Us ben zunig …

Met al die keukengedachten aan vroeger word ik nog melancholiek, want was vroeger niet altijd alles beter? Het zal eerder een kwestie van selectief geheugen zijn, want we herinneren ons graag de leuke dingen. Wat daar niet tussen hoort, is de moeite van het onthouden niet waard.

Dus hebben we zo af en toe eens een schop tegen ons achterste nodig om niet helemaal en zonder omkijken te verzwelgen in gemakzuchtig comfort en onverantwoorde weelde. Wie stelt zich nog vragen bij een volledig verwarmd huis als iedereen op een kluitje voor de tv zit?

Zelfs de hond moet zich nu maar eens gaan aanpassen aan de huizenhoog gestegen energiekosten. De zomer is al zo lang geleden dat we al aan de volgende beginnen te denken, dus nee ventje, de deuren gaan toe. Als ge buiten moet zijn, dan roept ge. En als de baas in het kantoor zit en de vrouw in de woonkamer, dan kiest ge en ge houdt er u aan. Geen openstaande binnendeuren. Ik stook verdorie niet voor de mussen!

Zolang het ’s morgens nog langer donker blijft (al zie je al “beterschap”) en ’s avonds nog vroeger donker wordt (vooral bij weer dat het bekijken niet waard is) gaan de rolluiken dicht. Dat is hier in de buurt niet zo algemeen, want met de gordijnen wijd open en de sfeerverlichting aan kunnen de buren nog wat interieurideetjes opdoen. Maar wij gaan er van uit dat ze daarvoor maar naar “vt-wonen/verliefd op je eigen huis” moeten kijken. Luiken dicht = warmte binnen houden.

Ja, we hebben – speciaal om de Premier League te kunnen blijven volgen – een slimme tv gekocht en die verbruikt stroom. De stroom die anders opging aan 2 pc-schermen, die nu dus uit staan. Een mens moet toch wàt?
Aan de lagere thermostaatstand zijn we ook al gewend geraakt, temeer daar we ons (met de nodige scepsis, het dient gezegd) bekeerd hebben tot een paar sets radiatorventilatoren. Die draaien enkel als de verklikker die er op zit een temperatuurstijging in de platen/buizen van de radiator detecteren. Geruisloos nog wel! Zodoende wordt de warme lucht beter verspreid en warmt de kamer beter op. Zo staat het op de reklamefolder.

En dus nu ook hier, want warempel: het werkt. En het werkt goed. Mijn zetel staat aan de vensterkant, en dus voelde ik ondanks het dubbel glas toch altijd een frisse tocht langs het raam naar beneden komen. Stijve nek en schouder, dus dekentje om onder te kruipen (ook gezellig, hoor!). Dat dekentje kan nu regelmatig aan de kant, want nu stroomt die warme lucht langs mijn zij en krijg ik “vapeurkes”. Al kan dat ook te maken hebben met het verloop van de wedstrijd, natuurlijk.

Ouderwetse gezelligheid dus, samen voor tv, supporterend voor Mancity of Leicester of razend op alweer zo’n sufferd van een arbiter die het reglement niet kent. Wél oppassen dat de koffie niet om gaat of de hond de kans krijgt om de -even ouderwetse – broodpudding te jatten (dat recept heb ik gisteren na jàààren weer boven gehaald, tot grote tevredenheid).

En zo zijn we terug in de keuken …

“Edde weer spruiten gêten?”…

Het was vroeger de standaardvraag als iemand niet luisterde naar wat er gezegd werd. Ik heb me een tijd verdiept in de vermeende invloed van spruiten op het menselijk gehoor, maar die studie is afgebroken wegens het uitblijven van enig spoor van verband.

Vanmiddag hebben we spruiten gegeten. Gestoofd in varkensrilettes, met alleen wat peper, zout en nootmuskaat. Dat is bij ons geen rariteit, Manlief en ik zijn er allebei niet vies van. Jammer genoeg zijn er nogal wat mensen die er wél vies van zijn en om hen ter wille te zijn, wordt de smaak van deze wintergroente nu dusdanig genetisch verminkt dat de échte liefhebber op zijn honger blijft zitten. Spruiten smaken niet meer naar spruiten, aardappels “bloemen” niet meer, voor een lekkere bak/kookappel moet je ver zoeken want goudrenetten zijn een schaars goed geworden.

Alleen al bij de naam “goudrenette” komen de herinneringen boven aan winteravonden bij mijn grootouders. De voeten bij het “bolleke” van de Leuvense stoof en in het oventje een heerlijke appel, het zieltje er uit geboord, in “kont en mond” een kluit boter en er tussenin goed veel bruine suiker. Een stuk bakpapier (of soms bruin inpakpapier) errond, dichtgebonden met zo’n rood/wit touwtje en dan in spanning wachten tot de zoete geur het langverwachte moment van heerlijkheid aankondigde … Laat de wind dan buiten maar tekeer gaan!

