Vroegtijdig einde …

… van een concept.

Ik had rond de jaarwende – geïnspireerd door een opmerking die ik maakte op een ander blogje – bedacht dat ik eens een jaartje een “echt” dagboek kon bijhouden. Als steeds nuttiger wordend geheugensteuntje, en misschien ook wel een beetje als schop in mijn kont om – corona of niet – eens terug wat meer op pad te gaan. Nou, op pad ben ik alleszins al geweest, maar de voorbije twee verslagen nodigen allerminst uit tot vervolg.

Vandaar dat ik maar afstap van dat idee. Het zou wel eens héél eentonig en langdradig kunnen worden. Met variaties op één zelfde thema, als daar zijn: de verhuis (vermoedelijk binnen 2 weken) van mijn moeder naar een kamer in kort verblijf, in afwachting dat haar definitieve kamer in het RVT klaar is. De aanschaf van wat klein gerief en al de trammelant die komt kijken bij de definitieve verhuis uit de woning waar ze 70 jaar gewoond heeft. Daarbij wil ik liever nog niet denken aan wat we daar allemaal gaan vinden. Het hele huis is zowat een schrijn voor mijn vader. Gisteren was ik op zoek naar haar boekje met telefoonnummers. Kom ik thuis met een mapje met de inhoud van alle muziekbanden (van die grote nog!) die hij ooit opgenomen heeft. De bandopnemers zijn weg, de banden en platen ook, maar dat boekje heeft een ereplaats …

Vandaag ga ik op jacht naar 2 nachtponnen voor mijn moeder. Was gisteren een lingeriewinkel binnen gestapt met die vraag. Komt dat wicht af met nog nét geen doorschijnend zwart ondingetje in minimale uitvoering. “Dit is een leuk pittig modelletje”. Voor een menske van 91?

Enfin, ‘k zal eerst al maar eens de ontbijttafel afruimen en haar wasje draaien. En dan op speurtocht. Want aan een webshop heb ik niets. Ze hebben een pon kwijt gedaan in het ziekenhuis en er moet dus nieuwe reserve komen zodat ik niet dagelijkse moet wassen, strijken en heen en weer rijden. 3x 1 uurke per week, daar moet haar voorraad ponnen tegen bestand zijn!

2022 – week 2 …

Maandag 10 januari en het familiesecretariaat draait op volle toeren. De meubelzaak heeft bevestigd dat het nieuwe bed voor mijn moeder volgende week maandag geleverd wordt. Dan moeten haar eettafel en stoelen ten laatste zondag de deur uit. De overnemer bevestigt dat dat wel gaat lukken. Maar die gaan met een zware eiken tafel geen 2 straten ver lopen wegens geen parkeerplaats. Ook dat bed gaat geen halve wijk rollen. Verkeersborden aanvragen, dus. Vorige keer moesten we die aanvragen op het stadhuis en afhalen bij de politie. Op de website van de stad kan ik nu online een aanvraag indienen. Als die hun mailbox maar op tijd legen! Maar voor één keer gaat dat ongemeen snel: om halftien heb ik de vergunning, is die betaald en uitgeprint en ontdek ik dat we die borden donderdag moeten afhalen!

Mijn moeder had vorig jaar ook ingetekend op de groeps-energieaankoop van de provincie. En toen ging die leverancier dus failliet. Domiciliëring geblokkeerd zoals geadviseerd in de pers. Krijgt ze vorige week een aanmaning voor het voorschot tot 13 januari. Ah nee, pépé! Jullie hebben geleverd tot 7 december (faillissementsuitspraak), op 8 december heeft Fluvius als noodleverancier overgenomen en dat wordt met terugwerkende kracht gefactureerd door Engie, waar haar nieuwe contract zit. Niet bellen, mailen! Dan heb ik iets dat ik kan afdrukken voor haar en doorsturen naar de ombudsman, in geval van discussie.

We hebben al een week problemen met de verwarming. Van alles geprobeerd, radiatoren ontlucht (geen lucht in), … Dan maar de cv-man gebeld. Die staat hier tegen een uur of 11. Wat we in het verleden niet meegekregen hadden, is hoe we het systeem af en toe eens wat moeten bijvullen. Bij onze ketel in Kruibeke wist ik dat en deed ik dat, maar hier: geen idee. Nu dus wel en dat gaat serieus schelen!

