Just one of those days …

’t Was vandaag weer zo’n dag! Om 5u “moest” ik zonodig en ik had niet het gevoel dat ik nog in slaap zou komen. Dan maar naar beneden. Maar na een uurtje kreeg ik het wat fris en dacht ik dat het tóch nog zou lukken om een paar uurtjes te slapen. Terug naar boven, maar wel de gsm-wekker gezet op 8u, want ik had om 10:15 een afspraak.

Ik moet direct weer in slaap geraakt zijn en beginnen dromen. Vraag me niet van wie die kleine was waar ik mee op mijn arm rondgezeuld heb, want ik herkende er alleszins geen van mijn kleinkinderen in. Ik had ook de indruk dat er algemene chaos was, maar vraag me niet waarom. Maar op een gegeven moment was ik die uk dus kwijt.

Grote paniek! Iedereen aan het zoeken, op de onmogelijkste plaatsen. Opeens begon er een telefoon te rinkelen. De vaste lijn was het niet, mijn gsm ook niet, die van Manlief ook niet (zou al een wereldwonder zijn, want die batterij is meestal plat). En dat rinkelen ging maar door … tot ik doorhad dat het de wekker was. 😳 Ik ben als een zombie uit bed gekomen, op één of andere manier toch beneden geraakt zonder te verongelukken, maar mottig dat ik was! En een halfuur daarna voelde ik nog die paniek in mijn lijf.

Eten, de tafel afruimen, de hond uitlaten, dan met de hond naar de hondenschool want de hondenchiropractor kwam voor de halfjaarlijkse “sportcheck up” (vooral voor de competitiehonden, maar iedereen mag komen). Dacht ik. Kijk, ik kom niet graag te laat op een afspraak, maar een maand op voorhand komen is ook een beetje té, he? 🤗

Ik ben dan na de middag maar een beetje in de tuin gaan prutsen. De waslijn uitgevouwen zonder ongelukken, de was opgehangen en een stuk van de tuin gehakt, gewied en aangeharkt. Morgen weer een stuk. Ik doe het in partjes zodat ik geen ruzie krijg met mijn rug. Dan blijft tuinieren leuk.

Was ik het onkruid aan het uitrapen. Goh, hier ligt nog een steen tussen de planten. Deuh … een beschimmelde dr*l van Jeppe. Kijk, dààr draag ik dus werkhandschoenen voor, he.

Jeppe was thuis, maar bleef om é.o.a. reden liever binnen. Op de duur kwam hij toch eens kijken. “He, vrouw, waarom trek jij al die mooie bruine plantjes uit? Wacht, ik help even. Als je die water geeft, groeien die terug”. Dat kon er ook nog maar bij … 😏

Advertenties

Alles is relatief …

Wat voor de één een rotweer is, is voor de ander een verkwikkende zondagochtenddouche:

Waarom moet ik nu ineens aan Pallieter denken …? 😉

Een uurtje natuur …

De dagen beginnen vroeger en vroeger. Tenminste, het daglicht is elke dag een beetje vroeger van de partij. Een paar weken geleden had de kerkklok al acht slagen laten horen en dan was de lucht nog behoorlijk donker. Vanmorgen haalde ik de rolluiken op iets na halfacht en de straatlantaarns hadden allang het monopolie niet meer. Leuk!

De voormiddag was nog voornamelijk gevuld met taken allerlei, plus (en dat vind ik geen taak, maar een heerlijk moment) een fikse wandeling met Jeppe. We kregen het gezelschap van basset Bengel en zijn vrouwtje en met z’n vieren genoten we van de zon en de toch wel strakke koude wind in onze gezichten.

Terug thuis had ik helemaal geen zin in een bord snert. In de plaats zette ik een eerste “kouwe pla” op tafel. Die erwtensoep komt heus nog wel eens van pas de eerstvolgende weken, maar vandaag was ik helemaal in lente-modus.

Na de middag hield de zon stand, ondanks de eerder sombere voorspellingen van de weermannen en -vrouwen gisteren. De vaat werd gauw geklasseerd (werk loopt niet weg) en Manlief, Jeppe, ikzelf, onze kijkers en fototoestellen werden in de auto geschikt. Ons vaste ritje vanaf Perkpolderhaven, langs de Zeedijk tot Zeedorp, dan richting Hengstdijk en zo naar huis. De tellertjes moesten hard werken, want er was heel wat te zien: brandganzen, kolganzen, grauwtjes, smienten, wulpen (dit jaar is het jaar van de wulp), scholeksters, bergeenden, … We kwamen ogen tekort.