Wij hebben geen Leuvense stoof, maar als ik ergens “op den boer” toch nog fatsoenlijke renettes te pakken krijg begin ik zieltjes uit te boren, monden en konten wellustig vol boter te stoppen en in de plaats van het verloren gegane zieltje komt bruine suiker. Die moet ik in België kopen want hier in Nederland hebben ze geen “échte” bruine suiker, die van Graeffe, waar ik vroeger “die van Giraffe” tegen zei. Ik mis soms nog het bruin papier en het koordje, maar dat durf ik niet in mijn oven. Ik zou zomaar eens het kot in de fik kunnen steken. In de plaats maak ik nu ook soms een soort sleetjes van bladerdeeg waar ik halve maantjes appel op schik met een snuifje kaneel (niet teveel want dat zou zonde zijn van de appel) en na het bakken smeer ik een beetje kweeperengelei op het nog hete gebakje. Een appelmeisje noemen ze dat hier, of een appelslof.

Ook op keukengebied integreren wij nog altijd verder. Het moeten niet altijd bitterballen zijn …

We wish you …

Lichtjes …

Ik loop met alles achter, omdat ik gewoon niet in de sfeer kon komen. Ik heb er exact een week over gedaan om de kerstboom op te zetten en nog wat andere versiering aan te brengen. Overal kon je armen en benen breken over dozen met kerstballen, kerststallen, verlichting en ander fraais.

Ik weet pas sinds afgelopen donderdag – en dan nog van moétes, want mijn bestellingen moesten binnen – wat ik met de feestdagen ga klaarmaken. Waar is de tijd dat mijn boodschappenlijstjes en briefjes met bestellingen al klaar lagen vóór de sint gepasseerd was? Nu zijn we al allebei aan het uitkijken naar de eerste dag nà al die drukte. Kerstboom en co weer in de kast achter ons bed, op zoek naar het eerste boeket tulpen, speuren in het gazon of de sneeuw- en lenteklokjes al “boven” staan, …

Tussen al die drukte ook nog zelf drukte er bij gemaakt, want ik wil de website van de dorpsraad upgraden, maar niet vóór ik een backup gemaakt heb van 5 jaar noest werk. Daarvoor heb ik meer ruimte nodig op de server, dus daar moet ik nu eens achteraan. Tegen 1 januari moet de nieuwe nieuwsbrief de deur uit. En op 6 januari moet het feestprogramma voor “Klôôster zingt” aangekondigd en voorbereid worden, zodat we onze gasten kunnen trakteren op 3 i.p.v. 2 uur muziek en mee-zang.

Toch nog wat kunnen experimenteren met “overschotjes” voor de sfeerverlichting in de hal: een tinnen soepterrine van mijn moeder waar ik door het jaar geen blijf mee weet (de soepterrine, that is), twee cilinders kerstballen, en een namaak “gouden” tak in een vaas die we van een collega kregen bij ons huwelijk: een echte Val Saint-Lambert, maar een modern design. Daarachter een ingekleurde ets van een vriend van mijn vader, een Gentenaar (Gilbert Van Geert), dus hoe kan het anders dan over de Gentse Feesten gaan? Een beetje off season, maar toch ook feest. Kon spijtig genoeg die hoek van de trap niet de foto uit weghalen …

Nóg stoofhout …

Wat vindt u de belangrijkste gebeurtenis, evolutie of trend van het voorbije jaar?

Decennia lang hebben (groot)machten gedacht dat ze hun ruzies wel straffeloos konden uitvechten in de 3de Wereld, zonder dat dat aan het eigen vel bleef plakken. Die tijd lijkt nu voorbij. Als er in Moskou of Peking eentje met zijn verkeerde been uit bed stapt, zullen ze dat in Londen, Washington of Tudderewutte ook geweten hebben. Terecht, maar dan moeten ze eerst in Tudderewutte navragen of wij dat zien zitten. If not, no go!!!

De Arabische wereld begint zich te manifesteren als niet meer te negeren. Ze tonen op vele vlakken dat ze even sterk zijn in het omkopen als de Westerse politiekers. En zeggen dat we dat allemaal zélf financieren als we gaan tanken …

Over de grote woorden en kleine inspanningen rond milieu en klimaat wil ik het niet meer hebben. Dat zijn geen trends van dit jaar, dat is al zo lang bezig en het schiet geen meter op.

Wat vindt u het beste en wat het slechtste radio- en/of tv-programma van 2022?