10 januari: een nieuw kabinet, retteketet!!! Zit ik net de bordesscène te kijken, legt een aantal van de nieuwe kabinetsleden in het naar buiten komen hun mondkapje op een dienblad dat wordt opgehouden door een bediende. Voor zover ik kan zien, doen ze dat allemaal netjes zonder het mondkapje zelf aan te raken. En wat doet die bediende? Met de blote hand de mondkapjes plat drukken en tegenhouden zodat ze niet wegvliegen! Die moet mij geen boterhammen smeren, hoor …

Dinsdag 11 januari. De Hooperstraining gaat niet door, wegens ziekte van onze medecursist. Aansluiten op donderdagavond, dan maar.

Om 6u34 telefoon: de “Gerustlijn”. Mijn moeder heeft haar alarmknop gebruikt, want ze is gevallen. Meteen in de kleren, zonder eten de baan op en Jeppe moet zijn plas maar ophouden tot ..? Een bevriende fysio staat mee op de lijst van contactpersonen en woont dichterbij. Die is ons net voor. De keuken lijkt wel de scène van een horrorfilm: bloed waar je ook kijkt. Gelukkig zit mijn moeder alweer op een stoel. Weliswaar met – voor de tigste keer – een bloedneus van heb ik je daar. Op naar de Spoed, in de hoop dat ze dat bloedvat kunnen dichtschroeien. Omdat Spoed altijd z’n tijd neemt, stuur ik Manlief weer naar huis om de hond uit te laten en te eten. Dan staat er tenminste nog één op zijn benen straks.
Het bloedvat kan niet dicht gelast worden, de wond zit te diep. Neusdruppels dan maar en weer naar huis. Een volgende keer wordt de bloedneus afgekneld met een ballonnetje. De valpartij heeft een buil en verschillende blauwe plekken opgeleverd, maar verder lijkt alles nogal mee te vallen. Tot de volgende keer, denk ik dan. Maar mijn moeder is alweer haar eigen eigenwijze zelf, dus ik hou mijn lippen op elkaar.

Woensdag 12 januari begint rustig (wat heet …). Tijdens het hondenrondje dekt een dikke mist alles af, behalve het oergeluid van de misthoorns die het al sinds gisteren avond druk hebben. Tijdens de koffie een telefoontje naar mijn moeder, om te horen of ze wat geslapen heeft en om haar te overtuigen toch de huisarts te laten komen. Dat doet ze dan uiteindelijk toch maar en die is tegen de middag geweest. Bloedstaal om te zien of er geen onregelmatigheden zijn. De uitslag volgt morgen. Dan zijn we weer bij haar, mét een tuintafeltje en tuinstoeltjes om haar te depanneren tot de meubels komen op maandag (stoeltjes eind februari) én met de verkeersborden om parkeerplaats te reserveren voor de bestelwagens.

Na de middag probeer ik het een beetje rustig te houden. Om 16:30 staat er een online bijeenkomst op het programma, maar die is nog maar net begonnen of de huisarts van mijn moeder hangt aan de telefoon: slechte lab-uitslagen, dus mijn moeder moet terug binnen via spoed voor observatie.
Lang verhaal kort: tegen 23:10 zijn we terug thuis, kunnen we eten en dan gaan we maar naar bed. Bekaf …

Donderdag 13 januari en tegen 4:45 ben ik wakker en beneden. Die verrekte kaasboterham van gisteravond laat ligt nog steeds op mijn maag. Ik verschans me in ons bureau want Manlief zit in de zetel te slapen. Die verteert die commotie ook niet (meer) zo best.
Deze voormiddag moeten we de verkeersborden ophalen om parkeerruimte vrij te houden voor het ophalen van mijn moeder haar eettafel en stoelen en het leveren van haar nieuwe bed. Daarna nog in het ziekenhuis langs om te horen of ze al iets meer weten en om de opname-administratie af te werken. Deze keer gaan ze me niet liggen hebben: ik doe een boterham en een flesje water mee zodat mijn maag terug een beetje regelmaat krijgt. Maar eerst even letterlijk de mist in met Jeppe. Het arme beest snapt niet waarom we hem al een paar dagen alleen thuis laten.

In het ziekenhuis wachten enkele tegenvallers. Praktisch: er mag slechts 1 persoon 3x per week 1 uurtje langs komen. Coronatarief. Ik begrijp dat volkomen, maar op die manier vallen de aflossingsafspraken met Zoon1 ook in het water.
En als ik op de kamer kom, ligt mijn moeder aan de zuurstof en zelfs dan kan ze amper spreken en ziet ze er erg suf uit. Uit een babbel met de verpleging blijkt dat er veel vocht in/rond longen en hart blijft steken. Eten lukt niet, de bloeddruk is zo hardnekkig hoog dat er een hartklep flink aan het lekken is. Allemaal niet erg hoopgevend …

Vrijdag 14 januari. Geslapen als een blok, allebei. Zou vandaag eens een “normale” dag kunnen zijn?

