenwulp wat afgezonderd van de groep.

Nog een paar passen dichterbij en ik krijg er nog een stuk of 10 in het vizier.

De rest van het scenario dat ik in gedachten had, valt in het water vanwege twee fietsers die van de andere kant afkomen en “mijn” vlucht regenwulpen de lucht in jagen. Jammer, want ik had nog een stukje dichterbij willen komen. Maar hoe dan ook: mijn avond kan niet meer stuk.

Langs akkers waar nog volop geoogst wordt onder een lage zon, rij ik richting Kloosterzande. In mijn hoofd zingt Brel over “zijn vlakke land” en ik denk “dat van mij is nog platter, man!”. Want na zes maand voelt het toch ook al een beetje als “dat van mij”.
Als ik thuis de camera aansluit op de pc trillen mijn vingers van opwinding.

De maandagvoormiddag is – voorlopig toch nog – gereserveerd voor de hondenschool, dus het is pas na de lunch dat Manlief me tot bij de vijver wenkt.

Op de armleuning van een stoel zit een bloedrode heidelibel.

Ze lijkt wel zin te hebben om naar beneden, naar het wateroppervlak te vliegen, maar ik zie wat haar tegenhoudt: een uitgerafelde keizerlibel is volop voor de volgende generatie aan het zorgen.

En het is file aan de vijver: een paardenbijter wacht ook op een kansje.

 

Hoog(potig) bezoek

Het moest een superluie zaterdag worden, maar wat doet een mens als er plots – om 8:51 om precies te zijn – hoog(potig) bezoek langs komt in de tuin? Lopen als Dafne Schippers (of toch bijna) om de camera tijdig ter plaatse te krijgen!

Vrouwtje sperwer op de haag. Iemand heeft wel vergeten haar wat manieren bij te brengen …

Groepsreizen…

Eerst was er die eenzame fietser. Maar ik wist direct: busje komt zó. Het duurde amper een week of zo en toen waren het al hele busladingen. En nu? De Chattanooga Choochoo en de City of New Orleans aan elkaar gekoppeld. Propvolle forenzentreinen! En al die reizigers moeten dringend de nodige tickets, reisinfo, een goede plaats vinden in de groep, … Een hels kabaal bij tijden.

Niet schrikken. Onze rustige stek wordt niet overspoeld door het massatoerisme. Ik heb het over de groepen vogels die hier elke dag groter worden. Het groepje van zo’n 20-30 zwaluwen dat hier de hele zomer boven de tuin en de achterliggende velden scheerde, is inmiddels een groep van minstens twee keer die omvang. De eenzame grauwe gans die als eerste het pas geoogste graanveld ontdekte heeft nu al een paar honderd volgelingen. En daar zitten ook canada’s tussen.

Ze komen van de omliggende plassen (de Putting, Luntershoek, …) overvliegen om te kijken waar er een nieuw banket geopend wordt, de grauwtjes vrij hoog, de canadaganzen net boven de daknokken zodat je de lucht door hun veren hoort suizen. Even flink opvetten vóór de noorderlingen alles komen claimen en de magere tijden aanbreken. Flink bunkeren om een lange reis aan te kunnen.

Als in het haventje van Perkpolder de slibplaten droog vallen, zitten er groepen rosse grutto’s, de lepelaars verzamelen ook (jeugdgroeperingen voor een nazomerkamp?), groenpootruiters, en vanmorgen ook een regenwulp.

Groenlingen waren vroeger voor ons slechts occasionele trekgasten. Ze bleven soms wel een paar dagen pleisteren maar gingen er daarna toch weer vandoor. Niet zo in deze buurt. We hadden bij het begin van de lente een koppeltje groenlingen als eetgasten op onze feeders. Ze moeten bij de buren een goeie nestplaats gevonden hebben, want van 2 kwam allengs 4. Duidelijk 2 flinke jongen die intussen ook vertrokken zijn, op zoek naar een eigen stek. Pa en ma hebben even vakantie genomen denk ik, want ze waren een tijdje niet gezien. Maar nu zijn ze terug.

Ik heb de feeders al een beetje gevuld, hoewel er nog eten in overvloed is. Het gesponsorde aanbod is nog maar beperkt: een beetje gemengd zaad en wat zonnebloempitten. Net genoeg om de habitué’s te laten weten dat wij er klaar voor zijn. Naast de granola’s is er ook fruit bij het ontbijt: onze voorgangers hebben druivelaars en (gelukkig doornloze) braamstruiken geplant en daar mag ook à volonté van genoten worden.

Voor wie een tijdje wil uitrusten of hier wil overwinteren hebben we comfortabele suites die de gast naar eigen goeddunken mag inrichten. Hond Jeppe ruit de matrassen wel bij elkaar:

Een nieuwigheidje voor de hotelgasten: er is nu ook een drinkfontein cum douchegelegenheid:

Wij gaan écht voor die 5 sterren!

U telt toch ook ..?

Vlindertelweekend. Zowel in Vlaanderen als in Nederland (wil nog wel eens een week verschil op zitten).

Nu de borrelsteen op miraculeuze wijze (ik bedoel dan: zonder noemenswaardige ongelukken) in de vijver geraakt is, de vijverpomp aangesloten is (met spitsvondige kunstgrepen, al zeg ik het zélf) en ook nog wérkt, kunnen we in onze tuinkamer (mooi woord, he?) gaan zitten en vlinders tellen.

Door al het geplons, gespetter (en af en toe ook wel gevloek) is de oogst voorlopig karig: 1 koolwitje, één. Geflankeerd door 2 enorme ontzette libellen die hun waterpartij verstoord zien. Die tellen niet mee dit weekend, maar he! van mij krijgen ze toch een eervolle vermelding.

Morgen nog maar eens een kwartiertje tellen. De zon zou dan betrouwbaarder zijn, zeggen ze.

Ook even melden …

Dit blog heeft een side kick gekregen: Zeeuws vrouwtje . Met een knipoog naar het Zeeuws meisje, maar met 63 klinkt dat een beetje gek.

Het is een blog dat speciaal in het leven geroepen is voor het Grensparkproject. De eerste stukjes komen hier vandaan, op termijn worden ze allemaal speciaal daarvoor geschreven. Wie specifiek de natuur in het grensgebied wil volgen, kan daar gaan lezen. Mogelijk komen er op termijn co-auteurs bij. We zien wel.