De radio staat bij mij alleen op in de auto, op het moment dat het nieuws begint. Daarna gaat de knop weer om. Thuis heeft hij al in geen jaren gespeeld. Gevolg: wij kennen geen enkel muzieknummer van de laatste – pakvast – 10 jaar en vraag niet naar de uitvoerders, want daar hebben wij nog nooit van gehoord. Een gemis? Neuhhh.

De tv staat hier ’s avonds in de winter wel meer aan dan vroeger. Komt allicht omdat tegen die tijd onze batterijkes af zijn en we nog net goed zijn om in een luie stoel te liggen, hangen. Sinds we in Nederland wonen hoeven we ons niet meer dood te ergeren aan de Vlaamse commerciële zenders, nu kunnen we schieten op RTL en co. Daar zijn er al een paar van dood, en er liggen ook al een paar zwaargewonden onder tafel.

Het nieuws volgen we op beide publieke omroepen, voor de sport (voetbal en ik pak nog wel eens een F1-tje of wat tennis en snooker mee) hebben we Via play. De docu’s van BBC hebben we allemaal al 100 keer gezien, die kunnen we intussen al zelf inspreken. BBC First levert nog wel regelmatig iets op waar we ons mee kunnen amuseren. Het is een zender met (ik denk 24/24) detectives en spannende reeksen.

Waar ik ook nogal eens graag naar kijk: programma’s als The Antiques Road Show, Tussen Kunst en Kitsch, The Repair Shop (wel de Britse versie, de Vlaamse is een tenenkrommend slecht afgietsel), …

Dit jaar heb ik ook met veel plezier gekeken naar de series waarin Jeroen Krabbé op zoek gaat naar Picasso, Van Gogh, Chagall, Gauguin, Matisse, Kahlo, … Ik had er vroeger al eens stukjes van gezien, maar nu kan ik ook sommige oude reeksen volledig bekijken via “Gemist”. Er hangt ook een vergeten staartje aan elke aflevering: “Krabbé zoekt verder”, waarin hij met zijn regisseur napraat over de opnames van die aflevering en waarin vaak stukjes aan bod komen die wegens tijdsgebrek niet in de aflevering zitten.

Wat vindt u het beste boek, de beste film, het beste toneelstuk/concert en de beste cd van 2022?

Ik heb dit jaar geen boek gelezen dat het onthouden waard was. Ik heb ook geen films gezien, want daar ben ik niet zo gek op. Ik ben niet naar toneel geweest, maar onlangs wél naar een concert van the Furey-brothers. Een Ierse folkgroep die we 30 jaar geleden in het voorprogramma van the Dubliners gezien hebben in Dranouter. Wat vooral opviel: “amaai, da zijn ouw mannekes geworden”. Wij niet, natuurlijk. 😉

Wie wenst u wat toe voor 2023 (ten goede of ten kwade)?

Aan al wie zich zorgen maakt over ons klimaat/milieu: veel goede moed en een ticket naar een andere planeet.

Aan alle politiekers: een schop in hun kont en een donkere, vochtige kelder vol spinnen waar ze eens een week kunnen nadenken over wat ze allemaal uitgespookt hebben.

Aan al die sport- en andere diva’s, die denken dat ze “het” zijn en dat ze straffeloos iedereen kunnen schofferen: een psychiater en een dwangbuis.

En aan alle lezers hier, de reguliere én de occasionele: prettige feestdagen en een voorspoedig 2023.

Stokjestijd …

Een eerste stevige winterprik, de cv op zuinig, maar ’s avonds toch maar even de haard aan om het wat gezellig te maken. Dan heb je sprokkelhout nodig. En kijk: daar komen de stokjes!
Wij verwarmen (voorlopig) nog met gas, maar het kan geen kwaad om alvast een voorraadje hout aan te leggen.

Ik vond o.a. hier, daar en ginder mijn gerief, met dank voor de sprokkeltoestemming.



Hou je van blauwe kaas?
Ik ben gek op kaas, maar blauwschimmelkaas is daar raar genoeg niet bij. Hoewel ik nog wel eens cambozola verwerk in een ovenschotel waarvan ik me nu bedenk dat het al jaren geleden is dat ik hem op tafel zette. Deze week eens doen!

Favoriete frisdrank:
Af en toe eens een cola zero. En dan meestal nog omdat mijn maag opgeblazen aanvoelt. Of een vers sinaasappelsapje (een sudderanske 😉 ). Verder drink ik eigenlijk (veel ) te weinig.

Tattoo?
No, nay, never! Wie tekeningskes wil maken, moet maar papier kopen!

Lievelingsdier?
Alles behalve prikkende, stekende en gifspuitende kriebelbeesten. Ik ben nogal allergisch op dat punt.

Whopper of Bigmac?
Home made.

