We zijn alweer twee weken thuis uit vakantie. Twee weken die naast druk ook tropisch warm waren (vooral de laatste, dan).
Twee weken waarin we wel vaker tegen elkaar gezegd hebben dat wat we vooral op de Wadden zoeken, in feite grotendeels op onze huidige drempel ligt. De rust, de nabijheid van de natuur en het water… OK, geen vogelboulevard zoals op Texel, maar dan ook niet de horden toeristen die nu het eiland onveilig maken. Het besef dat die paar kampeerders in Hengstdijk (gelukkig) niet op kunnen tegen de bootladingen volk die vanaf nu van de Texelstroom en de Dokter Rademakers rollen.
Alles is gelopen zoals het moest. Het beste hebben we gekregen en de rest kunnen we nog altijd in een vakantie stoppen. Al ga ik er de volgende keer beter op letten dat de lange weekends van Hemelvaart en Pinksteren er niet meer in vallen, want het was er nù al erg druk.
De buren hebben de brievenbus leeg gemaakt, de bloemen water gegeven en de kliko naar buiten gereden. Afgelopen woensdag zijn ze op de koffie – en vooral op iets frisser – geweest om eens beter kennis te maken. Het was een gezellige boel. We zijn goed terecht gekomen.
De volgende week – hoop ik – worden de omheining en één van de tuinhuisjes gesloopt en vervangen. Manlief heeft de overdaad aan te smalle, onbegaanbare paadjes gereduceerd zodat er nu één pad richting kliko’s loopt, geflankeerd door twee borders van een meer gangbare omvang. Met een beetje geluk kunnen de tegels nog vóór de winter vervangen worden. Anders wordt dat een project voor volgend voorjaar.
Inmiddels hebben we ook de eerste (privé)les in de hondenschool gehad. De hondjes mogen oefenen en de baasjes krijgen huiswerk mee. 🙂
De eerste opdracht was om een videoportret van hondlief te maken dat ook een beetje illustreert wat je graag gecorrigeerd wil zien of waar je een oplossing voor wil vinden.
We zijn alvast met een 10/10 begonnen:
Jeppe kan écht wel mooi aan de voet lopen, maar als zijn neus in een reukje valt, is hij pleite. Op de vlakte bij het haventje is dat nog niet zo’n probleem, maar met een neus vol fazant, haas of patrijs merkt het ventje niet meer dat hij de rijbaan op rent en dat daar dan af en toe ook nog wel eens verkeer kan zijn. En waar ik misschien nog méér mee zit: dat het geen fazant, haas of patrijs is (die laat hij toch ontsnappen), maar iemand’s kat. Want die gaat dat niét meer doorvertellen!
Vervolg op 10 juli als we de eerste groepsles hebben.
En bij het begin van de zomer hoort ook een nieuwe header: ik krijg maar niet genoeg van het zien van die blonde akkers vol wiegend koren. De gerst wordt nu binnen gehaald. (Ik kan het niet helpen dat ik me dan afvraag hoeveel frisse pintjes daar staan te groeien… 😉 )