Ik ga eens op de weegschaal. Tenslotte heb ik de afgelopen 3 dagen 3 maaltijden gemist. -1,5kg. Het is niet de meest ideale manier om gewicht te verliezen, maar hé! mag er ook iets positiefs uit voortkomen? Gelukkig blijft het vandaag rustig en kan ik eens op normale uren eten. Wat mijn maag blijkbaar niet meer gewend is, want ik hang de halve nacht met mijn hoofd in de wc-pot. Doe er nog maar een halve kilo af, dan.

Zaterdag 15 januari. Na het ontbijt eerst Jeppe-tijd. Dan een grote pot soep klaarmaken. Ik doe er twee mergpijpen in voor Jeppe. Hij voelt zich een beetje verwaarloosd omdat hij alleen thuis moest blijven en begint zijn frustratie uit te werken op een pakje papieren zakdoekjes. Dan gaat zo’n bot toch wat langer mee. Hoewel …

We eten wat vroeger, want ik moet op tijd in het huis van mijn moeder zijn omdat ze haar eettafel en stoelen komen ophalen. Die moeten plaats ruimen voor een bed en kleiner tafeltje. Op zo’n moment merk je pas hoe ei-vol dat huis staat. Ik ben een half uur bezig met alle tafeltjes, potjes, prullaria etc. opzij te zetten zodat ze niet sneuvelen en de mensen hun nek er niet over breken. Uiteraard moet alles achteraf ook weer op zijn plaats …

De patiënt ziet er een stuk alerter uit. Ze kan al een beetje meepraten en deelt alweer bestellingen uit als vanouds. Gelukkig beseft ze intussen volledig dat ze voor langere tijd zal opgenomen zijn en achteraf waarschijnlijk nog een tijd op revalidatie moet.

Op weg naar huis bij de visboer nog een paar lekkere palingen “gevangen”. Aan mijn versie van paling “Elvira” heb ik niet veel werk: paling in mootjes snijden en in een ovenschaal leggen, besprenkelen met whisky (niet te zuinig zijn!), zoete en pikante paprika, curry (niet te veel), peper en zout erover. Room tot de vis onder staat en 30 minuten in een voorverwarmde oven op 200°. Net de tijd om in een zetel te ploffen met een (volgens mij verdiend) aperitiefje. De laatste 10 minuutjes gaan er wat toefjes aardappelpuree mee in de oven (die verkopen ze ook bij de visboer, dus geen werk voor mij).

Zondag 16 januari. Als het aan mij ligt, doe ik niets anders dan een paar wasjes draaien en voor eten zorgen. Nog een portie soep van gisteren, home made hamburgers en kersenvlaai als toetje. Voor morgen heb ik al tomatensoep-groenten en balletjes in huis en (op vraag van de huisbaas 😉 ) voor dinsdag een pizzadeeg om zelf te beleggen.

2022 – week 1 …

Het nieuwe jaar is alweer “oud nieuws”. En hoewel de festiviteiten grotendeels samenvielen met een weekend, ben ik deze week nog flink in de war voor wat de dagen betreft. Als pensionada heb je sowieso al behoefte aan een paar routines om je week aan op te hangen, tenzij je voortdurend in een agenda kijkt. Mijn “kapstokken” waren tot hier toe: donderdag = Hooperstraining met Jeppe en vrijdag = boodschappendag voor mijn moeder.
Tot het begin van corona was dat ook de dag waarop ik mijn eigen boodschappen deed (woensdag = marktdag niet te na gesproken), maar die worden nu thuis afgeleverd. Meestal op vrijdagavond, maar als ik wat te laat ben met het doormailen van mijn lijstje kan dat wel eens een andere keer zijn, dus dat is ook geen zekerheid meer.

Het nieuwe jaar begint echter met een reeks ongewone afspraken en verschuivingen, waardoor ik me voortdurend genoodzaakt zie om te checken of ik nog wel “mee” ben. De kliko staat nog net niet op de verkeerde dag buiten. Ik moet hollen om de naar donderdag verplaatste afspraak met mijn moeder te halen. En hoewel ik heel goed weet dat het dinsdag is, ben ik maar net op tijd in de hondenschool voor Jeppe’s pedicure-afspraak vóór de les. Met een beetje geluk vallen we vanaf vandaag in de goede plooi.

Zaterdag 1 januari ben ik al goed op tijd bezig met het slopen van de kerstversiering. Normaal zou die volledig – kerstboom incluis – weer in de daarvoor bestemde kast moeten zitten tegen de tijd dat ze in Wenen uitgewalst zijn, maar halfweg trap ik een beetje op mijn adem. In de woonkamer en de hal is alles weg, maar de kerstboom in de tekenkamer houdt het vol tot zondag 2 januari. Dan ken ik echt geen genade meer. Het enige wat nu nog aan die periode herinnert, is een bloemstukje (eigenlijk een mandje met plantjes) waar nog een paar piepkleine goudkleurige bolletjes in zitten. Die mogen nog even door tot ik de plantjes buiten zet (heide, helleborus, een paar hyacintenbollen en veenbesjes).