Favoriete eten?
Aardappelpuree + omelet + rauw witloof met een beetje mayonaise.

Die witloofsla kan ik trouwens alle dagen van ’s morgens tot ’s avonds eten. Vóór ik naar het RUCA ging werken, heb ik 5 maanden in een tapijtfabriek in Zele gewerkt als kwaliteitscontroleur. Om 5:30 opstaan om de trein van 6:10 te halen. En ’s avonds in het beste geval rond 19:45 thuis, als mijn pa mij kon afhalen aan ’t station. Mijn moeder wou per sé nog koken, maar dat heeft maar een week geduurd. Elke nacht hing ik met mijn kop in de wc-pot omdat ik met een volle maag ging slapen. Dus heb ik de rest van mijn tijd daar élke dag rauw witloof met een hamrolletje, een beetje tomaat en een hardgekookt ei gegeten ’s middags. 5 maand. Op de duur moest ik alleen eten, want de collega’s konden het niet meer aanzien.

Wat drink jij in de ochtend?
Koffie. Anders ben ik niet om aan te spreken.

Kun jij 100 push ups behalen?
Hoeveel weken heb ik daarvoor? Ik word al moe als ik het lees.

Zomer, winter, lente of herfst?
Het heeft allemaal iets, he? De lente dan maar. Jong leven, fris groen enzo …

Draag jij een bril?
Ja. Dik tegen mijn goesting, maar het kan niet anders.

Fobieën?
Niet dat ik weet.

Favoriete dag van de week?
Een luie, vrije dag.

Geloof jij in spoken?
Als ik ’s morgens voor de badkamerspiegel sta, moét ik wel.

Regen of sneeuw?
Sneeuw, maar alleen om naar te kijken.

Piercings?
In mijn oren en daarover heeft nooit iemand met mij overlegd. “In mijnen tijd” pakten ze de kleine meisjes bij de hand, gingen er mee naar (in mijn geval) een lelijke oude toverkol en die schoot die gaatjes erin zonder boe of bah.

Frietjes of uienringen?
Ik ben niet zo’n frituurfreek. Als ik dan toch moet kiezen: een portietje uiringen. En laat de deur maar open staan …

Gaan 5 vrienden deze lijst maken/doen?
’t Zal mij benieuwen!

Kinderen?
2 zoons

Favoriete kleur?
Alle tinten groen. En naar het schijnt is groen de rijkst gevarieerde kleur, dus …

Kun je fluiten?
Niet meer. Dan verhuist mijn “eetkamer” naar de vloer.

Waar ben je geboren?
In Sint-Niklaas. Op 7 februari. En toen begon het te sneeuwen …

Ooit gearresteerd?
’t Heeft eens niet veel gescheeld omdat ik midden op een druk kruispunt in het Vlaams bleef aandringen bij een franskiljonse politieagent om mij de weg naar het station te tonen. In het Vlaams. Ja, ik h eb zo mijn momenten.

Operaties?
Meniscus rechts (1x), polscyste rechts (3x), ’t zelfde maar links (1x), kapot jukbeen (1x), darmoperatie (1x), reconstructie gecompliceerde dubbele enkelbreuk (1x), stents (2x, want de eerste keer hadden ze de juiste maat niet, dus ik mocht een maand later terugkomen). En (nog minstens) één rugoperatie in de toekomst.

Douchen of bad?
Douchen. Ik neem alleen een heel warm bad als ik mijn (rug)spieren totaal niet los krijg. Een keer of 6-7 per jaar. Normaal lukt dat wel onder de douche.

Gokken?
Soms eens een lotje van een speciale trekking of als kleine mannen daar mee aan de deur komen.

Ben jij een goede vriend?
Ik zou het niet weten. Ik ben in elk geval niet van de zoete aanloop of de feestjes, maar ik probeer er wel te zijn als iemand mij nodig heeft.

Gebroken botten?
Dertig jaar geleden in een Spaanse gierenkolonie mijn voet omgeslagen. Ik was – ten onrechte zo bleek – wreed content over mijn nieuwe wandelbottines “omdat ze zo veel steun aan mijn enkels boden”. Hadden ze dat maar niet gedaan, dan had mijn enkel kunnen doen waarvoor hij gemaakt is: scharnieren. Nu hing mijn voet te bengelen als de slinger van een klok, want kuit- én scheenbeen waren over vanaf het gewricht. Geen open beenbreuk en gelukkig ook geen zenuwen en pezen geraakt, maar een hoop scherven. Daarvoor zijn 2 lange bouten en een plaat met 6 vijzen voor in de plaats gekomen. Volgens mij waren er dat van de helikopter die mij kwam oppikken, want ik kom door de kieren in de carrosserie de lucht zien.

