Twee maand geleden ( op 28/9 om precies te zijn) plaatste ik deze tekst op mijn blog. Op één of andere manier vond ik hem niet meer terug. En nu zie ik hem opeens als pagina staan, wat niet de bedoeling is. Ik gooi hem dus – in uitgesteld relais, zoals dat dan noemt – alsnog op zijn juiste plaatsje:
Soms is er die éne kans. Aangrijpen en slagen kan honderden deuren openen, ook voor anderen. Een misser kan even zoveel deuren op slot gooien voor lange tijd. Een grote verantwoordelijkheid, vooral als tijd net dàtgene is wat schaarser wordt met de dag.
Waterdunen krijgt zo’n kans. Een project waarover ook Matroos Beek al menig woordje plaatste. Vandaag kreeg het publiek een eerste gelegenheid om even om het hoekje naar binnen te gluren. Die gelegenheid wilden we niet aan onze neus voorbij laten gaan. Helaas – maar naar later bleek, gelukkig – besloot Manlief op het laatste moment om toch maar in de veilige omgeving van de badkamer te blijven wegens, nou ja, regelmatig behoefte aan de nabijheid van een badkamer. Hij zou vooral de verloren kilometers niet verteerd hebben.
Ik dus alleen naar Breskens. Op de aankondiging had ik gelezen waar ik de auto kwijt kon op een betalende parking en dat het dan slechts een minuutje of tien stappen was naar de plaats van het gebeuren. Ik liet mijn bakje achter op de parking, voorzien van een ticket dat om precies 11:14 was afgedrukt. Dat zou moeten betekenen dat ik nog net op tijd zou zijn voor de wandeling van 11:30.
Zou. Want nergens was enige aanduiding te vinden van langs waar men zich te voet naar de start moest bewegen. Ik gokte dan maar dat de zeedijk de beste keuze moest zijn, vanwege zeker van de richting en hoge uitkijk over de omgeving. Maar na zo’n twintig minuten was er nog geen spoor van de opendeurdag te vinden. In die tijd hadden mij al vier zoekenden gevraagd waar ze wezen moesten. Ik drukte hen op het hart zeker niet in mijn voetsporen te treden, wegens ook totaal verloren. Tot ik een groep van de fietstochten zag, nog net op tijd bij hen kon komen vóór ze er weer – gejaagd door een stevige wind – vandoor gingen. Jammer genoeg had ik het rechte pad verlaten om raad te vragen en moest ik nu eerst een eind terug om weer naar boven op de dijk te kunnen klauteren.
(Ik verwed er iets moois om dat Matroos intussen onder tafel ligt van het lachen). Net toen ik overwoog om op mijn stappen terug te keren en dichter bij huis naar nog wat natuur te gaan kijken, kreeg ik de “feest”tent in het zicht. Bij het binnenkomen was het 12:05, de file bij de koffiekraam was immens lang, de tijd tot de volgende wandeling te kort en enige andere vorm van bevoorrading – op een paar kratten appels na – onbestaande. Tegen beter weten in grabbelde ik dus maar een appel mee om mijn suikerspiegel weer enigszins op peil te krijgen. Net toen ik het klokhuis in de afvalbak kieperde, riep de gids haar volgers bijeen en vertrokken we. Prompt trok de zon zich terug achter de wolken en begon het flink te regenen. We zouden de zon pas terug zien bij aankomst. Vandaar: geen foto’s, want ik had mijn fototas inmiddels ingepakt in zijn eigenste regenjasje.
Het hele gebeuren was in zekere zin een teleurstelling. Voor wie zich interesseert in de technische kant van de hele installatie was er wel de kans om in het bedieningsgebouw een uitleg te krijgen. Wie voor de natuur gekomen was – en over enige voorkennis beschikte – viel vooral op dat we nog helemaal niet in het natuurgebied binnen konden, wegens nog geen wandelpaden. Dat is iets voor – als alles meezit – medio 2020. Waarom er dan nu al werd uitgepakt? Waarschijnlijk om de Waterschap, de provincie en camping Molekaten te plezieren. Die zullen omwille van geheel eigen redenen geen geduld meer gehad hebben.
Feit is, dat de natuurwandeling plaats vond in het gebied dat binnen afzienbare tijd geen natuurgebied meer zal zijn, maar een camping.
Feit is, dat er desgevraagd vooral de nadruk op gelegd werd dat recreatie en natuurbescherming perfect hand in hand kunnen gaan. Waarbij ik me dan bedacht dat het toch wel zo veilig zou zijn om geen directe toegang tussen camping en natuurgebied te maken. Anders zal er van rust voor de natuur niet veel in huis komen.
Feit is, dat het in de omgeving apedruk was, ook al was verre van iedereen gekomen om naar het nieuwe natuurwonder te kijken. Ik kan me heel goed de zorgen van de omwonenden inbeelden, want zelfs nù – buiten het toeristische seizoen – is de recreatiedruk erg groot.
Feit is, dat ik met een dubbel gevoel naar huis terugkeerde. Vooral het gevoel dat de natuurbeweging zich had laten gebruiken voor een promotiestunt, om vooral veel wierook te wuiven over de schaal (“misschien wel de grootste ter wereld”) waarop men dit zoutwatergetijdengebied had ontwikkeld, om vooral te benadrukken dat de camping ook al vooraf aanwezig was, dat het landschap toch moest worden aangepast wegens zwakke plekken in de dijken, … Ik heb geen enkele kritische vraag horen beantwoorden met een kritische noot. ” ’t Was al glorie in een kanneke”.
Feit is, dat ik eindelijk, om 15:45, als een mank paard bij de auto gestrompeld kwam en naar huis reed om mijn pijnlijke benen en voeten in een warm bad te laten recupereren. En dat ik morgen vast en zeker nog niet teveel stappen ga zetten. Overmorgen misschien zelfs nog niet, tenzij het weer echt aanlokkelijk is.
Ik hoop uit de grond van mijn hart dat Waterdunen de kans grijpt om al die kritische noten te kraken, te bewijzen dat toerisme en natuur elkaar niet per definitie in de weg moeten zitten en dat de commercie het leven in en om het gebied niet de keel dicht knijpt. Ik hoop ook dat wij de volgende jaren getuige zullen kunnen zijn van de ontwikkeling van een heel interessant gebied, dat zich geleidelijk of niet zo geleidelijk gaat ontwikkelen tot een uniek biotoop op de grens van zoet en zout. Kortom: een natuurlijk Grensland.