Maandag 3 januari. Ding!!! het belletje van mijn gsm kondigt een afspraak aan. ??? Miljààr! Nog net de tijd om me om te kleden voor mijn jaarlijkse afspraak met de cardioloog! Die is normaal in oktober en dan hou ik het ook in de gaten. Maar doordat die coronagewijs opgeschoven was en ik enkel een mailtje heb gekregen met datum, uur en plaats, ben ik dat helemaal vergeten. De eerste sprint van het jaar. Het zal de laatste niet zijn …

Dinsdag 4 januari is koud, nat en winderig. Dé omstandigheden om in een oefenwei te staan met de hond. Al een geluk dat de anderen de afspraak vergeten zijn en we dus de hele tijd zelf aan het werk kunnen. Blijven we tenminste warm.

Echt geconcentreerd werken is het niet, maar trainer Kathleen gilt Jeppe over de meet. Die heeft maar één vraag in zijn hondenkopje: “Waar blijft mijn lief?“

Woensdag 5 januari is vooral memorabel omwille van de bos rode tulpen die ik te pakken krijg. Een kunststukje op zich wegens bloemenwinkels gesloten, want niet essentieel.

Donderdag 6 januari met mijn moeder op shopping tour. Het is eens wat anders dan prei, tomaten of schoenen. Het is eindelijk doorgedrongen dat boven slapen geen optie meer is. Die steile donkere trap met die verraderlijke bocht is geen route voor een 91-jarige die de afgelopen paar maanden sterk achteruit gegaan is op haar mobiliteit. Er moet dus een éénpersoonsbed komen, een klein tafeltje en 2 lichte stoeltjes. De grote tafel met 6 loodzware eiken stoelen verdwijnen volgende week. Dat is al confronterend genoeg voor zo’n menske, maar daar komt nog bij dat ze na nog geen kwart van de afstand in de meubelzaak haar rollator moet inruilen voor een rolstoel. Dat is een drama waar ze wit en grauw van wegtrekt in haar gezicht! Ik heb met haar te doen, maar ik heb zodanig mijn handen vol aan dat onwillig vehikel, mijn jas, haar nieuwe dekbed, overtrekken en hoeslakens, dat ik pas achteraf de kans krijg om haar wat te proberen opbeuren.

Vrijdag 7 januari kom ik niet verder dan een pas-afspraak bij de naaister. Mijn koopjes zijn – helemaal volgens de traditie – te lang (of ik te kort), en vermits ik die 1) niet bij mezelf kan afmeten en 2) ik geen naaimachine heb, heb ik de rok en jeans in Grauw afgeleverd. Een ritje langs de Graauwse Kreek en een kwartiertje in de ijzige wind met Jeppe en weer naar de warme huiskamer. Na de middag mijn nieuwe “hondenjas” opgehaald en om gamba’s voor ’s avonds. Een Thaise groene curry gemaakt met volkorenrijst en gamba’s in een tempurajasje. Dàt jasje valt een beetje tegen. De volgende keer moet ik maar op zoek naar een ander recept voor het beslag, want dit geeft niet wat ik er van gehoopt had.

Zaterdag 8 januari en dan zitten we datum-gewijs al in week 2, maar ik doe nog even stug door want mijn weken beginnen op maandag. Anders word ik helemaal gek.
Vandaag is eigenlijk de dag dat Manlief de hond uitlaat (of omgekeerd), maar ik heb zin in frisse lucht en Jeppe vindt het dubbel leuk als de baasjes allebei meegaan. Aan de kleur van de lucht te zien wordt het een mooie zonsopgang. Voor even moeten we Perkpolder delen met de “bouvierburen” (elk een kant van het terrein, want er is er eentje bij die niet met andere honden kan) en een bulletje. Volgens zijn vrouwtje een Frans exemplaar, maar naar mijn gevoel lijkt ie daarvoor ietsje teveel op Churchill …
Vandaag kook ik niet wegens gebrek aan inspiratie. Maar als we ons aanmelden bij Tommy’s, houdt het op met een pak friet en bijbehoren om thuis op te eten. Ik ben blijven steken in het scenario van “lunch kàn, maar om 17u naar buiten”. Wie kan er nog volgen? Vooral als je de beide kanten van de landsgrens moet in de gaten houden.