Gevolg: als ik een droge tak hoor breken, draait mijn nog altijd maag om, vol of leeg. En als ik op tv bijvoorbeeld een voetballer (of iemand anders, maar dat brengen ze niet zo goed in beeld) zijn voet omslaat, voel ik “het” zelf ook.

Hoeveel TV’s zijn er in jouw huis?
Eén. Dit jaar hebben we een nieuwe (smart tv) aangeschaft omdat we daar ook onze foto’s en films op kunnen bekijken aan een heel hoge kwaliteit i.t.t. zelf onze nieuwste pc. De oude kon eigenlijk nog dienen, maar uiteindelijk hebben we hem niet op de slaapkamer gezet. En niemand anders wilde hem, want “ge kunt daar geen spellekes op spelen”.

Ergste pijn ooit?
Ik heb ooit theoretisch examen gedaan voor graad 2 veiligheidskunde. Ik zat onder de codeïne van mijn voetzolen tot mijn haar, maar de pijn van mijn zona was niet te harden. Ik heb in een trance mijn antwoorden genoteerd, heb mijn blad ingediend en ben in de gang van mijn klodje gedraaid.

Hou je van dansen?
O ja. Nu nog wat les nemen …

Hou je van kamperen?
Als er één ding is waar mijn man en ik spijt van hebben, dan is het dat we geen jaren eerder begonnen zijn met kamperen. Bij hem thuis was reizen sowieso geen gewoonte en mijn moeder zou liever dood gevallen zijn dan in een tent te kruipen, uit schrik voor spinnen, muizen, … Wij denken nog altijd met veel weemoed terug aan ons “bolwerk” (een 2-p tentje met van die glasvezelstokken, net een iglo) waarmee we het binnenland van Spanje doorkruist hebben, vér weg van “den toeristiek”. Ik moet nog altijd die verslagen ergens hebben. Dan kan ik ze hier bij “vakanties dicht bij de natuur” bewaren.

Ben je raar?
Niet zo raar als deze vraag, maar wij zeggen regelmatig tegen elkaar dat “de mensen” ons wel een raar koppel moeten vinden. Hoewel ik wel een uitgesproken sociale kant heb, zoeken wij het liefst de stilte, afzondering en rust op. Wij zijn geen echte uitgaanders, ik kan het jaar niet meer zeggen dat we de laatste keer naar de cinema gingen kijken, … Wij doen maar gewoon, dat is al zot genoeg.

Infantilo & co …

Dat er in de 18 jaren die vooraf gingen aan en volgden op de toekenning, voorbereiding en start van dit WK voetbal méér gesjoemeld is – zowel op FIFA-niveau als door een hoop regeringsleiders en -lobbyisten – dan zelfs de grootste maffioso zich kan voorstellen, mag onderhand wel zonneklaar zijn. De schandalen stapelen zich zo snel en hoog op, dat er nog nauwelijks over voetbal gesproken wordt.

De o zo doorzichtige leugens van zowel de Qataracten als de FIFI-bonzen – bij monde van Infantiele Infantilo – werken zowel loeiend nefast op de lachspieren als op de braakreflexen.
I.I. ging zelfs zo ver op in zijn emotionele krampen, dat hij (trouw aan zichzelf, zoals hij duidelijk stipuleerde) “weet wat het is om gediscrimineerd te worden, want hij is erg gepest om zijn rode haar”. Vandaar dat hij zijn schedel kaal schoor en zijn wenkbrauwen zwart verft …

Sponsorcontracten worden zomaar – op het laatste moment – door de organisatie verbroken (denk: Budweiser). Een cynische sneer krijgen we er gratis (?) bij. Fans die meereizen dokken ca. € 3.300,- in de veronderstelling dat ze een hotelkamer geboekt hebben, maar komen in tentenkampen en containers terecht. Nu doet me dat eigenlijk wel een beetje (veel) denken aan de omstandigheden van de vluchtelingenkampen in het zuiden van Europa (en geef toe: in de buurt van Belgische en Nederlandse instanties waar ze zich als vluchteling moeten melden en hopen op een bed en een korst brood). Ik beken: mijn geest maakt soms rare bochten.

De Rode Duivels moeten daarbij blijkbaar extra op hun tellen letten, want na de gewraakte aanvoerdersarmband die de (meeste) Europese ploegen zouden dragen, is er nu ook heibel over het etiket in de uit-tenue’s. Laat ons wél wezen: die etiketten staan aan de BINNENKANT, hé! Die zijn niet te zien op het veld. De shirts voor de opwarming mogen nu ook al niet meer wegens te kleurrijk. Kleurige, vrolijke shirts voor wat een voetbalfeest had moeten worden. Er staan niet eens verwijzingen op naar zaken die de FIFI-maffia wil toedekken. Ik stel voor dat onze nationale ploeg bij thuiswedstrijden aantreedt in een lang wit slaapkleed en met een keukenhanddoek-met-brooddozenelastiek op het hoofd. Voor de uitwedstrijden lijkt mij dan een gitzwarte boerka aangewezen. Te leveren door hun hoofdsponsor, op wiens werven de “ENIGE 3 doden vielen bij de bouw van de stadions”.