Het weekend van 16/17 februari worden er voor Sovon weer ganzen en zwanen geteld en, de ervaring van de midwintertelling indachtig, reden we even bij de doe-het-zelf langs om een ramenwissertje aan te schaffen. De ruitenwissers van de auto hebben namelijk de onhebbelijke gewoonte de zijramen over te slaan. Gevolg: als het regent, is het moeilijk om zijdelings te kijken of er ergens groepen vogels zitten. Met dat “aftrekkertje” kunnen we af en toe wat meer zichtbaarheid creëren (hopen we). Terwijl Manlief die aankoop voor zijn rekening nam, stak ik snel de straat over naar het Parkje Hof te Zande om mijn belofte van vorig blogje na te komen.

Een wit-met-groen vasttapijt bedekt “kamerbreed” het bosgedeelte van het parkje.

Niet verwonderlijk dat ik vorige week vanaf een afstand dacht sneeuw tussen de bomen te zien, toch?

Tussen de tienduizenden sneeuwklokjes dienen zich reeds andere voorjaarsbloeiers aan. De grote witgeaderde bladeren zijn van de gevlekte aronskelk.  Nog even wachten en zij laat ook haar bloemenpracht zien.

Wie wordt nu niet vrolijk van zo’n helder ruikertje? Ik anders wél!

Nog geen nieuwe lente …

… maar alvast een nieuw begin.
Al hangt de lente toch écht wel al een beetje in de lucht, soms zelfs letterlijk. De ochtenden zetten vroeger in en ’s avonds is het al een vol uur langer licht.

Twee weken geleden zag ik op een wandeling al wilgenkatjes en hoorde (en zag) ik een grote bonte specht roffelen. Deze week kon de extra sneeuw niet verhinderen dat een groene collega zijn hinnikende lachje liet horen.

De vogels in de tuin vechten steeds minder om het eten en steeds meer om de vrouwtjes. En deze namiddag was ik getuige van de eerste verleidingsmanoeuvres van een buizerdtarsel rond de boom waar een stevige buizerdvrouw in zat. Eerst speelde ze nog een beetje hard to get, maar na een paar minuten was ze toch al in voor een kort duovluchtje, vreugde(?)kreetjes incluis.

En toen ik een paar dagen geleden met hond Jeppe een rondje maakte richting Zandehofparkje, dacht ik eerst dat er nog flink wat sneeuw was blijven liggen onder de bomen. Maar dichterbij gekomen, bleken het duizenden sneeuwklokjes te zijn. Deze week maar eens van de voorspelde zonnige momenten gebruik maken om op fotojacht te gaan …

Making plans …

In dit blogje maakte Djaktief een lijstje van projectjes (ze wil het niet echt “goede voornemens” noemen) die ze wel ziet zitten voor 2019. En ze vraagt er meteen achter of haar lezers ook zoiets in gedachten hebben. Zo’n lijstje lijkt me ook aangenamer dan “goede voornemens”. Als daaruit iets niet in praktijk omgezet wordt, voelt het veel minder aan als een mislukking en meer iets om dan volgend jaar naar uit te kijken.

De rust lijkt dit jaar eindelijk echt neer te dalen ten onzent. In elk geval binnen in huis moet er niets méér gebeuren, dan de gewone dagdagelijkse dingen. Buiten staat de herbestrating om het huis nog op het programma en de constructie van een zonnekamer, zoals dat dan mooi heet. Maar dat hoeft niet zo veel invloed uit te oefenen op onze plannen. Tijd dus om een paar projectjes op poten te zetten.

Kijk eens naar het vogeltje

Om te beginnen zijn wij nu (bijna) officiëel Sovon-tellers van ganzen, zwanen en ander waterwild in een gebied dat ons eerstdaags door Sovon wordt toegewezen. Wat mij er aan doet denken dat we tegen 16 februari wel een mailtje van hen moeten krijgen, of we kunnen onze tellingen niet invoeren. In de gaten houden!

Tijdens het weekend van 12 – 13 januari ging de jaarlijkse midwintertelling door en mochten we al eens “proeftellen” samen met een geroutineerde medewerker. Het was koud en vooral heel erg nat. We waren doorweekt tot op het vel, want net toen het begon te hozen zagen we een gemengde groep van wel 6-700 ganzen en die moet je per soort tellen. Dat duurde tot de bui over was en wij dropen alsof we met kleren en al onder een koude douche gestaan hadden. Maar ach, het was dan ook een midWINTERtelling, he? De nood aan handtellertjes liet zich allengs voelen en dus hebben we die nu klaar liggen voor onze eerste (hopelijk van vele) solotochten.

