Beren op de weg …

Goh, ik loop achter met lezen! En nog meer met schrijven. Maar naast de “gewone” besognes, ben ik net druk geweest met een dringende operatie. Er lag boven een teddybeer met een liesbreuk. Die heb ik met spoed geopereerd. Hij zit nu op recovery in het gezelschap van zijn maatje. Lekker in het zonnetje achter glas. Wuiven naar passerende kindjes die een luchtje scheppen.
Maar geen nood: de beertjes zijn veilig voor de BERENJACHT. Ze worden enkel geteld, niet geschoten.

Berenjacht is een initiatief dat je kan volgen en waar je je bij kan aansluiten via Berenjacht.nl voor Nederland. Ik vind niet direct een link voor België, maar daar is het initiatief ook al bekend, naar het schijnt.

COVID 19

Ik (via hun eigen FB-link) aan het Crisiscentrum / Centre de Crise op 21 maart:

Ik woon in Zeeuws-Vlaanderen. Mijn moeder (bijna 90) woont in Sint-Niklaas, net over de grens. Zij is van mij afhankelijk voor boodschappen en hulp bij verzorging. Volgens wat ik uit de laatste berichten begrijp, mag ik enkel naar haar toe als ik een verklaring kan voorleggen van een ziekenhuis of zo. Maar zij ligt niet in een ziekenhuis, zij is in haar eigen huis. Ik zoek al de hele tijd naar duidelijke info, maar ik word van de ene rommelige site naar de andere gestuurd. Kan iemand me eindelijk eens zeggen hoe het zit?
Crisiscentrum / Centre de Crise aan mij, vandaag:

Dag C. , het is mogelijk de grens over te steken voor het verlenen van hulp aan personen die hier nood aan hebben.
Ik aan Crisiscentrum / Centre de Crise:

Ja, maar volgens de grensbewaking moet ik daarvoor een “certificaat om de grens over te steken voor mantelzorg” bij hebben. Ben vanmorgen naar de grens gereden en een bereidwillige agente heeft mij een vergelijkbaar certificaat gegeven als voorbeeld (voor het over de grens halen van een familielid). Maar ik moest het juiste zoeken op de website https://www.info-coronavirus.be/nl/ . Ben ik intussen al een paar uur mee bezig. Naar het 0800-nummer op de site gebeld: die vinden het ook niet. Die geven het nummer van BUZA waar ik terug doorverwezen wordt naar het nummer 02/5064711 (BIZA). Die zeggen dat ik daarvoor naar het 0800-nummer moet bellen, wat ik net nog eens geprobeerd heb. Daar wordt ik doorverwezen naar … de website van BUZA en dan wordt er ingehaakt.
Crisiscentrum / Centre de Crise aan mij:

Dag C., je mag nog steeds de grens over voor noodzakelijke verplaatsingen, zoals het helpen van zorgbehoevenden. Het vignet in kwestie is enkel voor mensen die werken in de essentiële sectoren, niet voor personen die hun ouders gaan verzorgen. Je mag echter nog steeds de grens oversteken, maar hebt hier geen vignet voor nodig. Eventueel kan je de huisarts van je moeder vragen een attest op te stellen waarop staat dat ze zorg nodig heeft.

 

Attest dat ik dus al een paar dagen mee heb in de auto en telkens getoond/vernoemd heb …            

’t Is maar dat lotgenoten die hier komen lezen het nu weten…

In o kot ..!

Ziezo. Ons moeder kan even vooruit met haar boodschappen.

Was op de parking van het shopping center wel bijna aan het vechten met een klerewijf dat mij aanschoot. Ik stond mijn moeder haar (beperkte!) boodschappen in te laden, maar ja, er hangt een NL nummerplaat op mijn auto, he? Schiet die trut mij aan “dat het een schande is dat die klote-ollanders in België alles komen opkopen“. Een hele tirade vanachter haar overvolle winkelwagentje, waar ik intussen veel verpakkingen van ’t zelfde in zag liggen (lees= hamsterwaar). Een security-man kwam al wat dichterbij om eventueel in te grijpen indien nodig. Heel vriendelijk, maar die mens kent mij nog niet, he.