In Duitsland hebben ze het vandaag ook begrepen: hun hoofdsponsor (een supermarktketen) trekt zich per direct terug omwille van de armbandkrampen.

Benieuwd of “les Bleus” vanavond aantreden in zwart/wit gestreepte gevangenispakken.
En van Gaal zal ook al peentjes zweten: tegen de volgende match van Oranje wordt hij gecontroleerd op remsporen in zijn oranje onderbroek …

Terug van weggeweest…

We waren er even tussenuit, naar Texel. Door alle drukte en onzekerheden in de eerste helft van het jaar was er maar één keuze: 12 dagen in het huisje van vorig jaar of thuis blijven. Nu is er op dat huisje zelf weinig aan te merken: ruim, licht, gezellig en wijds uitzicht tot aan de duinenrij, ettelijke km verder.

Maar er zijn ook minder leuke kanten aan. Het staat nogal ver overal vandaan, dus moet je telkens de auto nemen. Een fiets huren is – vooral in (eeuwigdurende) tijden van wegenwerken en omleidingen verre van aantrekkelijk, want de rit begint en eindigt langs een heel drukke baan. Van huis uit wandelen is ook geen optie.
Het matras is een pak zachter dan wij gewend zijn en vooral: dan wat mijn rug nodig heeft. Dus ik was na 12 nachten gesloopt en moest een paar keer mijn toevlucht nemen tot Tramadol om overeind te blijven zonder mijn tanden stuk te bijten.

Maar wat we het meeste gemist hebben was wifi. Ik weet het, de meesten proberen tegenwoordig niet teveel online te komen tijdens de vakantie. Maar het probleem dat zich voor ons stelt, is dat we zonder wifi ’s avonds geen foto’s en/of films kunnen bewerken. Manlief wilde op de regenmomenten wat aan zijn teksten verder werken, maar ook Word deed het niet vanwege registratieproblemen na een update. Er is dus nogal veel tv gekeken.

Vroeg op en met Jeppe naar het strand voor een wandeling. De ruimte voor jezelf. Heerlijk!

Waar we géén klagen over hadden, was het weer. Op een dag of twee na hadden we best veel zon, zachte temperaturen en weinig wind. En er zaten ook dagen tussen waarop de “vangst” best wel uitgebreid was. Ondanks de aanwezigheid van honderden opdringerige twitchers dan nog.

Normaal zorg ik er bij de reservatie altijd voor dat er geen Dutch Birding weekend in komt, maar daar kon ik nu niet omheen. Toen ik op zaterdagochtend naar de bakker om verse broodjes reed, kwam er zelfs politie aan te pas om die streeplijstjunkies aan te sporen hun auto’s beter te parkeren. Niemand kon er langs. Aan beide kanten van een smalle baan (waar dan nog alle N-Z verkeer langs moest) stonden de auto’s slordig weggegooid. Een zijweg was geblokkeerd. En midden op de weg stonden ze te discussiëren met grote gebaren. Na een melding van een “specialleke” springt iedereen weer in zijn auto en racen ze je de broek van je kont om er bij te zijn. Ze staan te gluren op privé-grond waar schapen of koeien rondlopen, klimmen op en over afrasteringen en gedragen zich als geoefende aso’s.

Desondanks was de balans positief. We konden de stress van de eerste helft van het jaar afschudden. We hebben beelden kunnen maken die nog in onze collectie ontbraken. We zijn vooral veel buiten geweest, wat midden oktober geen evidentie is.

De watersnippen waren goed gelukt dit jaar. Mooie vogels in hun nadrukkelijk gestreepte pak. Al vind ik ze wel een beetje “overdressed” met die grote snavel.

Bij thuiskomst moesten we even met de ogen knipperen toen we de tuin zagen. Véél rood van sierappeltjes en bloemen, alles leek nog een late scheut gekregen te hebben. En als het zo doorgaat met het weer, eten we met Kerst aardbeien uit eigen tuin, want de plantjes zijn terug aan het bloeien en de weinige bijen en hommels krijgen er maar geen genoeg van.

De komende dagen bewerk ik de overige foto’s en films en plaats ze op Natuur in beeld . Maar eerst de was wegwerken en uitzieken van een mega-verkoudheid.

