Compleet strike. Zo voelde ik me gisteravond. En heel gelukkig ook.
Vrijdag namiddag de jongste twee kleinkinderen opgehaald voor een weekendje logeren. Voor Zus (bijna 7) was het enige nieuwe het logeerbed. Zij was hier al eerder samen met Oudste (10) te gast.
Voor Broer (bijna 4) was dit een uitgestelde primeur. Eigenlijk zou hij afgelopen kerstvakantie blijven slapen, maar door omstandigheden werd dat uitgesteld. En de nieuwe omstandigheden sinds dit voorjaar maakten dat we hem via een smokkelroute hadden moeten vervoeren in de koffer om hem eerder hier te krijgen. En eigenlijk was het geen slechte zaak dat Zus er bij was, die eerste keer.
Vrijdag was het broeierig warm en klam. Maar nadat het kleine grut geïnstalleerd was en gegeten had, waren ze toch paraat om naar de buurtspeeltuin te gaan. Voetbal mee om daar ook nog een balletje te trappen. Na een tijdje even om de hoek gaan kijken waar al dat eendenkabaal vandaan kwam. Op de vissers hun handen staan kijken en (Broer) honderduit vragen over hoe en waarom en wanneer je vissen vangt met zo’n stok en of hij eens aan zo’n vis mocht voelen en waarom die vissen zich laten vangen met een stukje kaas. Bij dat woord ging er opeens een hondenkopje omhoog en moest ik snel de hondenlijn aanhalen of de visser kon inpakken en naar huis gaan …
De tijd was sneller dan wij en het was al na halftien, aan het donderen en bakken aan het gieten eer het grut gedoucht in bed lag. “Niet teveel kabaal meer maken, he!“. Maar of ze dat nog gehoord hebben …
Zaterdag ben ik na acht uur een beetje luidruchtiger beginnen rommelen om hen stilletjes aan wakker te maken. Ontbijt, toilet maken en dan eerst naar Hulst om een paar (kleur)boeken, want het weer was grondig om. Kwestie van toch wat amusement achter de hand te hebben als de weergoden het te bont zouden maken. De wandeling terug naar de auto voerde “toevallig” langs een paar Pagadders, een vestinggracht, een kanon en een standbeeld van Reinaert de Vos. Daarin zat voor elk wat wils en voor het volgende logeerpartijtje zijn er al afspraken omtrent een vestingswandeling langs alle Pagadders, de molen en de speeltuin aan de oude kasteelpoort. Een mooi geïllustreerd boek over Reinaert ligt intussen ook al te wachten, want tussen douche en bed hoort een verhaaltje.
Na de middag had ik oorspronkelijk bedacht om naar het strandje te gaan, maar de lucht zag grijs, er zat een nogal frisse wind en er viel af en toe wat regen. “Wat gaan we er aan doen, kids? Toch maar riskeren? Terugkomen kan nog altijd” Dat vonden Zus en Broer ook en dus werden de emmertjes, schepjes, rijfjes en potjes in een tas geladen, de hoodies gingen mee en waaile wég. Bij aankomst waren wij de enigen die richting strand liepen, al de rest ging eten in/bij de strandtent, zich aankleden na het zwemmen of gewoon naar huis. Een heel strand voor ons drieën dus, want pépé had de rol van logistieke ondersteuning opgenomen (lees tafel dekken en weer afruimen, koffie zetten, …) en Jeppe lag te genieten van de tijdelijke rust en stilte in huis.
Maar na een dik halfuur moesten we ons toch gewonnen geven want het begon echt te regenen. Broer had nog helemaal geen zin in kleurboeken, wilde mordicus met de overzetboot gaan varen (kan pas vanaf 1 juli, dus nóg iets voor volgend logeerweekend), wou boten spotten (per hoge uitzondering dit weekend enkel binnenschepen, géén grote containerschepen, je zal maar pech hebben) en dus reden we richting Terneuzen. Met een paar bovendijkse stopplaatsen hadden we misschien toch nog kans een paar GROOOOOOTE BOOOOTEN te zien en te tellen. Gelukkig was de rivierpolitie daar om zijn ambitie te temperen. Een uitstapje naar het oude jachthaventje van Griete én de belofte dat we volgende keer (straks? als we thuis zijn? als het hek open is?) gaan varen.
Na de frietjes met hamburger en sla met tomaat (die bleef liggen) was een kort wandelingetje met Jeppe ruim voldoende. Nog wat voor tv hangen om de emoties van de dag te verteren, een lekkere douche, een verhaaltje en het licht ging bij alle twee vanzelf uit. Zo ook bij mij. Pas na mijn eigen passage onder de douche voelde ik mij weer een beetje mens.
Zondagochtend. We hadden nog een heel stuk programma in te halen. De logeetjes waren heel nieuwsgierig naar de spiksplinternieuwe kabelbaan die onze dorpsraad onlangs mocht verwezenlijken en inhuldigen in de andere speeltuin in het park. Dat er nog een aantal andere “kei-leuke” toestellen waren, ja, dat was bonus natuurlijk. Na een uurtje was het nieuwe er wat vanaf en zijn we aan “de zoete kant” van de dijk in een eindje doodlopende straat gaan rolschaatsen (Zus), loopfietsen (Broer) en wandelen (schrijver dezes).
Omdat de twee speelvogels ook nu weer lekker lang uitgeslapen hadden, werd het stilaan tijd om te gaan inpakken. “Ik vind het hier heel leuk“, “Ik wil nog niet naar huis“, “We gingen toch nog varen?” .
Er waren nog zachte bollen met roerei of choco naar keuze, er moest nog een voetbal gezocht worden die over het hek gevlogen was (volgens Broer), maar die uiteindelijk verstopt bleek onder een hondendeken. Kwestie van het nog wat te rekken. En toen was het toch écht tijd om in de file te gaan staan.
Als ik nu eens aan de schipper vraag om hen volgende keer met de Atol op te halen? Antwerpen ligt toch ook aan de Schelde ..?