Ik liet haar uitrazen en toen haalde ik het allerplatste Sint-Niklase dialect boven dat ik kon produceren en ik liet mij eens goed gaan. “Awaal, madam. Wittegij wadagge moet doen? O moeien mé o eigen amsterkeir of in o kot blijven, gelijk da ons Maggie gezeed ee! Ik kom hiélemol vanuit olland (ze kan maar denken dat ik ergens in Groningen woon of zo 😉 ) om mijn moeder heur commisies te doen omdat die vuile vlomsblokkers mé ulder groète muil giénen tijd hemmen om ies een commissie te doen veur een oud mens”

Zij weg op hoge poten. Die security-gast en ik in een deuk van ’t lachen. “Die kauwt daar in ’t weekend nog op”, zei hij. En ik dacht: “Dan heeft ze geluk dat ze haar tanden nog heeft”.

Terug over de grens heb ik “in olland” mijn boodschappen gedaan. Op de parking: zo’n 60-65% Belgische wagens waar hoog geladen winkelwagentjes in overgeladen werden. Binnen: veel lege schappen. Ik heb er het mijne van gedacht …

Voortijdig einde …

Ik had vorige week net een nieuwe pagina aangemaakt onder “Vakanties dicht bij de natuur”. Texel maart 2020. We keken namelijk al van vóór de Kerst uit naar deze veertiendaagse en op het moment van vertrek was het eigenlijk zowel in de media als bij de nationale en plaatselijke overheden nog een redelijke ver-van-mijn-bed-show. Handen wassen, in de vouw van je arm niezen en hoesten en elkaar niet om de hals vliegen waren zo ongeveer de enige zaken waar we aan moesten denken.

Exact een week later zijn de straten uitgestorven, de winkels leeggeroofd door hamsters, de horeca wacht achter gesloten deuren op het keren van het tij en de vereniging van Texelse huisartsen deed gisteren namiddag via alle denkbare kanalen een oproep aan hotels en verhuurders van vakantiehuisjes om alle reservaties voor de komende weken (maanden?) op te zeggen. Enerzijds heeft het eiland een overwegend kwetsbare bevolking en anderzijds zijn de middelen op een eiland per definitie beperkt. Als die dan nog aangesproken worden door toeristen, wordt de spoeling wel erg dun.

Dàt – en het feit dat ik me al een dag of wat afvroeg of mijn niesbuien wel écht aan hooikoorts te wijten waren – deed ons besluiten per direct alles in te pakken en de (voor)laatste boot naar de wal te halen. De verhuurfirma had alle begrip, er gaat bekeken worden of er nog iets met (een deel van) de huur van de tweede week kan gedaan worden, al kan me dat geen mallemoer schelen.

Hier thuis moet ik ook nog met een andere vraag rekening houden: wat als België en/of Nederland overgaan tot een lock down? Ik woon niet zo ver van mijn moeder, maar er zit wel een landsgrens tussen. Ze is 90, woont nog alleen, maakt zich intussen toch ook zorgen over de toestand, maar heeft geen juiste perceptie van het  probleem. Wat blijkbaar bij de meeste mensen van die generatie het geval is, voortgaande op het berichtje van blogcollega Menck. Zij noch ik hebben broers of zussen, dus ook qua hulp is de spoeling dun. Ik hou mijn hart vast voor het moment dat ik via internet boodschappen voor haar moet bestellen en laten leveren. Diepvriesboontjes van Colruyt, afbakbroodjes van Aldi, groenten en fruit van Delhaize en -oh, ja – “Becel uit Olland, want die smaakt beter dan de Belgische” … Yeah, right …

Kwebbels …

Vanmorgen neem ik Manlief’s ochtendbeurt over om met Jeppe naar Perkpolder te gaan wandelen. Morgen ben ik al vroeg op de baan. Dan komt het er niet van vóór de middag.

Het is er druk. Héél druk. En lawaaierig!