Last of the summer wine …

Ik moest aan de titel van dat Britse feuilleton denken nu we stilaan afscheid nemen van de zomer. Nog een dikke week en de herfst is officieel een feit. Niet dat het dan ook definitief gedaan moet zijn met mooi weer, ik reken op méér dan één Indian Summer, temeer daar we nog met vakantie willen.

Maar hier ten onzent zijn we toch al een beetje aan de winteropstelling begonnen. De hele zomer hadden we genoeg (en soms zelfs nog teveel) aan lege dekbedovertrekken. Daar zitten sinds een paar dagen toch terug dekbedden in. Let wel: zelfs in putje winter zijn dat heel dunne bamboevezelvullingen. Een ontdekking, want nu niet te warm of te zwaar en dan warm en zwaar genoeg.

We zullen heus nog wel een kop koffie of een glas wijn drinken in de onverwarmde veranda, maar ’s ochtends ontbijten zie ik er niet teveel meer gebeuren. Dus zijn de 2 kleinere potplanten op het tafeltje gezet (mooi zicht vanuit de keuken ook) en de 2 grote kuip(kamer)planten, die de hele zomer buiten stonden, hebben we weer in de veranda geplaatst waar ze de winter kunnen doorbrengen. De yuca kan nog net naast de grote vestiairekast, het vijfvingerblad verspert heel strategisch de schuifdeur van de tekenkamer, want zo in het begin vergeten we die nog wel eens dicht te schuiven na het avondeten en het is – zeker met de huidige energieprijzen – van de gekke om de haard aan te steken en de deur wijd open te laten. Langs daar gaan we dus een half jaar niet meer in en uit lopen.

De toch wel héél opdringerige waterlelie werd uit de vijver gehaald. De arme vissen hadden geen bewegingsruimte meer en de bladeren en bloemen zagen zwart van de bladluizen. Volgend jaar iets anders. De extra tuinstoeltjes kunnen terug in het tuinhuis. Nog even en (een deel van) de kussens en fleece overtrekken uit de tuinzetels kunnen in de was en in hun bewaarhoezen. Nog enkel een paar zitjes voor een zonnige namiddag (als we eens een keertje niet op marode zijn) laten we liggen tot we met vakantie gaan.

Deze week heb ik de waakvlam van de haard weer aangestoken. Dat is meestal een geduldwerkje en soms komt er zelfs professionele assistentie bij kijken omdat er ergens iets wat versleten is en niet meer verkrijgbaar, maar nu ging ze bij poging 3 aan. De cv gaat nog lang niet aan (tenzij het volgende week al sneeuwt), maar ’s avonds doet het soms al deugd om heel even de haard aan te steken om de koelte en de vochtige lucht te verjagen.

Ook een teken dat we richting winter vorderen: er komt weer (bijna) dagelijks soep op tafel. In de zomer gebeurt dat zelden, dan zijn het vooral slaatjes. Maar nu het frisser wordt, krijgen we allebei trek in een bord warme soep bij de boterham. Een gewoonte, die zo te zien grenzen trekt tussen de seizoenen. Er zat nog een portie van de laatste soep van vóór de zomer (asperges, what else?) in de diepvriezer. Dat maakte het nieuwe seizoen nog niet té winters. Vanaf morgen gaan we weer met verse pakketten aan de slag. Ik denk dat ik de bestelling al ken: tomatensoep met balletjes en tapioca. ‘k Zou niet moeten riskeren om met iets anders aan te komen, denk ik.

De tuin is klaar voor de herfst/winter, voor zover we daar aan doen. De meeste planten hebben nog een flinke voorraad goodies voor de vogels en ander klein gescharrel, dus dat wordt pas na de winter geruimd. Alleen in de voortuin was er wat opkuis: lavendel snoeien, hier en daar een uitsteeksel aan de olijfboompjes afknippen, de eeuwige paardenstaarten – tegen beter weten in – weghalen.

Over lavendel gesproken: we hebben allemaal wel eens last van vliegjes en van die vieze, witgele maden in de groen-afvalbakken. Nu had ik ergens gelezen (of op tv gezien?) dat een dun laagje lavendel in de bak die beesten weg houdt. “Weer zo’n broodje aap”, dacht ik, maar ik vulde toch een grote zak met het snoeisel. Na elke lediging strooi ik een laagje knipsel in de bak en ik heb sindsdien nog geen vlieg of made gevonden. Puur natuur werkt!