Zondag 9 januari gaat zeker geen potten breken. Op de ochtendlijke hondenwandeling na, kom ik niet buiten, denk ik. Misschien wat was opvouwen? Het strijkijzer in stelling brengen voor die paar stukken die daar op liggen wachten? Misschien. Als de dag niet te hoog is.
Ik moet trouwens nog een stuk of 20 blogjes van collega-bloggers lezen …

2021, going on 2022 …

Je ontsnapt er dezer dagen niet aan: de jaaroverzichten. In beeld, in klank, in geschreven woord, … Looking back in anger om wat niet kon of mocht, of overpeinzen wat fout ging, enthousiast om wat dan tóch goed kwam. Of gewoon in verwondering: is dat al/nog maar een jaar geleden?

Naar de radio wordt hier amper geluisterd, tv kijken we deze week alleen als we er zeker van kunnen zijn dat we niet in zo’n halsomwringende retrospectie terecht gaan komen. Dan nog liever de heruitzending van Beerschot – Anderlecht van gisteravond, al heb ik eigenlijk even weinig met Anderlecht als met Beerschot. Maar ik gun het “the Vince” dat hij eindelijk helemaal tot zijn recht komt als trainer.

In geschreven woord dan maar. Enkele medebloggers (hier en hier) hebben hun achterlicht al laten schijnen. Dan zal ik ook maar eens achterom kijken, zeker? Al was mijn eerste diensthoofd daar geen voorstander van (je weet nog wel, die van “als je teveel omkijkt naar het verleden, val je ruggelings in de toekomst”).

2021 was voor ons vooral de voortzetting van alledag. Covid heeft – op de momenten na, dat ik me in winkels waagde – verbazend weinig invloed op ons leven. En dat wordt zelfs nog minder, want sinds ik mijn boodschappen online bestel en thuis laat afleveren (scheelt een hoop gesleur, rugpijn en mondkapjesergernis), spaar ik tijd én geld. Die investeer ik met graagte op andere fronten.

Uitgaan hebben we nooit veel en/of graag gedaan. Dus wat missen we aan de (vervroegde) sluiting van café’s? Uit eten gaan we sowieso liefst ’s middags, omdat warm eten ’s avonds aanleiding geeft tot nachtelijke zure oprispingen. Ook dààr gaan we door als vanouds. Vakantie? Wij gaan per definitie op het moment en de plaats dat we zo min mogelijk mensen kunnen tegenkomen die door hun eeuwige gekwebbel de rust van de natuur verstoren en zo foto- en filmmomenten naar de kl*ten helpen.

Wat maakte 2021 dan nét iets anders? Vooreerst de vaststelling dat lontjes tegenwoordig niet krimpvast meer zijn. Ik heb nog nooit zo mijn woorden gewikt en gewogen, uit angst om een “klop op mijn bakkes” te krijgen. De ontdekking ook dat al die tinten grijs aan het verdwijnen zijn ten voordele van donkerzwart en helwit. Polarisatie is de geur van het moment. Het feit ook dat de politiek het ook niet (meer) weet en als een blinde naar een ei klopt. Al zal de struif wel altijd in hun eigen pannetje terecht komen. Maar of dat nu zo anders is dan anders?

2021 was ook voor de verandering eens nat. En dat was niet voor iedereen een even positief gegeven wat nog zwak uitgedrukt is. Zeuren over slijksporen van de hond binnenshuis doe ik niet meer in het besef dat in veel huizen in Nederland, België en Duitsland hooguit hondenpootafdrukken in het slijk staan. Binnenshuis.

Komt het door meer media-aandacht of is onze maatschappij in 2021 extreem gewelddadig geworden? Gericht geweld tegen hulpdiensten, mensen (vaak van de pers) die op klaarlichte dag op straat afgemaakt worden als slachtvee, rellen hiér, uit de hand lopende betogingen dààr, hooliganisme op het randje van moord, …

Nog 3 dagen. Hopelijk schrijven we eind 2022 niet met bloedrode inkt …

Des winters als het regent …

Of toch liever niet! Dat doet het al zo ongeveer het hele jaar.

Vandaag begint de winter en speciaal voor de gelegenheid hadden alle buiten slapende auto’s in de straat (dat zijn ze dus allemaal, behalve die van ons, die slaapt binnen) een wit korstje. De buren konden dus collectief krabben.

Zelf haalde ik ons k(n)arretje uit een garage waar het toch nog altijd +7°C was. Niet om naar het werk te rijden, maar om dat andere geluksnummer uit te laten. Jeppe heeft helemaal niks met zijn groene anorak, want als die uit de kast komt betekent dat nattigheid. Maar zijn paarse fleece … Da’s andere koek! Lekker buiten hossen zonder kou te krijgen als hij een konijn beloert. De MAX, zeg ik u!

