Ik had al eerder gemeld dat we met onze woef naar een school voor viervoeters zouden gaan om er toch een paar elementaire kunstjes in te krijgen, zoals daar zijn: komen als daarom gevraagd wordt (en wel direct en niet na een halfuurke), aan de lijn lopen zonder mij over het asfalt te sleuren als een natte dweil en onaangelijnd wandelen zonder voor een halfuur of langer in de manshoge maïs te verdwijnen, … Meer moet dat voor ons niet zijn. We verwachten verder geen circusnummers zoals stokken of ballen apporteren, zijn eetbak in de juiste la van de vaatwasser deponeren of zijn deken in de wasmachine steken en daarna op de waslijn hangen. Wij zijn echt niet moeilijk als het daar op aan komt.
Maar zoals zo vaak bij ons waren er weer omstandigheden die zo nodig moesten samenlopen. Alsof er geen plaats genoeg was om enige afstand te houden.
Jeppe was uit vakantie gekomen met ontstoken anaalklieren. Die werden door Inge van Sine cura vakkundig uitgeknepen (auch!!! en stinken!!!) en we werden wandelen gestuurd met een voorraad pillekes, poederkes, gellekes en siroopkes voor ruim een week. Toen die voorraad op was leek het erop dat Jeppe van zijn zere poep verlost was. Het ging een dag of 10 goed, maar toen begon de miserie opnieuw, dus groot overleg met Inge en het besluit om die totaal overbodige klieren maar meteen naar de afvalbak te verwijzen. Afspraak voor de ingreep: vrijdag. Afspraak voor de eerste echte les: maandag. Allez, vooruit! Qua timing zitten we weer heel goed!
Nu moet ik eerst even uitleggen waar het struikelblok juist zit bij de combi operatie/hondenschool. Op school werken we dus met klikkertraining. Die klikker is in feite (en hier citeer ik zowat letterlijk coach Kathleen van The Dog Company ) de hond zijn bankrekening. Elke klik is een storting op die rekening en of die nu terecht is of niet: Woef mag “geld” van zijn rekening halen zolang er krediet op staat.
Dat betekent dus dat die hond een snoepje mag komen halen voor elke klik, zelfs al de baas een tic heeft en van pure zenuwen voortdurend met die klikker zit te spelen alsof het een bic is. Áls die hond überhaupt nog eten van je wil aannemen…
Jeppe had tijdens zijn behandelingen al in de gaten gekregen dat “eten” weliswaar een flinke portie lekkers betekent, maar dat daar dan een halve apotheek brol achteraan kwam, dus veel animo was er al niet meer als ik zijn bak klaar zette. Het vertrouwen werd nog verder geschonden toen ik hem alive and (more or less) kicking achterliet bij de dierenarts en hij daar een paar uur later wakker werd met een wreed kaalgeschoren en zere poep met draadjes in. Om van die stijve billen nog te zwijgen.
We begonnen dus al met een flinke achterstand. Toen de eerste oefening dan ook nog een flinke portie nijdige klikgeluiden bleek te bevatten, was voor hem de kous af. Hij ging liggen en begon in stilte het woord “spijbelen” te spellen.
Dinsdag en woensdag verliepen zonder één klik, want eerst moest ons beest overtuigd worden om zijn hongerstaking stop te zetten. Ik verzeker u: een hond die zich wél een pil laat opsolferen, maar in de mot heeft dat die pil alleen nà het eten kan en die dus weigert te eten, daar heb je een ferm vraagstuk aan!
Op donderdag begon zijn maag toch harder te praten dan zijn stijfkop en dus kwam hij vragen of hij alstublief ontbijt op bed kon krijgen. De bak ging op de gewone plaats (zég, wat denkt dat beest met zijn kapsones?) maar de eerste stukjes werden toch als teaser tot aan de zetel geleverd. Opeens waren die billen niet meer stijf en trokken die hechtingen niet meer tegen. Hij stond met zijn kop in zijn eetbak nog voor ik mijn rug kon rechten.
En toen bedacht ik dat zoveel gretigheid wel opgewassen moest zijn tegen zo’n stomme klik, als hij maar voldoende beloften inhoudt. Dus ter introductie van de klikker in onze communicatie werd het avondeten geserveerd, niet na een kristallen belgeluid, maar na een metalen “klík”. En het werkte!
Vrijdag kon ik dus voor het eerst aan de echte huistaak beginnen. Op één knie gaan zitten (zwaarste deel van de oefening), favorieten snoepje van de hond in je vuist op je andere knie. De hond wil natuurlijk onmiddellijk dat snoepje bemachtigen en begint te duwen, klauwen, krabben, janken, hijgen, bijten en kwijlen tot je onder zit. Maar je houdt dapper vol en de vuist gesloten. Pas als de hond denkt: “fret het dan zelf op, trut” en zijn pogingen staakt, mag je klikken en de vuist openen. De hond krijgt zijn snoepje nu toch, hoewel hij het niet meer verwachtte. En dat x …10, 20, … tot Pavlov het geluid en de smaak in één begrip heeft verpakt.
Tot dusver de theorie. Want wat moet je als je hond bij de eerste gereedste klik van het schrikken in de gordijnen klimt? Donder: no problem voor Jeppe. Schoten van een jachtgeweer? Zijn eerste reactie in Kruibeke was naar de omheining spurten en de jagers uitmaken voor rotte vis (míjn hond! míjn kampioen!). Vuurwerk? Heft hij geeneens zijn kop voor op. Maar een scheet van een vlieg jaagt hem de stuipen op het lijf en die klikker, die zou hij nog het liefst in een diep gat in de grond stoppen.
Ik heb de raad van Kathleen gevolgd en er een handdoek als knaldemper rond gedaan. Later de handdoek weggelaten en mijn hand achter mijn rug gehouden om te klikkeren. En nu zijn we zover dat hij zijn mond niet meer wil opendoen om iets te eten of te snoepen zonder dat rotgeluid .
Nog 6 lessen…
Sinds vanmorgen zijn we mobiel bereikbaar via T-Mobile, mét behoud van nummer, aan minder dan de helft van de prijs. Zónder BSN-nummer en de geldigheid van de bankkaart werd gewoon gecheckt door € 0,1 te pinnen. 