De lucht is weer gevuld met ganzengeluiden en de meeste jonge zwaluwen zijn ook vertrokken. Er worden al overal trekkers gezien en gehoord. De laatste eenden zijn zo goed als uitgeruid. Er zijn zelfs al mannetjes die naar hun “stoefkleed” neigen. Die zitten met hun gedachten alweer bij een volgende lente …

Even tussendoor …

… toch wat nieuws meegepikt. Al is het heel summier, want tegenwoordig lees ik nog enkel mijn agenda om nergens te vroeg, te laat of helemaal niét te komen. Nog zeker tot en met de eerste week van oktober ben ik zowel chauffeur als klant van mijn eigen ziekenvervoer-taxi. “Uitstapjes” van de halve familie – inclusief mezelf dus – naar onderzoeken en vervolgens naar artsen voor de resultaten van die onderzoeken, om vervolgens naar weer een andere specialist doorverwezen te worden voor een eventuele behandeling. Of doorverwijzing … Een bezigheid als een andere en je komt nog eens ergens.

Deze titel (vrt nws van vandaag 7/9/22) vind ik om in te lijsten. Hij getuigt van zowel relativeringsvermogen als laconieke humor:

“Luikse onderzoekers ontdekken mogelijk bewoonbare superaarde met SPECULOOS”

De voorlopige werknaam wordt volgens mij “Lotus”, maar daar kan nog verandering in komen. We will be informed.

Volgens NOS.nl gaan onze noorderburen (die van mijn Vlaamse lezers, want voor ons zijn het gewoon “buren”) de stikstofuitstoot wel heel drastisch aanpakken: niet alleen heeft de Raad van State de uitbreidingsvergunningen van emissiearme melkveestallen geschrapt, maar (volgens vrt nws dan weer) gaan ze in Haarlem nog een stapje verder: daar worden voortaan alle reklameborden voor vleeswaren uit het straatbeeld geweerd. Geen blote madammen meer die auto’s verkopen, dus.

Slecht nieuws voor gevoelige zielen die geen goed woord over hebben voor spinnen: o.a. de valse wolfspin is here to stay. Vroeger hoorde je nog wel eens dat er zo’n exemplaar mee gekomen was “met de bananenboot”. Dank zij ons veranderende klimaat kopen die beesten tegenwoordig geen retourtje meer, maar duiken ze hier onder en vermenigvuldigen zich aan een exponentieel tempo. Verre van alle beesten worden gemeld, want ze zijn heel discreet, maar toch steeg het aantal waarnemingen van 41 in 2018 – 2019 naar ruim 500 in 2021 – 2022 (telkens van september tot september). Het lieverdje is naar het schijnt zeer op haar privacy gesteld. De truc met het glas en het bierviltje gaat niet lukken, want ze chargeert als een volleerde ninja.
Een vergelijkbaar verhaal lijkt het te worden voor de jachtkrabspin. Daar gaan we echt niet naast kunnen kijken: met een lijf tot 5cm diameter en een spanwijdte van ca. 15cm gaan we zeker merken dat we niet alleen thuis zijn. Racet in de F1-klasse. Dat belooft voor Halloween!

Nog meer beestigheden: na een jàààrenlange bédeltocht van een aantal hondenbaasjes is het eindelijk zo ver: Hulst gaat een proefproject lanceren met hondenspeelweiden in woonkernen. Zelf hebben Jeppe en ik er nog geen behoefte aan, maar voor baasjes die minder goed te been zijn is het wel een uitkomst. Bovendien kunnen niet alleen de viervoeters, maar ook hun begeleiders zo een beetje socialiseren. Hopelijk houdt iedereen zich een beetje aan de spelregels, zodat het een geslaagd experiment wordt dat voor uitbreiding vatbaar is.

De zomer is voorbij, de openluchtzwembaden gaan weer dicht, maar in sommige gemeenten gaat dat laatste gepaard met een evenement waar een jaar lang naar wordt uitgekeken: “Honden Spetterdagen” in Axel, “Hondenplons” bij ons in Kloosterzande, … Vóór de laatste druppel zwemwater geloosd wordt mogen de honden zich nog eens uitleven. De chloorpompen worden de dag ervóór stilgelegd, zodat dat goedje een hele nacht kan vervliegen. Ik weet niet hoe het elders gaat, maar bij ons zijn de 100 beschikbare tickets (1/hond) meestal al in week één uitverkocht. Het wordt een beestig gekkenhuis in de Honte op 17 september. Ik sta weer aan de poort om kaartjes in ontvangst te nemen of om goodiebags uit te delen. En aan het eind, als het wat minder druk wordt, ga ik tóch proberen of ik Jeppe nog eens over de natte streep kan halen. Een paar jaar geleden was hij niet echt enthousiast, mede door al die blaffende en spetterende onbekende hondjes. Hij is intussen vijf jaar ouder en wijzer (hij wél) en heeft in de hondenschool geleerd dat niet àlle andere hondjes slecht nieuws zijn. Spannend voor hém én voor mij, maar wie weet …