Omdat ik intussen al een aantal vragen over hondenjasjes gekregen heb, zet ik hier een link naar het blog van The Dog Company, waar ik met Jeppe ga trainen en ook zijn “garderobe” heb samengesteld. Er staan handige tips in om een jas aan te meten en te kiezen: https://thedogcompany.nl/hoe-kies-je-de-juiste-hondenjas/

Geregeld …

… of toch niet?

Dit jaar riskeerde mijn moeder zich voor het eerst aan een energie-groepsaankoop via de provincie. Ik dus alles geregeld. Hoort ze vorige week dat ook de provincie Oost-Vlaanderen in zee gegaan is met de gefailleerde gasleverancier. Paniek. Mijn kwartje valt niet direct, ik blokkeer haar domiciliëring en wacht verder even af wat de provincie verder aanraadt te doen.

Intussen ben ik zelf een veldslag aan het leveren met onze BE ziekteverzekering.
Op 26 augustus is de vergoeding van de gehoorapparaten van Manlief goedgekeurd. Die zijn 14 september geleverd, 24 september aangerekend en betaald en de papieren voor de ziekteverzekering heb ik eigenhandig ingeleverd op het kantoor in Sint-Niklaas de e.v. vrijdag. Het is nu 14 december en ik wacht nog altijd op de terugbetaling.

Na 2 onbeantwoorde mails, tig vruchteloze pogingen om telefonisch contact te maken en een meer persoonlijke aanpak vorige week (ik stond 10 minuten vóór opening van de kantoren aan hun deur) heb ik vandaag een telefoontje gekregen.
– “Mevrouw, ik zou u terugbellen i.v.m. de levering van gehoorapparaten? Wat is er mis gegaan?”
– “Wel mevrouw, de levering is OK. De apparaten zijn OK. De factuur is OK en de betaling is OK. Het enige dat niet OK is, is het feit dat jullie niet met mijn geld over de brug komen, ondanks dat dat al in de zomer was goedgekeurd. En nu zou ik graag geld zien, vóór de feestdagen, want nu heeft het lang genoeg geduurd.”

Ze ging het nakijken en mij terug bellen. Dat is nu net gebeurd. Ze vinden de papieren niet meer. Tja, als je alles een half jaar laat slingeren, wil er wel eens iets zoek geraken. Ze heeft nu geregeld met de leverancier (daar durf ik dus niet meer binnen komen door de overlast), die gaan een duplicaat opsturen met de post, dan gaan ze mij mailen dat de postduif geland is en dan krijg ik mijn centen. Ik hoop maar dat dat duivenjong al goed in de pluimen zit, want als dat ei nog moet uitkomen … 

Er bestaat nog zoiets als email en – als ze toch per sé papier willen om verloren te leggen – dan kunnen ze dat uitprinten, maar sommige delen van de wereld zijn nog niet overgestoken naar de 21e eeuw, geloof ik. 

Tradities … (2)

Van het één komt het ander. Zat ik hier vorige keer al tussen eigen en geïmporteerde tradities gekneld (nou, ja), wat deze blogcollega vandaag uit zijn pen/toetsenbord liet vloeien bracht me een aantal voorbeelden in herinnering van hoe ver tradities zich mettertijd van hun oorsprong kunnen verwijderen. Of net niet. Omdat daarover uitweiden/uitwijden in een reactie bij hem een beetje (veel) op het kapen van zijn blog lijkt, ga ik er op eigen bodem dieper op in.

Laat ik maar beginnen met te zeggen dat ik ondanks – of net dànkzij – een vrij strenge religieuze opvoeding nog weinig binding heb met om het even welk geloof. Dat ik alleen nog in een kerk kom voor een begrafenis en dat dat dan vooral is als steunbetuiging aan de nabestaanden. Al de deugden die door geïnstitutionaliseerde religies worden gepredikt en tegelijk door hun leiders met voeten getreden, kan je ook zonder donderpreken en rituelen in de praktijk brengen.

Dit gezegd zijnde, leven we hier toch in een maatschappij die vooral/bijna uitsluitend rond de christelijke feesten georganiseerd is. En dan vind ik dat je net zo goed eens kan stilstaan bij de oorsprong. Dat je even terug moet gaan naar de essentie, vóór je je concentreert op de benefietjes die er aan vasthangen.

Zo heb ik ooit, pakweg 10-12 jaar geleden, zelf een kerststal gemaakt die geheel actueel aangekleed was met figuren die dagelijks door het journaal en in de kranten te zien waren. Vaak iconische foto’s van vluchtelingen die ik op karton en petflessen gekleefd had en die figureerden als herders, koningen en vooral: Maria, Jozef en hun pasgeboren zoon. Beelden uit de rauwe werkelijkheid van +2000 jaar na die farce waar de hele christelijke gemeenschap haar skivakanties en slemppartijen aan ophangt.