Kijk eens naar het vogeltje (bis)

… en zeg “cheese“. Mijn eerste Nikon had ik bijeen gekwist bij “Leven en laten leven“ zaliger. Dat was een superleuk toestel, zonder automatische instellingen evenwel, maar dus mét het voordeel dat je na een tijdje “vanuit de buik” je belichtingstijd, diafragma, … kon instellen. Als je maar genoeg oefende en dat deed ik.

Intussen zijn we al vele digitale stappen verder en de toestellen van vandaag kunnen zowat àlles behalve een maanraket lanceren. En wat doet een mens als hij weinig tijd heeft? Altijd maar op de automatische stand werken. Je zou er op de duur al dat buikgevoel bij verliezen en dus is het hoog tijd om mijn technische kennis over mijn huidige toestel (nog altijd Nikon) bij te schaven en me te verdiepen in de slimme en/of linke trucjes van (beroeps)natuurfotografen.

Derhalve heb ik me nu geabonneerd op “Natuurfotografie” en kan ik ook dagelijks online tips opvissen via hun smoelenboekpagina. Dat resulteert dan in naarstig lezen en noteren op momenten dat ik eigenlijk in bed zou moeten liggen, maar dat dat toch geen zin heeft wegens klaarwakker.

Als een vis in het water

Het zwemmen was er sinds voorjaar 2018 een beetje bij in geschoten. Hoewel net dié bezigheid tijdens warm en héél warm weer aanlokkelijk zou moeten zijn, zag ik tegen de verplaatsing op als tegen een berg. Zelfs toen het openluchtzwembad aan het eind van onze straat open ging op 1 mei, kwam het er niet meer van. Wist ik toén veel dat dat één van de tekenen aan de wand was dat er iets niet in orde was met mijn motortje. Of liever: met de brandstofleiding er naartoe. Na de herstelling moest ik terug een beetje “in rodatie” komen, dus bleef ik de rest van het jaar op het droge.

Eergisteren ben ik terug het water ingedoken in het zwembad van Hulst. Een noodoplossing, want eigenlijk vind ik het er niet zo heel erg leuk. Baantjes trekken wordt er flink bemoeilijkt omdat ze er ter hoogte van de overgang naar het diepe een dwarskoord in hangen. Moet je daar elke keer onderdoor óf je kiest zoals de meesten (die zijn met 4, mij incluis) om te keren achter het koord en kortere baantjes te zwemmen. Wat dan weer het probleem oplevert dat je bij het keren geen afstoot hebt. Nog 3 maanden en “de Honte” gaat weer open…

Kijk, dit lijstje vind ik nu net de goede lengte hebben. Méér moet dat niet zijn. Hopelijk wordt het ook niet minder.

Niet geloven in verkiezingsonzin …

Eerst goed 3.000, de volgende keer een dikke 12.000, deze week 35.000, volgende week ..?

Onze jonge mensen zijn geëngageerder dan sommige mensen lief is. Ze willen vechten. Voor de toekomst. Hùn toekomst. Als daar nog wat van overblijft als we niet gauw het roer omgooien. Te beginnen met het buitengooien van het soort politiekers die niet verder willen/kunnen/durven kijken dan hun bankrekeningnummer lang is. Het wordt tijd dat we die eens een geweten schoppen. Figuurlijk kopschoppen, zeg maar.

Geert Bourgeois vindt dat hij en zijn cornuiten “een degelijk milieuprogramma hebben opgesteld” of zoiets. Je moet het maar durven uitspreken! Hij “wil geen ambities formuleren die hij niet kan hard maken” of zoiets. Tja, zo dek je jezelf al bij voorbaat in omdat je van jezelf weet dat je er niks van bakt. Dat is een voorgeprogrammeerd excuus om niet op het figuurlijke gaspedaal te moeten trappen. “Achter ons de zondvloed” of zoiets.

De Schauwe Vliege “heeft puntjes genoemd”. Vliegenscheten op een grauw laken, zeker. Voor elke milimeter vooruitgang die ze – na te lang aarzelen en delibereren – maakt, bolt ze een kilometer achteruit.

En dan de meester-provocateur himself :

“Als ze naar het verleden kijken zullen ze zien dat de mensheid voortdurend grote problemen heeft gehad en we hebben altijd oplossingen gevonden door innovatie. Het is aan de generatie van de jongeren om op school wiskunde, fysica… te volgen en ons die oplossingen mee te helpen aanreiken. De oplossingen zullen er komen, we moeten onze schouders daaronder zetten.”