Een torenvalkje, een vaste begeleider sinds 3 jaar nu, hangt zijn schietgebedjes op te zeggen boven het grasland en later naast ons boven de dijkflank. Tot drie keer toe gooit hij zich vlakbij in het gras om een onzichtbaar vroeg insectje te verschalken. Even pikken en slikken en weer aan het werk!

Intussen is een veldleeuwerik hoog van zijn toren aan het blazen, zoals hij eigenlijk al een paar weken doet. Alsof stijgen nog niet adembenemend genoeg is, rrratelt hij onderwijl een rrritselend rrriedeltje waar de grootste zuurpruim vrolijk van wordt.

Het groepje graspiepers, dat hier al een winter lang rondhangt, vormt op de grond een iets bescheidener backgroundkoortje. De leeuwerik is gewoon niet te overstemmen!

In de sloot zie ik bijna uitsluitend mannetjes wilde eenden. Het vrouwvolk zit waarschijnlijk al op de kluts. De bergeenden zitten net te ver weg om de geslachten te kunnen onderscheiden. Ik tel er negen.

Wat er juist voor opschudding zorgt achteraan op de akker, ik zie het niet maar opeens gaan 16 wulpen verschrikt op de wieken. Hun melancholieke “wuuliép” vervliegt in de lentewind.
Met veel meer misbaar gaat ook een bende van ruim 30 scholeksters op de wieken. “Tepiét-tepiét-tepiét”
De kleine zilverreiger -hij zit hier onderhand een week of 3-4- kan het niet aan zijn hart komen. Hij heeft zijn volle aandacht bij de plassen die op de akkers staan. Ondanks al dat slijk schittert hij witter-dan-wit in de voorjaarszon.

En het eerste kievietsei … Dat ligt ergens in Gelderland. Bruchem is het kraamadres, geloof ik …

Achter de feiten aanhollen …

Ik vermeldde het al eerder: ik hol een beetje achter de feiten aan. Een onvoorziene uitwas van een engagement zorgde ervoor dat ik op eigen terrein, terrein verloor. Maar ik geloof dat ik é.e.a. eindelijk in de vingers krijg en dus komt er weer wat tijd vrij om mijn blogjes draaiende te houden.

Op mijn fotoblogje vulde ik net 7 januari en 11 januari aan. Voor het eerste moest ik op tijd uit bed en de kou in. Maar dat had ik er dik voor over, want de beloning was navenant. Het tweede werd vooral een natte bedoening, maar zo was deze niet-winter nu eenmaal.

De eerstvolgende keer dat ik mr. Nikon uitliet, was vorige week dinsdag. Een beetje in opdracht van mijn nieuwe “job”, maar vooral in het gezelschap Kleindochter, die -net als ik trouwens- voor het eerst naar een carnavalstoet ging kijken. De vorige dagen had de wind er voor gezorgd dat de grote praalwagens binnen moesten blijven. Het werd spannend, zowel voor de carnavalisten als voor ons, want de dinsdag begon nog stormachtig. Maar net vóór de middag kwam het verlossende woord: GO! De wind was wat in kracht afgenomen, de zon kwam er zelfs door en hield het een halve stoet vol. Daarna zag ik achter de aanrollende praalwagens de lucht betrekken. Er kwamen zelfs erg dreigende wolken plaats vatten in het decor. Maar de eerste druppels vielen pas toen de laatste groep voorbij was.

Wijle blij en vooral: blauw van de kou naar huis, naar de warme chocomelk. Met nog een uur of 3 file in het verschiet …

Snel! Ze is er …!

Al merk je er voorlopig nog niet veel van. Maar de metereologische lente is echt begonnen. Ze gaat zelfs al meteen live

Een kort berichtje, maar ik hoop dat ik binnenkort weer wat meer op mijn eigen blogje(s) bezig kan zijn. Ik heb de techniciteiten van nieuwsbrief en website van onze dorpsraad (bijna volledig) onder de knie en dat werkt rapper.

 

Tot dan: geniet van die paar zonnestralen die af en toe komen aangewaaid!