De kleinkinderen (toen 8 en 6) waren direct mee met het verhaal. Die gaven de mooiste kerstpreek die ik ooit gehoord heb. Hun ouders vonden het ook een goed idee, want “soms overdrijven we toch een beetje zonder er bij na te denken”. Mijn moeder (héél katholiek, nu ze niet meer naar de kerk kan – want die is gesloten wegens gebrek aan bezoekers – leef ik dagelijks met de schrik dat ze haar huis nog eens in de fik steekt met haar kaarsen) werd bleek, ademde diep in en barstte toen los. “Dat ik ONMIDDELLIJK die wansmakelijke rommel moest wegdoen, want hoe kan een mens nu smaak van zijn eten hebben met die foto’s ernaast?”
Tja … Ik heb haar een stoel gegeven met de rug naar de kerststal, maar alles is blijven staan!

Het andere uiterste mochten we net niét meemaken, wegens een week te vroeg. In Spanje, zoals ook dhr. Pannenkoek in zijn blogje. Het was de week vóór Pinksteren, in El Rocío. Witte huisjes, overvloedig versierd met bloemen. De luiken, deuren en hekjes nog nat van de verf. Onverharde straten, want er kwamen bijna geen auto’s, wél paarden, eventueel met koetsen erachter. Die kwamen trouwens van alle kanten tegelijk en “gaz planchée”, dus je moest wel uitkijken waar je liep. Overal lachende gezichten, gitaarroffels, luide stemmen, uitroepen van een blij weerzien.

De “hermandades” hebben allemaal een eigen herkenningskleur, is ons uitgelegd. De bollen op de hekkenpalen zijn bedekt met email in die kleur. Bij die huizen groeperen de broederschappen voor het vertrek van de processie. Twee dagen, gevuld met vrome devotie en vurige flamenco.

De zondag die daaraan vooraf gaat, is er nog een voorbereidend evenement en daar waren we wél getuige van (tenminste van een deel) ervan). Zo’n volkstoeloop is natuurlijk ook wat de kermis bij ons was/is: een gelegenheid voor jong “huwbaar” volk om elkaar te leren kennen. De meisjes worden in prachtige flamencogewaden op een feestelijk uitgedost paard gezet. De trotse vader leidt dat tweetal aan de teugel door het dorp en vooral op het dorpsplein rond. Bij elke gelegenheid die zich daartoe leent, wordt gestopt, er wordt muziek gemaakt, gedanst en gezongen en – uiteraard – een rondje gedronken. Elke “hermandada” kiest haar maagd, die de volgende week zo dicht mogelijk in de buurt van het beeld van Maria aan de processie deelneemt.

Tussen bijna hysterische devotie en een totaal gebrek aan inlevingsvermogen vult het jaar zich wereldwijd met speciale gelegenheden die vroeger “feesten” waren, zodat men op die éne dag eens de armoe van de rest van het jaar kon vergeten. Zoals “vasten” en “vlees derven” een verheerlijking was van het feit dat de mensen bijna omkwamen van de honger. Zoals het eten van varkensvlees “onrein” is in warme landen, omdat men – bij gebrek aan koelkasten in de woestijn – destijds voedselvergiftigingen door het snel bederven van varkensvlees wilde voorkomen. En zo kan je nog dagen doorgaan met voorbeelden van regels en tradities waarvan nu de oorsprong totaal niet meer te bedenken is …

Tradities …

OK, tradities zijn er om in ere te houden (voor wie daar behoefte aan heeft / gevoelig voor is).

Als iemand aan “onze” tradities wil raken omdat hij/zij er een ongelukkig gevoel bij krijgt (ja, de pietenkwestie), dan staan we op hoge poten om ons recht op die traditie op te eisen. Ik laat in het midden of dat terecht is of niet, of we met elkaar wat rekening kunnen houden of niet. Die discussie hebben we al vaker gehad dan me lief is.

Er zijn er ook die “onze cultuur” te vuur en te zwaard willen verdedigen tegen gebruiken en gewoonten van mensen die intussen al een aantal generaties hier leven en vaak beter ingeburgerd zijn dan het “eigen volk”. Die zelfverklaarde cultuurridders voelen zich bedreigd, terecht of niet. Al heb ik vaak mijn vragen bij wat zij dan weten over hun eigen cultuur. Een aantal jaren geleden voerde Nederland een soort inburgeringsexamen in voor kandidaat-nieuwe-burgers. Ik kom nogal op NL fora en voor de grap gingen we allemaal eens de vragen oplossen. Meestal eindigde ik met een straat voorsprong op de “échte” Nederlanders. En in Vlaanderen (of eender waar) zal het niet anders zijn. Kijk maar eens een keer naar kwissen over algemene kennis op tv. Ténenkrómmend!!!