Als men nu al schuldgevoelens moet hebben omdat men op citytrip gaat met het vliegtuig, dan zijn we fout bezig

Wablief, Bart Trump? Nóg meer nutteloze technologie (behalve voor diegenen die daar dik geld mee verdienen)? Om de waarheid te verdoezelen, misschien? Diepvriezers om blokken poolijs te fabriceren die dan naar Antarctica gevlogen worden? Plastic flessen met leidingwater die we uitvoeren om de groeiende woestijnen te bevloeien? Get real!

Grappig, als het niet zo dramatisch was: “doemdenkster” Anuna heeft als familienaam … Zit er dan toch ergens gezond verstand in de familie? Of is dit een bewuste speling van het lot? Want de realiteit is vaak straffer dan de fantasie, toch?

 

Een bijzonder doodgewone dag gemist …

Deze 10de januari moest een doodgewone dag worden. Niks speciaals op de agenda. Maar zodra het licht aan de dag kwam, bleken er toch een paar bijzondere hoekjes aan te zitten. Wat me al meteen duidelijk maakte dat ik mijn fotomateriaal eens terug binnen handbereik moet leggen. Met een stel nieuwsgierige logeetjes tijdens de kerstvakantie was het wel zo verstandig om alles een beetje veilig op te bergen, maar daar moet nu maar eens een eind aan komen, want op deze bijzonder doodgewone dag heb ik zomaar een aantal bijzondere foto’s laten liggen. Snel je mobieltje tevoorschijn halen kan nog helpen om bewijsmateriaal te verzamelen, maar foto’s (of wat ik daaronder versta), daarvoor zijn de mogelijkheden van mijn Nokiaatje te beperkt.

De eerste gemiste foto had een prachtige bloedrode zonsopgang moeten laten zien. Vanmorgen stond de hemel echt in brand. Ik stond mij er aan te vergapen, maar had (nog) niet de tegenwoordigheid van geest om ergens “iets” tevoorschijn te halen waarmee ik dit schouwspel kon vastleggen. Jammer maar helaas,

De tweede niet-gemaakte foto zou ook heel bijzonder geweest zijn, want ik heb nooit eerder zo’n grote dubbele ganzen-V in de lucht gezien. Niet dubbel zoals in “naast elkaar”, maar dubbel zoals in “met de beentjes parallel” . Als twee overlappende pijlen, dus. Ik had natuurlijk de koffiefilter op de vloer kunnen laten vallen en naar binnen hollen om mijn fototoestel, maar tegen die tijd waren de vogels toch gevlogen.

Dan maar met het hondje een rondje maken aan het haventje. Toen ik het tuinhek achter mij sloot en de auto uit de garage wilde halen, hoorde ik in het brandgangetje naast ons een zacht, maar duidelijk “somp, somp, somp, …”. Het ritme van een paradepas op zachte voetkussens, maar met toch een duidelijk tikkend randje eraan. Op het zelfde moment keek ik in de grote ogen van een damhert, dat zonder die elegante pas in te houden de straat overstak en doordraafde.

Toegegeven: het ziet er schimmig uit in de ochtendlijke schemer en met een mobieltje waarmee ik raar of zelden foto’s maak (m.a.w. ik bak er niet zoveel van). Maar ik kan tenminste bewijzen dat ik hier niet zit te raaskallen.

En nu maak ik even ter plaatse halt na het prepareren van mijn eerste partijtje jam van dit jaar. Le nouveau confiture est arrivé. Een en ander staat nog onderste boven, maar dat hoort zo. Ik laat mijn potten afkoelen terwijl ze op hun kop staan.
Nog nooit zo vroeg op het seizoen begonnen en de eerste van het jaar is van … (tromgeroffel) navelappelsienen! Geen marmelade, maar wel degelijk jam, want al die schillen daarin, daar houdt Manlief niet van. Nog maar een paar potten om het nieuwbedachte recept uit te proberen, maar de kop is eraf. Volgende week op de markt nog maar een paar kilo navels bij halen en nog een tweede rijtje maken. Bij het sap en het vruchtvlees van de appelsienen deed ik (uiteraard) geleersuiker, extra pectine omdat het er toch nogal nat uit zag, een kaneelstok, 2 anijssterretjes, een paar druppels vanilleextract, rasp van 1 schil (dat had er een meer mogen zijn) en een ondeugende scheut rum (de alcohol verdampt toch bij het koken). Trots!