Maar wat ík véél bedreigender vind voor onze eigenheid (als die dan toch moet verdedigd worden) is het invoeren van tradities waar wij helemaal niets mee hebben, die helemaal niet in onze geschiedenis passen en zuiver commerciële doelen dienen. Zoals daar zijn: Valentijn (heeft geen enkel raakvlak met onze cultuur), Halloween (idem) en nu wordt ons links en rechts (vlak vóór de zwelgpartijen van Kerst en Oud en Nieuw) een nieuwe vreemde eend (of in dit geval een kalkoen) door de strot geduwd. Ik kreeg eergister de nieuwe Margriet in handen en daar waren ze van de eerste tot de laatste bladzijde in de ban van “dankbaar zijn”, gevulde kalkoen, met de hele familie rond de tafel, pakjes uitdelen. Hier hebben we toch Pakjesavond? Nou ja, kan je de niet-welkome pakjes van Thanksgiving doorgeven aan de volgende ongelukkige. Dat is ook iets om dankbaar voor te zijn …

Toeval of niet: het past weer helemaal in het hoekje “zullen we de VS maar nog wat vaker kritiekloos naäpen?”

Als je het over cultuurbezoedeling wil hebben …

Terug op het vertrouwde nest …

We zijn weer thuis van Texel sinds donderdag avond, maar ik had nog niet eerder tijd om aan de pc te gaan zitten. We hadden een heerlijk huisje: alles erop en eraan en met een wijds uitzicht. Een super-de-luxe vogelkijkhut, zeg maar, verwarmd, koffie of thee met koekje bij de hand, comfortabele bank. Maar in 2 weken hadden we zegge en schrijve 3 uur aan één gesloten mooi weer. Afgelopen donderdag ochtend. De eerste week wisselden regen en buien elkaar af. In week 2 kon de steeds aanwezige mist niet goed besluiten of hij ging uitmiezeren of optrekken. Meestal het eerste, dus keken we uit op 100 tinten grijs. Alleen het tussenliggende weekend bracht afwisseling met 7 Bft. De golven sloegen stuk tegen de voet van het duin. Wég strand.

Gelukkig was mijn wandeling met gids van dinsdag naar donderdag verplaatst, heb ik dàt toch nog mooi meegepikt. Veel gezien, lekker wandelen van 9 tot 12. Om 8u30 trok de mist plots op en hij was terug tegen 13u. Toen kwam het berichtje van ons favo restaurantje dat de reservering voor ’s avonds werd geannuleerd wegens ziekte van de gastvrouw en de kok.

We hebben heel even naar elkaar gekeken en zijn gelijk als gekken beginnen pakken en opruimen (moesten we toch die namiddag doen) en zijn naar de boot gereden. Anders moesten we die avond nog op zoek naar iets te eten, waren we veroordeeld tot tv-kijken wegens boeken en laptop ingepakt en dan weet ik hoe dat eindigt: mekaar gek zeuren tot het tijd is om te gaan slapen (wat niet lukt) en de volgende ochtend met hoofdpijn op de terugweg.

We waren net te laat voor de boot van 15u. Nog even tot bij de Petten gereden (natuurreservaatje) en eindelijk – na 2 weken vergeefs zoeken – de zwarte ibis gezien die daar al een maand rondspookt. Manlief kreeg bijna een rolberoerte, want we konden niet bij de fototoestellen … Om 20u30 waren we thuis.

Gisteren de boodschappen voor mijn moeder gedaan i.p.v. vandaag. Onze boodschappen laat ik tegenwoordig thuis brengen (behalve van slager en bakker). Hoef ik niet meer naar Hulst (hier in het dorp kom ik niet meer in de super, tenzij het écht niet anders kan), blijf ik tussen het volk uit en hoef ik er ook niet meer mee te sleuren.
Blijft nog wat wasgoed weg te werken en we zijn weer terug bij “normaal”.

De volgende dagen komen er vast nog wel wat foto’s (schone wolken zijn ook niet mis) en een iets uitgebreider vakantieverslagje. Nu eerst de laatste getuigen van de vakantie wegwerken en de geleverde boodschappen wegschikken, was opvouwen, strijk in de mand voor de strijkdienst, achterstallige blogjes lezen (we hadden daar geen wifi en om zoveel op de tablet te lezen is te vermoeiend voor de ogen).